De Balzaal

-

William trok zijn blouse recht en wreef met zijn zakdoek over het handvat van zijn sierzwaard zodat het glimmend in het kaarslicht bleef. Zijn blik gleed kort naar zijn ouders wie hij een glimlach gunde. Vervolgens stapte hij vastberaden op Jillian Rabbion af. Hij had een taak voor deze avond en dat was om de oudste dochter van Edmund Rabbion te bewijzen dat hij een juiste man was. Een geschikte huwelijkskandidaat. Het was ongelooflijk dat ze nog geen 'ja' had gezegd, maar zijn ouders hadden hem verteld dat hij niet zomaar kon verwachten dat iedereen met alles wat hij aanbood in zou stemmen. Hij had dit zowel van zijn vader als van zijn moeder gehoord. Beiden hadden hem op het hart gedrukt dat hij op zijn best moest zijn vandaag. Alle ogen waren op hem gericht en hoe hij Jill zou behandelen. Hij vond haar nog omringd door haar familie. 'Vrouwe, ik zou het een eer vinden om de eerste dans met je mogen starten. Als je dat bevalt.' William boog voor haar en stak zijn hand uit.

Ren stond aan de zijkant van de balzaal met een glas wijn in zijn handen en keek naar de menigte die zich langzaam begon te verzamelen om de eerste dans te starten. Officieel zou hij hier niet eens mogen zijn, maar als hij zich afzijdig hield, had niemand er een probleem mee. Dit was al een grote verbetering met de jaren hiervoor: toen mocht hij niet eens in dezelfde zaal zitten als de adel, gelukkig had Constance daar een stokje voor gestoken. Ren werd nog steeds niet behandeld als een gelijke, maar hij moest het accepteren. Hij was niet van adel en dat zou hij ook nooit worden. Toen de wijn op was, pakte hij een nieuwe mok van het dienblad af en nam hij een grote slok.

Estella keek toe hoe haar broertje de zaal door schreed om op de Rabbion dochter af te stappen. Ze glimlachte tevreden toen hij haar vol hoffelijkheid leek te vragen om een dans. Nu hij echter zijn zet had gedaan, was het ook haar beurt. Of tenminste, ze hoopte dat Martin snel naar haar zou komen. Afwachtend streek ze langs het satijn van haar rode jurk en ving ze haar moeder's goedkeurende blik. Toen ze de jurk had laten zien die ze gekozen, was de reactie van de koningin duidelijk geweest. Ella droeg nu dan ook niet de pompeuze jurk van de pas sessie, maar een elegant en simpel gewaad. Volgens haar moeder moest ze haar verschijning intomen voor dit banket, voor deze keer. Het ging nu vooral om William, had Estella geredeneerd na het bevel van haar moeder om iets simpelers te dragen. Maar ze was niet bezorgd. Martin zou haar toch wel zien staan.

Jillian stond bij Willa en bij haar familie, toen ze plotseling op haar schouder werd getikt. Diep haalde ze adem - ze had zo'n idee wie het kon zijn - en met een schijnheilige glimlach draaide ze zich om. Toch werd de glimlach oprechter bij zijn ogenschijnlijk vriendelijke woorden. Even keek ze naar haar moeder, maar die glimlachte bemoedigend, dus legde ze voorzichtig haar hand in de zijne. 'Graag,' kon ze enkel uitstoten. Ze had maandenlang nagedacht over het moment dat ze oog in oog zou staan met William Halley. Ze hadden elkaar uiteraard al meerdere malen eerder gezien, maar dit was de eerste keer na het huwelijksverzoek. Zelfbewust keek ze opzij, toen ze naar het midden van de zaal liepen, en zag dat iedereen naar hun keek.

Henry had zijn vader en Adelaide begroet en ze gecomplimenteerd met het voorkomen van hun dochters en zoon. Daarna had hij ook zijn oom en tante begroet en zijn cadeaus aan zijn halfzusters gegeven. Toen hij eindelijk iedereen had begroet, liep hij naar een tafel toe en keek hij toe hoe zijn zusje met William de dansvloer op liep. Met een zucht bekeek hij kort Willa, die aan de andere kant van de zaal stond, waarna hij naar Ren liep. Hij ging naast hem staan en zuchtte. 'En de buitenbeentjes hebben elkaar weer gevonden!' glimlachte hij, waarna hij zijn hand op zijn broers arm legde. 'Jill ziet er mooi uit he? En Leona ook. Waar is Evan trouwens?'

Het koste Martin een hoop zenuwen om op Estella af te stappen. Tijdens het banket hadden ze al enkele blikken gewisseld, maar hij had nog niet de moed gehad om naar haar toe te gaan. Hij had enkel bij zijn familie gestaan, tot Pippa hem aanspoorde om naar zijn verloofde toe te stappen. In zijn zak brandde het doosje met een ring erin, ze had al een verlovingsring, maar dit was een ring van belofte die hij persoonlijk aan haar wilde geven, niet omdat het moest maar omdat hij het wilde. Stuntelig excuseerde hij zich langs de menigte en glimlachte hij toen hij Estella zag staan. 'Estella,' zei hij, terwijl hij haar hand beet pakte en er een kus op gaf.

William glimlachte zelfbewust toen Jill instemde met zijn verzoek. Voorzichtig hield hij haar hand vast en leidde haar naar het midden van de dansvloer. Ergens was hij nerveus. Het dansen was niet zijn sterkste punt. Maar zijn trots was groter dan dat. William hield zijn hoofd hoog en legde zijn armen rond Jillian. 'Je ziet er prachtig uit, blauw staat je erg goed.' De muziek begon aan een volgend nummer toen hij dat zei en hij zette de eerste stap die Jill hopelijk kon beantwoorden. Tijdens zijn danslessen had hij altijd partners gehad die korter waren dan hem of op een gelijke hoogte, maar de vrouw tegenover hem was langer. Met zijn borst vooruit wist William zijn houding echter groots te houden.

Jill volgde William de dansvloer op en dankte stilletjes haar moeder voor de vele danslessen die ze had gehad. De Rabbions waren geen sterren op de dansvloer, dus ze moest het echt hebben van de Noordelijke kunsten. 'Bedankt,' zei ze met een verraste uitdrukking, waarna ze haar andere hand op zijn schouder legde en zijn hand nog wat steviger vast pakte. Ze was zelf ook erg trots op de jurk die ze aan had. 'Je- je ziet er ook leuk uit?' Onzeker glimlachte ze, terwijl ze zijn stappen volgde en de dans met William begon. Het was verbazingwekkend hoe snel ze er aan wende om in het middelpunt van de belangstelling te staan.

Estella's glimlach werd vanzelf groter toen ze in haar ooghoeken zag dat Martin Storm eindelijk op haar af kwam. Ze duwde nog snel haar krullen terug op hun plek en stuurde haar zusjes een veel betekende blik voor ze haar verloofde met een buiging begroette. 'Martin,' zei ze met een tevreden blik terwijl hij haar hand kuste. 'Hopelijk heb je genoten van het banket. Ik heb de keuken speciaal gevraagd om de roomtaartjes uit het Noorden te bereiden voor deze avond.' Estella vouwde haar handen samen terwijl ze afwachtend naar Martin keek. Zijn voorkomen was ongelooflijk charmant. Het donkere blauw kleurde perfect bij zijn ogen. Het zilver glansde en in de weerspiegeling zag Estella haar eigen rode kleuren.

Leona had net haar eerste dans afgerond met Junior en nam afscheid van hem. Hij was naast William de enige van haar leeftijd, dus vroeger trok ze altijd veel met hem op. Lachend pakte ze een mok met wijn van één van de dienbladen af en liep richting de zijkant van de balzaal, om de dansende menigte te kunnen bekijken. Ondanks dat ze de laatste tijd veel met haar trainingen bezig was, kon ze hier ook ontzettend van genieten. Ze wilde zich net aan een tweede dans wagen, toen haar oog op Nathan viel. Toen Willa hen kwam opzoeken, had ze gehoord over zijn leger en het had al meteen haar aandacht getrokken. Ze wist dat Nathan ermee bezig was, maar dat het zo goed liep had ze nooit verwacht. 'Hé.'

'Bedankt,' gaf William eveneens als kort antwoord. Het was stil tussen de twee terwijl ze de vloer over dansten, behalve natuurlijk de muziek en het geroezemoes van de mensen om hen heen. Het banket was zeer geslaagd geweest. Zelfs de speech van zijn vader was dit jaar niet zo slecht geweest als voorheen. 'Het is een opluchting om te kunnen staan. Als ik nog een half uur langer had gezeten waren mijn ballen vast afgekneld.' Lachend draaide hij Jill in het rond, zoals het hoorde voor deze dans. 'Vrouwen hebben daar vast geen last van,' stelde hij. Meerdere malen zag hij zijn ouders voorbij komen, maar hun blik was nu niet meer alleen op hen gericht. Overal om hen heen begonnen andere paren ook te dansen. Dat liet William in ieder geval iets tot rust komen.

Nathan had al enkele drankjes op en keek geamuseerd om zich heen, terwijl hij bij zijn ouders stond. Het deed hem pijn om te zien hoe moeizaam de reis voor zijn moeder was geweest en hoe wit ze af stak tussen de rode blossen van de andere gasten. Toen zijn vader aan gaf dat hij even ging zitten met zijn moeder, liep hij wat dichter naar de dansvloer toe. Hij wilde naar Henry lopen, tot opeens iemand tegen hem sprak. 'Hé,' reageerde hij verbaasd, toen hij het zusje van Henry zag. Hij wist nog goed wat voor geintjes hij vroeger met haar had uitgehaald. Nu kon hij echter niet ontkennen dat ze er goed uit zag. 'Hoe is het?'

Ren keek op toen Henry naast hem kwam staan en glimlachte. 'Zoals altijd.' lachte hij en liet zijn glas tegen dat van zijn broer klinken. 'Ze zien er inderdaad adembenemend uit, maar wanneer doen ze dat nou niet?' Zijn zusters wisten goed hoe ze zich moesten kleden voor dit soort gelegenheden, ze hadden altijd de prachtigste jurken aan. Jill zeker, nu ze het aanbod van William had ontvangen. 'Oh, die is-' Hij wees naar de plek waar hij Evan niet lang geleden nog had zien staan, maar kwam tot de conclusie dat hij er niet meer stond. 'Ik heb geen idee waar die jongen uithangt.'

Bij het horen van de woorden van William moest Jill moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Pijnlijk beet ze op haar lip en het lukte haar gelukkig om haar gezicht in de plooi te houden. 'Daar hebben wij inderdaad geen last van,' zei ze na een korte stilte. Ze schraapte haar keel en keek van hem weg, terwijl ze sprak. 'Je weet toch wel dat ik ons huwelijk nog niet heb geaccepteerd?' Het was een onderwerp dat nog in stilte tussen hen ging en ze wilde weten hoe hij erover dacht. Ze keek naar haar ouders, die ook aan het dansen waren, en zuchtte diep. Wat een gedoe.

Mart keek haar kort aan en glimlachte bij haar woorden. 'Dat is erg attent.' zei hij zo overtuigend mogelijk. Hij had een hekel aan de vettige roomtaartjes uit het Noorden, maar hij had ze netjes opgegeten. 'Wat zeg je ervan als we even een luchtje gaan scheppen? Gewoon even de drukte uit?' vroeg hij onzeker en keek haar afwachtend aan. Hij vond het maar niets om constant in die hete balzaal te moeten rondlopen, vanuit iedere hoek waren er wel een paar ogen op hen gericht en die wilde hij graag ontvluchten.

Thomas Senior

Toen zijn kinderen één voor één de zaal in verdwenen en zijn vrouw naar haar moeder was gegaan, bleef Thomas in zijn eentje achter tussen de menigte. Een tijdje nam hij de gezelligheid in zich op tot zijn oog op zijn enige zuster viel. Zijn broers hadden al vaak met hem gepraat en hem bijna gedwongen om met Iwone te praten. Zelfs Gytha probeerde het onderwerp steeds weer aan te snijden. Niemand had hem kunnen overtuigen. Tot Henry langs was geweest. Dat gesprek had hem op andere gedachten gebracht. Aarzelend liep hij in de richting van Iwone en stopte ondertussen een paar keer. Eén keer pakte hij wat te drinken, een andere keer sprak hij één van zijn jongere broers aan, een derde maal stopte hij om zijn veter opnieuw te strikken. Uiteindelijk kon hij er niet meer omheen en kuchte ongemakkelijk om Iwone's aandacht te trekken. 'Ik hoop dat ik je niet stoor,' probeerde Thomas onzeker.

Leona keek hem kort aan en glimlachte. 'Goed.' antwoordde ze terwijl ze de zaal rondkeek en haar blik weer over hem heen liet glijden. 'En hoe gaat het met jou? Ik hoorde van Willa dat de zaken goed gaan met je leger.' zei ze uiteindelijk en liet haar wijn in haar glas ronddraaien. Ze bewonderde hem meer voor zijn daden dan dat ze liet blijken. Hij hoefde niet te weten dat ze tegen hem opkeek voor wat hij allemaal had bereikt.

Iwone

Iwone hield Edmunds hand stevig vast, terwijl ze met een trotse blik naar haar dochter keek. Ondanks dat ze William misschien niets vond, gaf ze hem wel een kans en dat vond Iwone al een hele prestatie. Vanuit de andere kant van de zaal vond ze Davids blik en glimlachte ze breed naar hem. Ze hoopte echt dat het een succes tussen hun kinderen zou worden. Ze wou net iets zeggen tegen Edmund, toen ze plotseling een bekende stem achter haar hoorde. Met ingehouden adem draaide ze zich om en keek ze naar haar oudste broer. Langzaam schudde ze haar hoofd, waarna ze Edmund onzeker aan keek en hem los liet. 'Ik kom zo terug.' Ze gaf hem een kus en nam Thomas mee naar een rustig stukje achterin de zaal. 'Hoe gaat het?'

Evan had niets op met banketten en balzalen en grote menigtes. Hij voelde zich zelfs in een zaal zo groot als deze alsof hij in een miniscule ruimte stond. Toen zijn zusters verdwenen waren om te dansen of om te kletsen met familie en bekenden, was hij zelf de zaal uit gevlucht voor enkele tellen. Daar had hij zichzelf weer bij elkaar geraapt om terug naar binnen te kunnen. Gelukkig zag hij dat Ren en Henry bij elkaar stonden. Snel stapte hij op hen af en glimlachte naar ze. 'Iedereen is wel erg enthousiast vandaag niet? En zo luidruchtig?' Hij wreef zijn handen over elkaar en keek om zich heen. Het liet hem ontspannen om tussen zijn twee vrienden en bijna broers te staan.

Estella keek verrast en knikte uiteindelijk. Ze had graag willen dansen met hem. Het was het moment om te laten zien wat voor een mooi koppel ze waren. Maar het was ook niet verkeerd om een moment met hem te kunnen praten zonder alle drukte. Kort liet ze haar vader weten dat ze de zaal uit zouden gaan. Hij verloor haar niet graag uit het oog en dat wist ze. Estella pakte vervolgens Mart's hand vast om hem door de mensen heen te leiden en door de grote deuren de hal in te lopen. Daar kwam een frisse wind hun tegemoet en glimlachend draaide Estella zich naar Mart om. 'Het is wel een verademing om even aan al die mensen te ontsnappen, vind je ook niet?'

Nathan wachtte geduldig op een antwoord, maar hij merkte dat zijn ogen afdwaalde en zich richtten op enkele dames die langs liepen. Pas toen ze antwoord gaf, keek hij Leona weer aan. 'Met mijn leger gaat het top! Werkelijk, als we zo doorgaan, dan worden we nog groter dan het Zuidelijke leger.' Hij blufte natuurlijk, maar hij hield ervan om zijn leger net iets mooier te maken dan dat het was. Leona zocht hem toch nooit op, dus zou ze er ook niet achter komen. 'Dus, sinds wanneer ben jij opeens zo volwassen?' plaagde hij haar, terwijl zijn ogen net iets te lang rustte op een plek waar het niet hoorde.

'Dat is het zeker.' zei hij opgelucht toen ze de drukte van de menigte achter zich hadden gelaten. Hij keek nerveus achter zich en keek haar daarna weer glimlachend aan. 'Het is een stuk makkelijker om zo te praten met elkaar, dan met al die ogen op ons gericht.' Inmiddels voelde Mart hoe zijn hart sneller begon te kloppen. Hij liet blik over haar jurk glijden en stopte bij haar ogen. 'Je ziet er adembenemend uit, Estella.' zei hij ietwat hakkelend en kuchte kort. 'Er- eh, er was nog iets wat ik aan je wilde geven. Privé.' Hij haalde het doosje uit zijn zak en opende deze, om de ring te onthullen. 'Ik weet dat je al een verlovingsring hebt gekregen, maar ik wilde deze geven, als een soort van belofte aan jou. Buiten al het officiële gedoe heen.' Het was een bescheiden ring, met een azuurblauw steentje erin. Het was de kleur die hem het meeste aan het Noorden liet denken: het had precies de kleur van de golven.

William herhaalde in zijn hoofd de stappen die hij moest zetten, hij telde met de muziek mee, en ondertussen luisterde hij naar Jillian. Het stelde hem teleur dat ze niet mee lachte. Met een frons wendde hij zijn blik af. 'Dat weet ik inderdaad, maar dat betekent niet dat ik je helemaal moet negeren, toch?' Hij probeerde haar een vriendelijke glimlach te geven, zoals zijn moeder had gezegd en zoals zijn vader hem had geleerd. 'Maar als je liever met anderen danst, dan zal ik je vooral niet tegen houden. Een vrouw zoals jij kan vast veel danspartners vinden.' Hij trok een wenkbrauw op naar haar en glimlachte nogmaals.

Leona zette haar glas aan de kant en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Groter dan het Zuidelijke leger?' vroeg ze spottend, terwijl ze een wenkbrauw optrok en begon te lachen. 'Volgens mij wonen er niet eens zoveel mensen in het Noorden.' Dat zijn leger snel groeide wilde ze wel geloven, maar dat hij bijna dezelfde grootte had als het leger van haar vader? Nee, dat kon ze niet geloven. 'Sinds wanneer ik volwassen ben geworden? Sinds dat jij je enkel kinderlijke bent gaan gedragen.' Ze hield er niet van dat Nathan zo op haar neerkeek, alsof ze kleiner, jonger en dus minder was dan dat hij was. Ze kaatste de bal dan ook graag terug.