De Balzaal

Ren keek haar kort aan voordat hij antwoord gaf. ‘Ja, die zaten gewoon aan de tafel.’ Ze zaten zelfs het dichtste bij David en Adelaide, maar daar zei hij niets van. ‘Laten we het erop houden dat ze net zo fanatiek is als Ayira en jijzelf, dus dat zegt iets. Laatst vertelde ze me nog dat ze liever lessen van jullie had, aangezien ze ze lessen van haar eigen leermeester te langzaam vindt gaan.’ lachte hij. Eigenlijk vond hij het onzin dat ze zo laat pas had mogen beginnen, maar hij had natuurlijk niets in te brengen tegen de woorden van Edmund en Iwone. ‘En Jill… geen idee, ik heb haar er al eventjes niet meer mee bezig gezien. Zeker niet nu met dat hele gedoe rond dat huwelijksaanzoek van William.’

Dorian

Dorian moest lachen en keek omlaag naar zijn vrouw. 'Dat hoorde je helemaal niet te zien!' grinnikte hij. 'Maar ik zal toegeven, ik ben ook alweer een jaartje ouder aan het worden.' Hij was inderdaad door zijn rug gegaan, maar had koppig doorgewerkt, zodat niemand iets ervan zou merken. Hij had al vaker lichamelijke klachten gemerkt, vooral als hij sparde met Nathan. 'Een rollende stoel moet wel lukken! Ik heb ze nog niet gezien, maar je kunt me er altijd mee helpen. Je kan geweldig tekenen.' Hij danste voorzichtig verder en bekeek nauwlettend zijn vrouw. 'Zometeen wil ik wel dat je nog wat gaat eten.'

Constance

Constance schudde lachend haar hoofd. Leona was er eentje. Ze herkende veel van zichzelf in haar nicht, maar vooral heel veel van Ayira. Bovendien mocht Constance haar energie wel. 'Ayira en ik zijn ook veel betere leermeesters,' stelde ze met een spottende grijns. Die verdween toen het over het huwelijksaanzoek ging. 'Ik heb haar nog niet gesproken. Arme meid. Geforceerd worden om met die William te trouwen. Ik hoop dat ze goed nadenkt over haar antwoord.' Ze had van haar vader al gehoord dat ze een gesprek hadden gehad. Dat zag ze als een goed teken. 'En waar heb je je zelf mee bezig gehouden? Hebben jij en Henry nog dingen uitgevreten terwijl ik weg was?'

Agathe

'Gelukkig ben je zelfs als oude man nog aantrekkelijk en productief met al je projecten.' Zacht lachend legde Agathe haar hoofd weer tegen de borst van haar man. Ze had al die jaren met heel veel plezier toegekeken als Dorian weer eens aan een nieuw project begon. Sommige van zijn creaties waren hilarisch, maar ze waardeerde ze daarom soms des te meer. Nathan en Willa plaagden hun vader er vooral om. Maar het waren de nuttige dingen die Agathe niet meer weg kon denken, zoals de veranda die haar toch buiten liet zitten. En een rollende stoel, ze zou kunnen bewegen zonder steeds de hulp van haar gezin te moeten vragen. 'Ik zal het proberen,' beloofde ze hem, waarna ze zwijgend verder danste.

Dorian glimlachte en danste zwijgend verder. Het was voor hem een verademing om haar op die manier te helpen met haar zwakte. Hij was geen arts, maar hij kon goed dingen in elkaar zetten en dat was zijn manier van hulp en het bieden van verlichting. 'Laten we anders maar zometeen gaan zitten, Agathe, en wat eten. En dan zullen Gytha en Iwone vast wel snel komen om te kletsen met je. Iedereen zal vast op een redelijke tijd naar hun vertrekken gaan.' Hij keek haar vragend aan en gebaarde naar het tafeltje waar ze eerder aan zaten.

'Ik denk gewoon dat mijn plannen niet definitief zullen zijn. Misschien vind ik het over een jaar wel allemaal helemaal geen probleem meer. Nu zit het gewoon heel erg hoog, ook hoe ze Ren behandelen...' Hij haalde zijn schouders op en keek uit het raam naar de binnenplaats. Hij, Nathan en Willa waren zelfs bij de aanslag geweest. Zijn ouders wilden er nooit over vertellen, laat staan andere adellijke leden. De uitzondering was Ayira, die het er eigenlijk altijd over had, ten ergernis van Constance. Stilletjes keek hij Willa aan en liet daarna zijn hoofd hangen. 'Het is vreselijk moeilijk. Maar mijn moeder heeft het er het moeilijkst mee. Weet je nog dat ze die speeches hield? En dat ze een keer zo verschrikkelijk boos werd op enkele edele dames, toen die iets over mij en Henry zeiden?'

Agathe

'Ik heb ze al zo lang niet gesproken,' klaagde Agathe zacht. Ze stuurde brieven aan haar zuster en vriendin, maar dat was nooit genoeg. En haar moeder- Zij kon al bijna niet meer antwoorden op brieven die haar dochter stuurde. Ze was nog voor het banket bij Katarina langs geweest en had zwijgend naast het bed gezeten terwijl haar moeder sliep. Ze had daar naast het zieken bed besloten dat ze langer moest leven. Dat dat haar verantwoordelijkheid was. Je hoorde niet te sterven voor je ouders de aarde hadden los gelaten. Plots had Agathe door dat de zaal om haar heen ver weg was en dat iedere tel eeuwen duurde. Haar gedachten schoten naar plekken in haar herinneringen die ze lang niet bezocht had. Ze was ver van haar lichaam tot ze de tinteling voelde spreidden vanuit haar borst. Haar handen gleden naar de oorsprong van het gevoel, maar ze kon niet voelen of ze hun doel bereikten. Agathe haalde diep adem en zag nog net voor haar ogen dicht vielen het gezicht van Dorian.

Dorian

'Als het goed is, dan blijft iedereen nog paar dagen hangen. Misschien kan je morgen wel iets leuks met ze gaan doen. Ik heb gehoord dat de tuinen helemaal opgeknapt zijn,' vertelde hij enthousiast. Hij wist hoe fijn Agathe het vond om buiten te zien. Opnieuw zocht hij naar zijn kinderen, toen plotseling Agathe zwaar begon te voelen in zijn armen. 'Agathe?' Angstig keek hij haar aan, terwijl haar blik in haar ogen steeds waziger werd. 'Agathe?' Hij legde haar op de grond en schudde zachtjes aan haar schouder, terwijl hij constant haar naam herhaalde. 'Alsjeblieft, doe je open open, Agathe, alsjeblieft, doe ze open!' Hij merkte hoe hij steeds harder begon te roepen en hoe zijn lichaam beefde.

Willa knikte met een ernstige frons. 'Ik weet het nog heel goed. En ze lachten het altijd weg.' Het had haar met stomheid geslagen toen ze de helft van het hof had zien lachen nadat Iwone haar hart had uitgestrooid in de zaal, de eerste keer. Ze was nog maar een meisje geweest, maar ze had heel goed begrepen wat het in hield. Nieuwsgierig stond Willa op toen ze een schreeuw hoorde, gevolgd door een stilte van de muzikanten. Meteen sloeg haar hart op hol. Ze durfde het niet eens te denken, maar de gedachte was daar. Abrupt duwde ze zich een weg tussen de mensen door terwijl ze angstig naar haar ouders zocht. Ze struikelde zowat de dansvloer op en zag toen waar de commotie ontstaan was. De kleurrijke sjaal die op de grond lag herkende ze meteen als wat haar moeder had gedragen. Willa benaderde voorzichtig en gealarmeerd de scene terwijl ze met haar handen de stof van haar jurk had vast geklampt. 'Moeder? Vader, is het-' Haar stem stokte in haar keel toen ze haar ouders op de grond zag.

Thomas Senior

Thomas voelde hoe Gytha de vraag over haar moeder ontweek. Hij had door dat niemand van de Halley familie graag praatte over de conditie van hun moeder en grootmoeder. Zelfs zijn kinderen spraken er nooit over. Hij glimlachte naar Edmund en Iwone. 'We mogen inderdaad van geluk spreken hoe het met onze levens is gegaan.' Gytha was nog altijd zijn geschenk van de Zeven geweest. Op het moment dat hij iets en iemand nodig had, was zij daar. Ook al hadden ze niet altijd de Goden mee, over het algemeen waren ze goed terecht gekomen met prachtige kinderen en een liefdevolle relatie. Thomas wilde verder vragen naar zijn nichtjes en neven, maar hoorde hoe plots de zaal stil viel. Hij herkende al snel de stem van Dorian die de stilte verbrak en bezorgd keek hij naar zijn vrouw. 'Is dat Dorian?'

Nathan hoorde vanaf de andere kant van de zaal rumoer ontstaan. Normaal was hij niet zo van de drama, maar de gezichten van de adel stonden wel heel bezorgd en misschien was het maar beter om polshoogte te nemen. Toen hij plotseling de stem van zijn vader hoorde, duwde hij zich ruw door de menigte heen en zag hij plotseling zijn moeder op de grond liggen. 'Mam, pap... Mam!' Paniekerig keek hij zijn vader en zus aan en daarna zijn moeder, die bewegingloos op de koude vloer lag. 'We moeten iets doen, is- hulp, we hebben hulp nodig!'

Hij wist nog goed hoe boos hij was geweest op die momenten. Misschien was dat wel het punt geweest dat hij had besloten om het niet meer te pikken. Echter was hij nog zo jong geweest dat hij er weinig aan kon doen. Henry keek geschrokken op, toen er plotseling een schreeuw te horen was, en keek vragend Willa aan. Voordat hij iets kon zeggen, rende ze al naar het geluid toe en kon hij niets anders dan achter haar aan gaan. 'Willa, iemand is vast dronken, het is-' Op hetzelfde moment leek hij hetzelfde te realiseren als haar en zag hij verschrikt toe hoe Agathe op de grond lag. Pas na enkele seconde voelde hij hoe hij uit een trance kwam en zijn handen rond zijn mond zette. 'We hebben hier hulp nodig!' schreeuwde hij door de zaal heen, waarna hij zich op de mensen richtte. 'Achteruit! Ik meen het, ze heeft lucht nodig, wegwezen!'

David had de stilte in eerste instantie niet eens opgemerkt. Hij was druk in gesprek geweest met één van de wachten die de taak hadden gekregen om alles in goede banen te leiden. Pas toen hij iemand hoorde schreeuwen dat ze hulp nodig hadden, drong het tot hem door en snelde hij zich naar de plaats. Het eerste wat hij zag was dat zijn zuster op de grond lag, lijkbleek als ze was. Voor enkele seconde voelde hij zich verlamd, tot de adrenaline begon te stromen. ‘Jullie!’ Hij wees enkele bewakers aan die dicht bij hen in de buurt stonden. ‘Zorg ervoor dat iedereen veilig in zijn of haar vertrekken terechtkomt, nu meteen!’ Zijn oog viel op enkele dienstbodes en ook hen riep hij. ‘Zorg ervoor dat de beste geneesheren zo snel mogelijk hier naartoe komen. Het maakt me niet uit waar ze mee bezig zijn, dat pakken ze later maar weer op. Zeg dat het een bevel van hun koning is.’ Hij keek ze kort na, voordat hij verder begon te commanderen. ‘Rennen, idioten! Niet lopen! En waar is Iwone, zorg dat Iwone hier komt!’

Gytha had verdoofd toe staan kijken toen Thomas haar wees op wat er achter haar was gebeurd. Iedereen wist dat Agathe haar gezondheid op het randje bungelde, maar ze had niet verwacht dat er vanavond iets zoals die zou gebeuren. Zonder dat ze het door had, had ze zich aan Thomas vastgeklampt voor steun. Het grimmige beeld van haar lijkbleke vader op zijn sterfbed kwam naar bovenzetten, iets waar ze liever niet al teveel aan dacht.

Iwone

Verrast keek Iwone om haar heen, toen plotseling veel mensen stil vielen en de muziek stopte. 'Wat is er aan de hand?' Vragend keek ze naar haar man en Thomas, die over de mensen heen konden kijken, maar al snel kwamen er mensen naar haar gerend die zeiden dat er naar haar gevraagd werd. Haastig tilde ze haar jurk op en ging ze naar de commotie toe. Al snel zag ze om wie het ging en knielde ze geschrokken naast haar vriendin neer. 'Ik heb doeken en water nodig! En iemand moet de ramen open doen voor frisse lucht!' Ze legde haar wang boven de mond van Agathe en keek ondertussen naar de borstkas. 'Ze ademt nog,' zei ze opgelucht tegen Dorian, waarna ze haar pols pakte en naar haar hartslag luisterde.

Willa was naast haar vader op de grond gezakt op haar knieën. Haar handen hield ze voor haar mond terwijl ze haar moeder gade sloeg. Pas toen Iwone er was en zei de verlossende woorden zei liet ze haar handen zakken en kroop ze met betraande ogen naar haar vader om hem vast te houden terwijl Iwone aan de slag ging met haar moeder. Het drong nog niet helemaal door, de schrik nam nog steeds de overhand. Maar alles werd nu inmiddels in beweging gezet. Ze zag mensen vertrekken, ze voelde dat de ramen op waren gezet en het water en de doeken werden gebracht. 'Het komt goed,' fluisterde ze haar vader toe waarna ze omhoog keek naar Nathan die er net zo geschokt uit zag. Ze hadden dit alle drie verwacht, maar dat het nu kwam was zeer onverwacht.