De Balzaal

Constance

Constance was pas met de leiders samen bij het banket gearriveerd, wat betekende dat ze haar favoriete deel - het eten - had gemist. Ze had met een grijns toe staan kijken hoe William begroet werd door Kahu en de andere twee. Nu zocht ze door de zaal naar haar zoon, die ze al snel vond bij zijn neef. Hij leek echter snel te vluchten naar zijn zuster om waarschijnlijk met haar te gaan dansen. Dat gaf Constance de kans om naar Ren te gaan. Ze sloeg een arm om zijn nek, drukte een kus op zijn donkere haar en trok hem toen mee naar het midden van de zaal. 'Het is me een eer dat een jongeman zoals jij partner wil zijn met een oud wijf zoals ik,' grinnikte ze. Constance gaf hem een tikje tegen zijn wang. 'Hallo jongen,' ging ze met een glimlach verder. Nadat ze haar opdracht had volbracht was er geen tijd geweest om eerst naar het Zuiden te gaan voor het banket. Ze had de leiders mede begeleid naar de hoofdstad en was in de dagen voorafgaand tevens een aanspreekpunt voor ze geweest. Nu pas zag ze eindelijk vrienden en familie weer.

Leona zette de dans in, maar zei verder niets. Hij had gelijk: er waren nog maar vrij weinig mensen over om mee te dansen en Nathan was - helaas - de beste kandidaat. Dansen was nooit haar sterkste punt geweest. Ze kon het wel, daar had haar Septa wel voor gezorgd. Ze moest net zolang door dansen tot ze iedere stap kon dromen. Dat haalde echter niet weg dat ze niet zo flexibel en gracieus was als de andere edele vrouwen op de dansvloer. 'Dat je überhaupt die dansen kent... ik dacht dat je niets met het leven van de adel te maken wilde hebben?'

'De markt lijkt me een goed idee. En ik hoorde van mijn moeder dat hier in de buurt prachtige meren waren, waar ze zelf vroeger altijd naar toe ging.' Het was een plek die hij graag wilde zien, wellicht konden ze er samen een keertje gaan picknicken. 'Ja, dat is het zeker.' Het was raar dat hun verloving bekend was gemaakt op het moment dat ze beiden op een andere plek waren: zij in het Westen en hij in het Noorden. 'Het is fijn dat we dadelijk ook wat meer tijd hebben, met zijn tweeën. Zonder al die mensen die ons aan zitten te staren.' zei hij met een glimlach en keek haar even aan. Het was vreemd om te bedenken dat hij haar al vanaf haar geboorte kende, ze hadden vroeger samen gespeeld en nu gingen ze trouwen.

'Enkel decoratie?' Ze snapte niet dat mensen wapens konden zien als decoratie. Ze had William's vreemde obsessie met zijn zwaard ook nooit begrepen, maar inmiddels vroeg Cecilia er maar niet meer naar. Toen hij stopte met dansen, haalde ze opgelucht adem en dacht even na over haar volgende antwoord. 'In onze cultuur worden ze niet gezien als simpel, hoe zien jullie feesten eruit?' Ergens voelde ze zich wel geïmponeerd door de man, hij klonk in ieder geval een stuk vriendelijker dan dat hij eruit zag.

'Aangenaam Lia.' zei Silas met een glimlach en draaide haar in een rondje. Hij had geen idee of dit überhaupt in de dans hoorde, maar hij vond dat dit feest wel wat spontaniteit kon gebruiken. 'Ah, daar zijn de meningen over verschilt.' lachte hij, toen ze zei dat het perfect ging en ergens was hij best opgelucht toen de muziek stopte om naar het volgende nummer te gaan. 'Tarth bevalt prima. Het is anders, maar anders is niet verkeerd.' Hij wist nog niet goed wat hij van het land moest vinden. Ergens was het fascinerend, hun manier van leven en hun cultuur, maar Tarth was volgens hem teveel van de regeltjes en wetten. Geen wonder dat er zoveel dingen fout waren gegaan zoveel jaren geleden. Hij had verhalen gehoord over de opstanden en de rebellie en ergens kon hij dat ook wel begrijpen.

Ren keek toe hoe Evan naar zijn zuster toe vluchtte, wat hem alleen achter liet. Het duurde echter niet lang voordat hij een arm om zijn nek heen voelde en lachend omkeek naar Constance die naast hem was verschenen. 'Ah, je bent nog niet zo uitgezakt als sommige hier. Je kan er nog wel mee door.' lachte hij en bekeek haar kort. Soms was hij jaloers op alle plekken waar ze naartoe ging en alles wat ze zag. Hij had haar al in tijden niet meer gezien, dus voelde hij zich nu enkel en alleen maar gelukkiger. Hij had Constance altijd beschouwd als de vrouw die het dichtste in de buurt kwam als zijn moeder. Ze was er misschien niet altijd, maar als ze er was behandelde ze hem als haar gelijke en dat was iets wat hij altijd erg kon waarderen. 'Hoe was de reis?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij de dans naar behoren uitvoerde.

'Oh, ik weet waar ze zijn. Die kan ik je vast laten zien.' Estella wist echter dat het een hele grote klus was om haar vader er van te overtuigen om haar te laten gaan. Er was iets met die meren dat hem niet aan stond. Alsof er demonen rond spookten. Ella begreep niets van de uitbarsting die ze als meisje had meegemaakt toen ze met haar speelmaatje daar naartoe op onderzoek was gegaan. 'Als we getrouwd zijn zullen we daar nog meer tijd voor hebben.' Nu ze zo tegenover Martin stond leken haar fantasieën over een makkelijk en goed huwelijk iets verder weg. Ze zouden er beiden moeite in moeten gaan steken. Martin was knap en vriendelijk, maar hij was niet de charmante prins uit haar dromen.

Constance

Constance lachte met Ren mee en wreef spottend over haar ene platte borst. 'Zo veel heb ik niet dat uitgezakt kan raken.' Bovendien zorgde haar werk er voor dat ze altijd in vorm was. Zelfs de jaren hadden haar nog niet al te erg toegetakeld, behalve haar grijzende haren en rimpelende gezicht. Wat conditie betrof voelde ze zich net zo fit als de dag waarop ze Ren mee naar het Zuiden nam. Of dat geloofde Constance in ieder geval graag. 'Moeizaam. Ik ben nog nooit zo erg opgehouden. Het is een heel gedoe om drie gezelschappen mee te zeulen die niet bekend zijn met het land.' In de tijd die het hen gekost had om van de Wilde Landen in Evenfall te geraken had ze twee maal op en neer kunnen reizen. 'En wat vind je van ze? Ik heb al aardig wat reacties opgevangen. Heer Silas valt aardig in de smaak bij de vrouwen, kahu wordt gezien als een bruut en de mannen vragen zich af of Zyanya nog maagd is. Kun jij er nog iets zinnigs aan toe voegen?'

Ren moest wederom lachen om haar woorden. Hij zag het al voor zich hoe Constance zich dood zat te ergeren aan het feit dat ze niet gewoon door kon rijden. Natuurlijk had ze dat niet laten merken, maar hij wist inmiddels wel hoe ze in elkaar zat. 'Ik heb ze nog niet goed genoeg gezien om daar een oordeel over te vellen.' Hij was inmiddels zover dat hij zich uit zichzelf maar wat afwezig bleef, hij had de nieuwe leiders dus ook niet van dichtbij bekeken. 'Ik denk dat ze niet zo erg zijn als ze lijken, ze hebben misschien andere omgangsnormen dan dat wij hebben, maar daar is niets mis mee toch?' Uit het land waar hij vandaan kwam, was het leven ook heel anders. Hij kon zich er niet veel meer van herinneren, enkel kleine dingetjes die zo nu en dan omhoog kwamen. Sommige geuren deden hem denken aan zijn thuis land, net zoals sommige bomen en planten. 'Maar zodra ik mijn mening over ze heb gevormd hoor je het meteen.' grinnikte hij.

Henry knikte en pakte voorzichtig Willa's hand vast. Zo leidde hij haar de dansvloer op en legde zijn handen in de juiste positie voor de komende dans. 'Ik zie dat je niet meer de familiekleuren draagt?' merkte hij op met een grijns, terwijl hij haar met een opgetrokken wenkbrauw aan keek. Iedereen was zo dol op Willa dat ze het haar nog niet eens kwalijk zouden nemen. Toen de muziek weer startte, begon hij met dansen en zwierde hij de dansvloer over. Hij wist nog goed hoe zijn moeder hem en Ren altijd samen liet dansen en ze dus altijd de rol van vrouw moesten wisselen. Constance kwam ook vaak kijken en ze moest altijd hard lachen om de twee jongens. Hij zag dan vaak ook een glimlach op zijn moeders gezicht. 'Ren zal het vast leuk vinden om met je te dansen.'

'Ik ben een Halley,' zei hij schouderophalend, 'dus mijn moeder vond het belangrijk dat ik in elk geval leerde om te dansen. Verder zijn mijn ouders gelukkig niet zo erg van de etiquette. En er zijn genoeg dansfeesten in de dorpen rondom mijn woonplaats dat het als vanzelf ging. Er waren altijd wel vrouwen die met mij wilde dansen.' Hij grijnsde breed en zwierde haar in de rondte. 'Ik wil er ook niets mee te maken hebben, maar ik wil mijn familie ook niet de rug toe keren. Maar met drank kom ik al deze feesten wel door. En gelukkig is het morgen weer voorbij.'

Ada herhaalde de naam nogmaals en voelde dat ze het onder de knie kreeg. 'Maar ik zal het maar op Zya houden,' zei ze met een knipoog, terwijl ze haar partner verder leidde over de dansvloer heen. Ada luisterde geïnteresseerde naar de dingen die Zya te vertellen had over haar cultuur. 'Hier in Tarth gebruiken we wel een formele toon, dus ik zou er maar aan wennen als je hier vaker komt. Ik had het graag anders gezien, maar mijn vader houdt er erg van. Mijn moeder trouwens totaal niet.' Met een glimlach keek ze toe hoe Zya de stappen bij probeerde te houden. 'Kan je mij laten zien hoe jullie dansen? Tijdens feesten bijvoorbeeld?'

Willa spiegelde zijn grijns en schudde haar hoofd. Ze deed het langer al niet, wat betreft haar jurk, maar normaal droeg ze dan een hint van rood. Nu was er nergens iets roods of gouds te bekennen, behalve wellicht de blos op haar wangen. Met een glimlach op haar gezicht liet ze zich leidden door Henry, maar ze kon het niet laten om hem soms te sturen als ze nog een draai wilde maken of juist dichter naar hem toe wilde stappen. 'Het is hem geraden. Hij heeft me verslagen met schaken, dus hij mag blij zijn dat ik hem vergeef.' Willa lachte zacht. Haar ogen gleden nieuwsgierig over zijn gezicht. 'De dans tussen William en Jill leek goed te gaan,' merkte ze op.

Thomas Senior

Thomas vond het verrassend geruststellend om Edmund en Gytha samen te vinden en het haalde de last nog meer van zijn schouders toen ze gemakkelijk over hun kinderen begonnen te praten. 'Dat past vast bij Jillian,' beaamde hij met een glimlach, terwijl hij de steun van zijn vrouw zocht door een arm rond haar middel te leggen. Hij drukte een kus op haar haren. Het was goed om te horen dat Iwone en Edmund erg trots waren op de dingen die hun kinderen deden. Voor Gytha en Thomas was het op dit moment misschien iets moeilijker. Vera die septa wilde worden, Luuk die een schip op wilde, Junior die wie wist wat wilde doen. Er waren verschillende meningen over. 'Pippa is begonnen aan een studie van de talen van de nieuwe leiders,' vertelde Thomas uiteindelijk.

Iwone

Iwone glimlachte en knikte. 'Het gaat goed,' antwoordde ze, 'al waren de laatste weken wel hectisch met het hele gedoe rondom het aanzoek. Ik ben dus heel blij om te zien dat William en Jill ogenschijnlijk wel met elkaar om kunnen gaan.' Bij het noemen van de studie van Jill glimlachte ze breed en porde ze zacht met haar elleboog in Edmund's zij. 'Het is duidelijk dat ze haar hersenen van Edmund heeft,' lachte ze. Het was opvallend fijn om weer eens met Thomas en Gytha over elkaars kinderen te praten, zonder dat er een spanning hing die natuurlijk veroorzaakt werd door Thomas en zijzelf. 'Pippa zal vast heel erg belangrijk worden door die vaardigheid, vooral nu de leiders eindelijk zijn aangekomen. En hoe gaat het met onze andere neven en nichten?'

Zyanyan fronste. 'Maar waarom zouden jullie niet aan mijn gebruiken hoeven wennen?' Het was een serieuze vraag. Voor haar was het niet zo klaarblijkelijk als voor iedereen hier in Tarth. Haar vrienden hadden het vaak genoeg gezegd dat ze niet te veel moest verwachten van de mensen hier. Ze waren te trots. Glunderend bleef Zya staan en knikte ze. 'Het is moeilijk op deze ritmes. Maar het kan.' Voorzichtig pakte ze Ada's handen vast en hield ze boven haar hoofd. 'Verlies nooit contact, met ogen of lichaam.' Eén voor eén strekt ze hun armen naar de zijkant met vloeiende bewegingen en uiteindelijk zette ze er ook stappen bij. Langzaam, zodat Ada goed kon volgen.

Henry knikte met een opgeluchte blik en keek naar de rug van William, die met zijn vader aan het praten was. 'Het ging inderdaad goed,' verzuchtte hij. 'Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze het huwelijk misschien wel gaat accepteren. Wist je nog dat we haar spraken en dat ze het er steeds over had dat ze mijn ouders niet wou teleurstellen?' Hij draaide haar rond en hield haar daarna weer stevig vast. Ondanks dat haar nabijheid vertrouwd voelde, kreeg hij het toch warm bij al haar aanrakingen. Misschien had Ren wel gelijk en zat er meer achter. 'Hoe gaat het nu met je moeder?' vroeg hij plots ernstig en bezorgd.

'Het is net zo erg decoratie als al die dingen die jullie in jullie oren hangen,' wierp hij terug, waarna hij haar bedachtzaam aan keek. Het was wel duidelijk dat de gebruiken tussen de twee volkeren erg verschilde. Hij vroeg zich ernstig af of dit verbond wel zou werken. 'Ik denk dat je mijn eerlijke antwoord niet wilt weten,' grinnikte hij, 'maar er komt veel bloed te pas. Pas als er bloed is gespild, wordt een feest in mijn volk gezien als geslaagd. Wij hebben contact met onze Goden via bloed, het bloed van onszelf, maar ook van anderen. En de Goden zijn áltijd hongerig naar meer.' Hij liet arm zien, die onder de littekens zaten. 'Kinderen krijgen op hun tweede hun eerste sneed. Het is hun eerste contact met de Goden.'

'In wat voor manier verschilt Tarth dan van uw land?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze vrolijk verder danste. Ze was na de verhalen van haar vader enorm benieuwd naar deze onbekende en nieuwe landen, die blijkbaar erg verschilde van haar eigen land. Zelfs van Tarth wist ze weinig, laat staan van de landen en gebieden die nog er naast lagen. Haar ouders hadden altijd erg erop gehamerd dat Estella en Cecilia veel van topografie en geschiedenis wisten, maar voor haar waren ze minder streng geweest. Zelf speelde ze dan ook liever buiten in de tuinen dan dat ze saai naar de Septa luisterde. 'Kunt u uw stad beschrijven?'

'Ik weet het en ik heb geen idee of ik het er mee eens ben of niet.' Willa zou haar vriendin nooit direct vertellen dat het een idioot idee was om met William te trouwen. Maar tegelijkertijd- Ze begreep waar Jill op doelde. Ze had alleen informatie die zij niet had, over Henry's plannen, die ze niet kon delen, maar die zoveel verschil konden maken. Ze glimlachte echter naar haar vriend en danste met hem verder. De bewegingen en de muziek klaarden haar gedachten. Het was een opluchting. Henry begon echter over haar moeder en dat bracht haar zo weer terug op de grond. 'Ze wilde niet dat we mensen bezorgd zouden maken,' zei Willa aarzelend. 'Maar jij kan vast ook het verschil zien.' Zij was aardig geschrokken toen ze haar moeder aan had zien komen in Evenfall.

Ada trok onverschillig een schouder. 'Dat heb ik niet gezegd. Maar met de instelling van Tarth zullen de meeste mensen dat niet gaan doen.' Met grote ogen keek ze toe hoe Zya de positie tussen hun twee veranderde en steeds dichterbij kwam. Geconcentreerd volgde ze de stappen en voelde hoe ze het heet kreeg door de nabijheid van het vrouwelijke lichaam van Zya. 'Ik-ik ben niet heel goed in dansen,' bekende ze, zodat Zya er niet van zou op kijken als ze het niet kon volgen. Moeizaam slikte ze, terwijl ze de ogen van Zya in de hare voelde brandden. 'Danst iedereen bij jullie zo?' vroeg ze zachtjes.

Henry knikte verontschuldigend en trok Willa wat meer mee naar de zijkant van de dansvloer. Hij wilde niet dat ze het over Agathe zou hebben, terwijl iedereen hun ogen op hen zou hebben. 'Mijn vader had je moeder en vader moeten excuseren voor dit feest. Het is absurd dat iedereen geacht aanwezig te zijn. Ik snap dat het de ideale manier is om iedereen weer te zien, maar-' Hij zuchtte en kneep zachtjes in haar hand.

Giechelend zag Zyanya toe hoe de vrouw moeite had met de dans, de blik of haar lichaam. Eén van die drie moest het vast zijn. 'Ja, iedereen.' Ze liet de handen van Ada gaan, maar hield het lichamelijke contact in stand door haar arm tegen die van haar te leggen en dwars langs haar heen te stappen. Ze moest haar hoofd wendden om in de ogen van Ada te blijven kijken nu ze schouder aan schouder stonden, maar ze wist hoe ze dat moest doen. Deze dans werd door haar mensen vaak omschreven als een spel tussen prooi en jager. Het was de bedoeling dat het intimiderend was én intiem. Je moest een relatie tot stand brengen om een goede vangst te doen. Met een lach zette ze een grote stap opzij, zo ver dat alleen hun vingertoppen elkaar nog raakten.

Willa's gedachten waren zo ver weg dat ze pas door had dat ze dansvloer af waren toen Henry weer tegen haar sprak. 'Vader heeft haar proberen te overtuigen niet te gaan, maar ze stond er op. Ze-' Willa kon de volgende woorden niet uit spreken, maar dacht dat Henry het misschien zou begrijpen. Haar vader had verteld dat zijn vrouw had gezegd dat het misschien de laatste keer was dat ze iedereen zou zien. Dat had Willa absoluut verwoest, maar ze kon er nu niet aan denken. 'Henry, alsjeblieft, ik wil er nu niet aan denken. Leid me af, dans met me, iets-' Smekend keek ze hem aan. Alles dat haar gedachten afbracht van haar moeder's gezondheid zou ze met open armen aan nemen.

Agathe

Agathe was ontzettend blij geweest toen Dorian eindelijk hun dochter weg had weten te sturen. Ze waardeerde het enorm dat ze graag bij haar bleef, maar het deed haar nog meer pijn te weten dat ze Willa ervan weerhield om het naar haar zin te hebben. Ze zette dan wel die glimlach op, maar Agathe keek er dwars door heen. Met een glimlach kneep ze in de hand van haar man en keek ze naar hem op. 'Kijk, Henry en Willa, ze dansen samen.' Het deed haar sterk denken aan de eerste keer dat zij met Dorian had kunnen dansen tijdens één van de feesten. Het geluk dat ze toen had gevoeld, de onbezorgdheid, koesterde ze nog altijd. Terwijl haar blik de dansvloer over gleed zocht ze ook naar haar zoon. Ze was benieuwd welke vrouw hij nu aan het charmeren was.