De Balzaal

'Ik- ik heb het niet over mijn positie. Ik bedoelde tussen... ons.' Adelaide was wel het laatste voorbeeld dat ze had willen horen, als ze de geruchten mocht geloven. Ze wilde eerder Thomas en Gytha of haar eigen ouders noemen, maar ze wist dat het vast in het verkeerde keelgat zou vallen. 'Ik wil geen huwelijk waar we elkaar nauwelijks spreken en nooit iets samen doen. Ik weet dat je het vast erg druk hebt en ik zal me vast ook wel vermaken, maar ik wil wel als een normaal stel leuke dingen doen en- laten we proberen van elkaar te houden.'

Iwone was geraakt door zijn kleine aanrakingen en zijn vriendelijke blik. Toen hij plotseling weg keek, wist ze welke kant dit gesprek op zou draaien. Met een ruk schoot haar hoofd naar haar drie zoons die ergens in een ver hoekje samen stonden. Het deed haar meer dan dat ze met woorden kon uit drukken. En vooral de gedachte dat er iets aan gedaan had kunnen worden... Met een ruk trok ze haar hand los en draaide ze zich om, om op adem te komen en na te denken. Ze hoopte dat Edmund haar niet zo zag en naar hun toe kwam lopen. Na een tijdje draaide ze zich weer om en keek ze hem aan. 'Je weet dat het andersom nóóit zo gegaan zou zijn,' zei ze langzaam en duidelijk. 'Hoe zou jij je-' Ze sloot haar mond abrupt en keek van haar broer weg. De dood van haar moeder zat haar nog steeds hoog en ze liet haar haren half voor haar gezicht vallen, zodat hij de emotie niet zou zien. 'Je hebt alles in het Noorden. Een prachtige vrouw, lieve kinderen, onze broer en binnenkort ook een schoondochter. Je hebt moeder zelfs nog jarenlang dichtbij je gehad. Je hebt mij vast niet nodig.'

'Tussen ons,' herhaalde William stompzinnig. Hij had er al over na gedacht dat ze als koningin natuurlijk de nodige macht zou hebben, maar zoals vader altijd zei, hij zou de koning zijn. Dit ging echter over totaal iets anders. 'Nou, ja, praten met elkaar zal onvermijdelijk zijn.' William merkte dat zijn danspassen langzamer werden doordat hij afgeleid werd door de plotselinge vraag van Jillian. Hij rechtte zijn rug nog eens en danste met een strak gezicht verder. 'Ik heb niets op tegen leuke dingen,' ging hij verder, waarna hij de volgende stilte liet vallen. De muziek zwol op dat moment aan waardoor hij moeilijk het gesprek voort kon zetten tot het zijn einde bereikte en de gasten de muzikanten hun verdiende applaus gaven. 'Laten we eerst maar eens vrienden proberen te worden.'

Iwone

Iwone was geraakt door zijn kleine aanrakingen en zijn vriendelijke blik. Toen hij plotseling weg keek, wist ze welke kant dit gesprek op zou draaien. Met een ruk schoot haar hoofd naar haar drie zoons die ergens in een ver hoekje samen stonden. Het deed haar meer dan dat ze met woorden kon uit drukken. En vooral de gedachte dat er iets aan gedaan had kunnen worden... Met een ruk trok ze haar hand los en draaide ze zich om, om op adem te komen en na te denken. Ze hoopte dat Edmund haar niet zo zag en naar hun toe kwam lopen. Na een tijdje draaide ze zich weer om en keek ze hem aan. 'Je weet dat het andersom nóóit zo gegaan zou zijn,' zei ze langzaam en duidelijk. 'Hoe zou jij je-' Ze sloot haar mond abrupt en keek van haar broer weg. De dood van haar moeder zat haar nog steeds hoog en ze liet haar haren half voor haar gezicht vallen, zodat hij de emotie niet zou zien. 'Je hebt alles in het Noorden. Een prachtige vrouw, lieve kinderen, onze broer en binnenkort ook een schoondochter. Je hebt moeder zelfs nog jarenlang dichtbij je gehad. Je hebt mij vast niet nodig.'

Thomas Senior

Thomas beet op zijn lip toen het contact tussen hem en zijn zuster plots verdwenen was. Hij kneep de hand waarmee hij haar had vast gehad samen en keek naar de vloer terwijl haar woorden over hem heen vielen. 'Ik heb niet alles in het Noorden, Iwone. Romantiseer mijn leven alsjeblieft niet-' Het raakte hem dat ze onder woorden bracht dat ze langer van hun moeder had kunnen genieten. Evangeline had zo vaak naar haar dochter gevraagd. Thomas dacht zelfs dat de ruzie tussen haar twee kinderen haar gezondheid er niet beter op had gemaakt. 'Ik heb je wel nodig. En ik hoop dat je mij soms ook nodig hebt. Ik wil gewoon-' Onzeker beet hij op zijn lip en keek hij zijn zuster aan. 'Die stilte tussen ons kan ik niet meer aan.'

Jill luisterde gespannen naar zijn woorden en bekeek ondertussen ook nauwlettend de veranderingen in zijn uitdrukkingen. Het was niet het antwoord dat ze wilde hebben, maar het was ook weer niet het antwoord dat ze het gevreesd. 'Misschien is dat inderdaad wel het beste,' zei ze zachtjes als antwoord op zijn laatste woorden. Hoe kon ze hem nou dwingen van haar te houden als ze nog niet eens vrienden waren? 'Laten we deze dagen dan een keer iets gaan doen?' Toen de muziek was afgelopen, keek ze hem afwachtend aan of hij een nieuwe dans wilde of weg zou lopen.

Iwone

Iwone kneep haar ogen dicht bij de woorden van haar broer en haalde opnieuw adem. Ook zij kon de stilte tussen haar en haar oudste broer niet meer aan. Maar wat verwachtte hij? Dat ze na zijn mededeling weer in zijn armen zou komen springen? 'Ik wil dat je me helpt om Henry en Ren een positie te geven, zodat ze als waarlijke edele mee kunnen doen aan gebeurtenissen, zoals deze. Ik- Hoe kan jij er in godsnaam tegen om je eigen neven zo in de hoek geduwd te zien?' Ze had inmiddels haar ogen weer geopend en haar armen om haarzelf heen geslagen. Zijn woorden deden haar veel, ondanks dat ze het niet liet merken. Met de achterkant van haar hand veegde ze een traan weg en draaide tegelijkertijd haar rug naar de menigte toe. 'Ik mis jou ook Thomas, en ik mis mam en pap, en ik mis onze broers. Maar je hebt in mijn ogen een fout gemaakt en ik wil de Thom die daar zijn ogen tegen sluit niet spreken.'

Thomas Senior

Thom luisterde met zijn volle aandacht naar wat Iwone van hem vroeg, maar hij wist niet of hij haar volledige wens überhaupt kon helpen waar te maken. 'Ik ben het er ook niet mee eens, maar ik heb nooit kunnen zien wat ík er aan kan veranderen. Ren en Henry zijn welkom aan mijn hof, maar dat maakt hier geen verschil. En- Het enige wat ik zou kunnen doen is mijn dochters aan bieden voor een huwelijk, maar ze zijn jong en nooit zouden ze dat tegen hun zin moeten doen.' Dat was in ieder geval iets wat hij had geleerd van het voorval tussen Iwone en David. Het uithuwelijken zou alleen gebeuren als iedereen het er volledig over eens was, vooral de personen waar het om ging. Bovendien had Thom altijd nog een groot probleem met hoe Ren door Iwone ontvangen werd. Eerlijk gezegd zag hij hem nog altijd niet als zijn neef. Ren was Constance's zoon officieel gezien en Iwone zou hem nooit haar zoon moeten noemen. Dat had hij echter nooit gedeeld met zijn zuster. Thomas keek teleurgesteld Iwone aan. 'Dus dit is het?'

JIwone

Iwone kon totaal niet tegen de passieve houding van haar broer en zette dan ook geërgerd haar handen in haar zij. 'Als het jouw kinderen waren geweest, dan had ik álles gedaan wat ik kon, Thomas! Komt- Heb je misschien iets tegen de Rabbions? Of ben je er niet mee eens hoe ik Henry en Ren behandel? Laat het me begrijpen, Thomas! Je kan zoveel meer doen! Edmund en jij kunnen vast wel een keer de adel aanspreken. De keren dat ik het deed, luisterde niemand, Thom. Jullie zullen veel meer indruk maken! Ik heb zoveel geprobeerd, maar niets-' Ze sloeg haar hand voor haar mond en probeerde weer op adem te komen. 'Ik héb je nodig, Thom. Ik weet dat veel mensen het niet eens met mij zijn en misschien jij ook niet en de jongens doen altijd tegenover mij alsof het hun niets uit maakt, maar mij maakt het wel uit. Als we onder de adel dit gedrag maar altijd accepteren, dan brengen we die boodschap ook naar het volk toe en dan zal elke bastaard die geboren wordt als stuk vuil worden behandeld. En ik zal de mensen die dat accepteren net zo behandelen. Het gaat er niet om of het je lukt, het gaat erom dat je iets dóét, Thom! Dus laat die verdomde houding van je eens vallen en trek je mond open!'

'Dat is een goed plan. Ik geloof dat je familie nog tot het einde van de week blijft? De fazanten zijn aardig actief op het moment. Kan ik je enthousiast maken voor een jacht?' William was van plan om te stoppen met de dans, maar nog voor hij haar van de dansvloer af kon escorteren zag hij dat de grote zaaldeuren open gingen en hoofden draaiden. Met een nieuwsgierige grijns keek hij langs Jill heen en excuseerde zich toen vlug. 'Laten we verder spreken als het rustiger is.' Hij liep langs de mensen heen die een pad hadden geopend voor de nieuwe gasten. Met zijn ene hand op zijn zwaard en het andere in zijn zij stapte William op de drie vreemde figuren af. Hij boog en gaf hen toen zijn grootste glimlach - het was eerder een grijns. 'Welkom, vrienden. Mijn naam is William Arutha Gregoire Halley, kroonprins van Tarth. Laat me u voorstellen aan mijn ouders, de koning en koningin van Tarth.' Hij wees met een extravagant gebaar naar zijn ouders die aan de andere kant van de zaal nog altijd bij hun zetels stonden. Geïnteresseerd gleed zijn blik over de drie. Hij had hun vreemde voorkomen niet kunnen dromen.

Kahu had zich voor de andere leiders gepositioneerd, zodat hij de eerste was die de edelen zouden zien als ze binnen kwamen. Zijn ogen schoten van de ene naar de andere persoon en keek geamuseerd naar zijn krijgers die om hem heen stonden. Voordat hij iets kon zeggen, kwam er opeens een jongen op hem af lopen. Als één van de weinigen uit zijn volk beheerste Kahu de taal van Tarth, dus merkte hij dat de anderen al snel werden afgeleid. Kahu zette een stap naar voren en terwijl de jongen - de kroonprins blijkbaar - een groots gebaar maakte, raakte Kahu met zijn vuist hard het stukje huid net onder zijn schouder, bij de oksel. Het was een plek waar niet veel mis kon gaan, enkel werd de lucht wel compleet uit iemand geslagen. Breed glimlachend hoorde Kahu de verschrikte kreten aan van het publiek en ging hij klaar staan voor de klap die hij zou krijgen van de jongen.

Een enkele keer wilde Thom zijn handen op Iwone's schouders leggen. Hij wilde haar kalmeren, haar omhelzen, haar gerust stellen zoals hij vroeger altijd had gedaan. Maar als hij dat nu zou doen, dan verspeelde hij wellicht zijn kansen. Besluiteloos staarde hij naar zijn zuster. Op dit soort momenten voelde hij zich absoluut geen waardige landheer. Hij kon niet eens zijn relatie met zijn zuster in stand houden. 'Ik probeer het, Iwone, maar mensen zijn doof voor wat ze niet willen horen.' Zijn armen hingen verslagen langs zijn lichaam. 'Het enige waar ik me nu mee bezig kan houden is mijn zoon en zijn toekomstige huwelijk en mijn dochter die een septa wil worden en mijn kinderen die de zee op willen, en blokkades rond mijn havens-' Hij haalde adem en kneep zijn handen nogmaals samen. 'Maar ik steun jou en je kinderen, altijd.'

William knikte naar de grote man die voor hem stond en stond op het punt om de, in zijn ogen, wilde prinses die achter hem stond te begroeten toen de impact van de klap hem raakte en hij opzij stommelde. Hij kon zich nog maar net overeind houden, maar zijn balans was ver te zoeken. Zijn hand gleed naar de plek waar hij zojuist gestompt was en ongelovig staarde hij naar de leider. Hij klemde zijn kaken op elkaar en snoof hevig terwijl hij zijn rechte houding terug vond. In zijn hoofd galmde zijn vader's woorden na: ze hebben andere gebruiken, andere manieren. Dit ging echter absoluut te ver! Hij zou die man een lesje moeten leren! 'Dit is niet de manier om een prins te begroeten,' siste William. Hij ging echter verder, zoals het hoorde met alle ogen die op hen gericht waren. 'Wat is uw naam?'

Iwone

Iwone veegde nog een traan van haar wang en keek koppig van haar broer weg. 'Er zijn heel wat manieren om met dove mensen te communiceren,' zei ze enkel stilletjes, 'maar alleen de mensen die echt moeite doen en het ook willen, zullen hun boodschap over kunnen brengen.' Ze legde een hand op zijn achterhoofd en bracht zo zijn gezicht naar de hare toe, om een zachte kus op zijn wang te drukken. Vanaf dichtbij keek ze hem eindelijk weer recht aan. 'Dit gaat om iets veel groters dan enkel onze families. Dit gaat over gelijkheid en respect... twee begrippen waar we allemaal nog veel over kunnen leren en waar wij het volk in zouden moeten onderwijzen. Het gaat om iets groters, Thomas. Sinds wanneer kijk jij enkel nog binnen je kasteelmuren en niet meer naar gebieden zo groot als de zee?' Zorgzaam gleed ze met haar hand langs zijn korte haren en glimlachte zwak. 'Dat weet ik. Maar aan woorden heb ik niets.'

Zyanya was omringd door haar mensen. Haar adviseurs, haar bewakers, haar vrienden, ze waren het allemaal in één. In totaal had ze nu maar vier hoofden in haar gezelschap, maar gelukkig was ze door meerderen van haar volk omringd in deze vreemde stad. Zwijgend nam ze het tafereel voor zich in haar op. Verrast keek ze rond toen iedereen in de zaal zijn adem inhield toen de prins door Kahu werd begroet. Haar ogen schoten kort naar de man achter haar. Ze was benieuwd of Silas de prins met een soortgelijke begroeting zou benaderen. Zelf was ze er nog niet aan uit of ze deze William nog een cultuur shock moest geven met háár traditionele groet. Terwijl ze wachtte keek ze de immense zaal rond.

Toen de jongen maar niet terug sloeg, trok hij zijn kleed opzij en sloeg hij op zijn borst. 'Sla me, boy,' riep hij uit met een brede grijns, maar wel met een waarschuwende toon erin. Hij hield er niet van als hij geen bevestiging kreeg van iemand respect, zeker als hij het gebaar zelf al wel had gedaan. 'Ik zou niet weten wat je anders dan respect zou willen? Een buiging of handdruk is voor de zwakkeren en daar toon je geen kracht mee. En ik mag toch hopen dat de kroonprins daar niet onder valt.' Hij wierp zijn speer van de ene in zijn andere hand en keek de jongen afwachtend aan. Het was een gebruik van zijn volk om zo veel mogelijk wapens mee te dragen. Het was een teken van macht en kracht. 'Mijn naam is Kahu Te Moano.' Onmiddellijk schoten zijn ogen naar de koning toe. Zijn ouders hadden als slaven onder William gewerkt.

William zette zijn handen in zijn zij en schuifelde verontwaardigd heen en weer. Hij voelde dat het hele hof naar hen keek en dat benadrukte des te meer dat hij deze situatie op de juiste manier op moest lossen. Hij zette zich schrap, duwde de schede en zijn zwaard aan de kant en gaf de man een stomp terug. Hij was minimaal een kop kleiner dus zijn vuist belandde ergens op het middenrif van de wilde, maar William kon hem zeker geen pijn bezorgen. Hij was daar lang niet sterk genoeg voor. Nerveus trok hij zijn hand terug en knikte toen. 'Aangenaam Kahu Te Moano,' wierp hij terug, struikelend over de vreemd klinkende naam. Vervolgens wendde hij zich tot de twee volgende leiders. een meisje, tot zijn verbazing vast niet ouder dan hij zelf was, en nog een man. Hij begroette de vrouw kort, maar was al snel geïnteresseerd in de laatste persoon. 'Silas, als ik me niet vergis?' Over deze man had hij al wat verhalen gehoord.

'Driehonderdvijftig?!' siste ze, terwijl haar wenkbrauwen van verbazing omhoog schoten. 'Ben je gek geworden? Uit hoeveel bestaat je leger? 500 man?' Tweehonderd was al moeilijk om te regelen bij haar vader, driehonderdvijftig was haast onmogelijk. 'Tweehonderdvijftig. Meer niet.' Die vijftig extra man konden er dan ook nog wel bij. 'Het is graag of niet hoor, die soldaten zijn ergens anders net zo gewild.'

Silas had zich strategisch achterin de groep gepositioneerd. Observeren was het eerste wat hij deed toen de deuren van de grote zaal opengingen en de menigte naar hen staarde. Hij had niet veel mensen meegenomen, enkele mensen die hij vertrouwde, meer had hij niet nodig gehad. Toen de jonge kroonprins zich tot hem wende knikte hij enkel. 'Silas is inderdaad de naam.' bevestigde hij de woorden en glimlachte naar de jonge kroonprins. 'Bedankt dat je ons welkom heet tijdens dit banket, William. En hetzelfde geldt natuurlijk voor de koning en koningin. Tarth is een... bijzonder land. Anders dan de plek waar ik vandaan kom. De, "Wilde Landen" noemen jullie het toch graag?' vroeg hij kalm en keek nogmaals de zaal rond.

'Oh, ja nee natuurlijk!' zei hij vluchtig en struikelde bijna over zijn eigen voeten toen hij zich richting de deur wilde draaien. 'Ze zullen het inderdaad van ons verwachten. Stel je voor dat we ons de hele avond niet zouden vertonen, ik denk niet dat het geaccepteerd zou worden.' In tegendeel zelfs, waarschijnlijk zouden ze zich afvragen waarom ze in vredesnaam Mart hadden gekozen als de toekomstige man van hun dochter. 'Laten we maar snel gaan.' Mart nam haar met een glimlach bij de hand en liep weer terug richting de deur waar ze eerder uit waren gekomen. Toen hij deze opende, kwam hij er echter achter dat de hele zaal stil was gevallen en hij kwam er al snel achter waarom. De leiders van de Wilde Landen waren gearriveerd. En hoe.

Nathan gooide zijn handen gefrustreerd in de lucht. 'Hoe weet ik zeker dat je zoveel mannen kan regelen? Er zit een hele grote onzekerheidsfactor in je woorden, Leona, besef je dat wel?' Zuchtend leunde hij tegen een tafel aan, terwijl hij het hele gedoe met de nieuwe leiders met een half oog bekeek. 'Laten we zeggen dat ik geïnteresseerd ben, oké? Maar ik ga nog geen ja of nee zeggen. Zorg eerst maar dat je die mannen kan regelen en dan praten we verder.' Met een glimlach zette hij een stap naar haar toe en trok aan een lusje van haar jurk. 'Ik weet nog wel iets wat je kan dragen in mijn leger,' plaagde hij.

Leona priemde haar ogen tot spleetjes. Ze baalde ervan dat hij haar aanbod niet gewoon aannam, maar ze gaf hem geen ongelijk: zij zou zich ook argwanend opstellen als hij zo naar haar toe zou komen. Toen hij aan haar jurk zat zette ze een stap naar achteren. 'Zorg eerst maar eens dat je met je handen van me afblijft. Dan praten we verder. Ik ben niet naar je toegekomen om dat eeuwige, kinderachtige gedoe over me heen te krijgen Nathan.' siste ze geïrriteerd. Het tafereel dat er achter zich speelde had ze niet eens door. 'Best ik regel de mannen, maar als ze er zijn staan ze onder mijn bevel. Dat wordt een onderdeel van de afspraak.'

Nathan keek met een ruk omhoog en schudde fel zijn hoofd. 'Dan gaat de deal niet door. Ík ben de generaal van mijn leger en niemand anders. Als die mannen in mijn leger komen, dan zullen ze naar mij luisteren en niet naar jou. Wat heb ik er nou aan dat er paar mannen in mijn leger komen als ze toch niet naar mij luisteren?' Hij zette enkele stappen van haar vandaan en hief verontschuldigend zijn handen op. 'Er is dus geen deal. Ga maar bij iemand anders smeken. Ik heb geen zin om op jou te moeten passen als je in mijn leger komt, ik heb namelijk wel betere dingen te doen.' Hij haalde een hand door zijn haren en glimlachte. 'We kunnen altijd nog wel andere afspraken maken, maar die zullen meer met een bed te maken hebben dan met een leger.'

'Als je ervoor zorgt dat ik naar jou luister lijkt het me niet dat er een probleem is. Maar goed, prima, als jij zonder die tweehonderdvijftig man kan vind ik het ook goed. Ik zoek wel iemand anders. Vergeet niet dat je je leger met de helft van je mankracht kan vergroten als je mijn aanbod aanneemt.' Ze vond haar aanbod verre weg van onredelijk. 'Gatverdamme Nathan, bewaar die praatjes liever voor de hoeren die je bezoekt.' Ze was nog steeds een vrouw van adel.

Nathan moest lachen om haar reactie, maar had nog steeds een heleboel vragen in zijn hoofd. Hij legde zijn hand op haar schouder en draaide haar naar hem toe. 'Waarom wil je trouwens in godsnaam in míjn leger? Je vader heeft het grootste leger van Tarth en dan wil je in de mijne? Waarom?' Hij fronste verward en wachtte geduldig op haar antwoord. Het was niet dat hij de manschappen niet wilde, maar hij keek eerder op tegen de onrust die Leona zou geven. Ze zag er uit als een koppig persoon en hij had geen zin in eeuwige ruzies tussen hem en haar.