De Balzaal

Tijdens haar woorden had Henry hun vingers verstrengeld en keek hij haar gepijnigd aan. Agathe verdiende zoveel meer, ze was- 'Je moeder heeft inderdaad een erg sterke wil,' zei hij met een liefdevolle glimlach. Hij was gek opzijn tante en het was dan ook verschrikkelijk om haar zo te moeten zien. Toen ze vroeg om afleiding, nam hij haar weer mee de dansvloer op en trok hij haar in zijn armen. 'Je had goed advies gegeven trouwens. Mijn halfzussen vonden de sieraden mooi. Of, nou ja, het leek alsof ze het gebaar waardeerden.'

Dorian

Dorian keek ook op en zag inderdaad zijn dochter met zijn neef dansen. Hij glimlachte en keek zo Agathe aan, terwijl hij stevig haar hand vast hield. 'Je kan niet ontkennen dat ik niet mijn best heb gedaan, onze kinderen zijn werkelijk prachtig,' plaagde hij. Hij probeerde haar met van alles af te leiden, dus zocht hij al snel naar zijn zoon. 'Kijk, daar!' Hij wees met haar hand naar Nathan. 'Hij danst met Leona. Dat is nou iets waar ik wél verrast over ben.' Hij glimlachte en drukte een kus op Agathe's haren. 'Drink nog wat,' zei hij teder, terwijl hij haar glas omhoog hield. Haar witte wangen maakte hem al de hele avond bezorgd en het leek alsof ze met de dag meer af viel. Het ging allesbehalve goed.

Ada merkte dat ze hard ademde en probeerde dus haar ademhaling op orde te houden. Ze was als de dood dat iemand zich besefte dat dit meer met haar deed dan hoorde. 'Een tekort aan baby's zullen jullie hierdoor vast niet hebben, niet waar?' grapte ze, maar hield al snel haar mond weer, toen Zya weer met iets anders begon. Kort keek ze om haar heen of ze ergens haar ouders zag, maar gelukkig zag ze ze nog niet zo snel. Ze wisten van haar geaardheid en zelf accepteerde ze het ook. De adel deed het minder en daardoor paste ze altijd wel op. Ze had nog nooit zoiets uitdagends en uitlokkends in de buurt van alle edelen gedaan. Toch zette ze al snel weer haar hoofd op nul en toen enkel nog hun vingertoppen elkaar raakten, pakte ze haar hand vast en trok ze Zya terug, zodat ze weer tegen elkaar aan stonden. 'Ik kan hier wel aan wennen,' glimlachte ze, vragend om een reactie.

Willa hield zich stevig vast aan Henry toen ze terug tussen de dansende paren belandden. Het koste haar enkele tellen voor ze haar gedachten op een ander onderwerp kon brengen, voor ze kon reageren op wat Henry zei. Ze glimlachte en liet haar blik zakken. 'Ach, het is maar of je het advies wil noemen.' Willa wist zeker dat de meisjes zijn geschenken nooit af zouden keuren. Henry deed zijn best en iedereen waardeerde dat vast en zeker meer dan de geschenken zelf. Kort danste ze zwijgend verder, maar het voelde al een stuk geforceerder dan eerst. 'Over sieraden gesproken,' zei ze terwijl ze de zijkant van haar hoofd naar hem toe draaide. 'Het heeft me al aardig wat geluk gebracht. Iemand uit het dorp heeft twee paarden van me over genomen.' Helaas had het geluks amulet niets met de gezondheid van Agathe gedaan.

Leona besloot er verder niets van te zeggen en voerde de danspassen uit zoals ze hoorde. 'Zo erg is het niet? Ze zijn meestal maar één avond en je kan niet ontkennen dat het fijn is om iedereen weer te zien, toch?' Leona kon best geloven dat deze feesten niet bovenaan zijn lijst stonden van vermakelijke activiteiten, maar zo erg was het ook weer niet. Zelf vond ze het altijd leuk om iedereen weer te zien, sommige meer dan anderen. 'En je moet niet zo'n hoge eigendunk hebben jij, dat gaat je nog eens de kop kosten.' Als er één ding was waar ze een hekel aan had, dan was het wel aan mannen met een eigendunk die door het plafond heen spong.

David

‘Als ze weigert gaat het huwelijk niet door.’ Zo simpel was het. Als zij en haar ouders niet mee in zouden stemmen, zat er niets anders op dan het simpelweg te accepteren. Een huwelijk dwingen was niet iets wat David wilde doen. Het zou geen slimme zet zijn om het huwelijk te weigeren, beide partijen konden de verbinding goed gebruiken. ‘Maar we hebben nog een antwoord, dus daar hoeven we ons nog geen zorgen over te maken.’ verzekerde hij zijn zoon. ‘Nou, vermaak je nog even, ik ga maar eens terug naar je moeder.’

Gytha

Gytha keek kort naar Thomas toen Iwone vroeg hoe het met haar andere kinderen ging. ‘Ach, ze hebben allemaal zo hun eigen ideeën over hoe ze hun leven willen invullen.’ Maakte ze er uiteindelijk maar van. Ze wilde niet laten zien dat ze het moeilijk had met de keuzes die haar kinderen wilde maken. Vera wilde een Septa worden, daar kon ze nog wel mee leven, maar Lucas wilde de zee op. Het was iets waar ze al langer problemen mee had, sinds Leo… Het voelde niet fijn om haar eigen zoon het water op te sturen.

Edmund

Edmund moest lachen om zijn vrouw. ‘De hersenen van haar vader, maar de schoonheid van haar moeder.’ zei hij, terwijl hij een arm om Iwone heen sloeg. Hij was trots op zijn kinderen en wat ze tot nu toe bereikt hadden en dat wilde hij dan ook graag delen, waarom zou hij zijn trots inhouden? ‘Ze worden ouder en kiezen allemaal hun eigen pad, het wordt steeds lastiger om ze bij te houden met al hun ideeën, niet waar?’

Agathe

Agathe lachte zacht mee, maar legde een hand op haar zij om de steek die ze daardoor voelde weg te drukken. 'Ik had niet anders verwacht dan dat je me prachtige kinderen zou geven, Dorian.' Om haar echtgenoot tevreden te stellen nam ze een slok. Dit ging er gelukkig nog in, in tegenstelling tot het eten dat hen was voorgeschoteld tijdens het banket. Het waren nog wel een paar van haar lievelingsrecepten geweest van toen ze een meisje was. 'Met Leona?' Ze vond ze uiteindelijk en glimlachte. Het deed haar altijd goed om te zien dat haar kinderen overweg konden met de kinderen van haar broers of zusters of met de kinderen van haar dierbare vrienden Edmund en Iwone. 'We moeten straks ook nog bij praten met Edmund en Iwone. En Greg, het verbaast me dat ik hem nog niet gezien heb sinds het banket. Zie je Gytha ergens trouwens?' Wat dit betreft was ze ernstig ongeduldig.

Cecilia vond haar oorhangers toch net wat decoratie-vriendelijker dan de messen die hij is alle hoeken en gaten had verstopt, maar ze zei er verder niets over: ze wilde hem liever niet beledigen. ‘Bloed? Nee, dat soort feesten kennen we hier niet… in ieder geval niet in edele kringen.’ Ze had geen idee wat de rest van het volk uitspookte in hun kleine dorpjes. Cecilia was enkel blij dat ze hier was opgegroeid en niet in de brute cultuur van haar voormalige danspartner. ‘Als ze twee zijn? Is dat niet… gevaarlijk?’ Zomaar een kind in zijn arm snijden, het was niet iets wat haar erg gezond leek.

‘Mijn land verschilt op vele manieren van Tarth. De omgeving is anders, onze waarden en normen zijn anders… Het is net of we van een andere wereld af komen.’ De zogenaamde “Wilde Landen” kende zelf ook veel culturen, je zou zijn cultuur niet kunnen vergelijken met die van Kahu, dat was een wereld van verschil. ‘We wonen dicht bij het water. Van echte steden kun je niet praten, het zijn eerder kleine koloniën die zich hebben gevestigd. Alles is verbonden doormiddel van kleine riviertjes, per boot kan je overal naartoe. Iedereen heeft zijn eigen taak en iedereen weet wat hij van elkaar kan verwachten.’ Hij kon nog lang doorgaan, maar hij besloot het hierbij te laten. ‘Laten we het erop houden dat het erg gebaseerd is op vertrouwen. Ik hoef als leider niet eens zoveel te doen.’ lachte hij. ‘In tegenstelling tot jou vader, zo te zien.’ Het leek erop dat de koning maar een drukke taak had hier in de hoofdstad.

Zyanya fronste en moest nadenken over de betekenis van Ada's veronderstelling. Toen ze het snapte lachte ze en schudde haar hoofd. 'We zijn een gedisciplineerd volk.' Wat dat precies in hield liet ze de vrouw zelf maar bedenken. Toen ze plots naar Ada toe werd getrokken glimlachte ze goedkeurend. 'Je leert snel. Je hoofd heb je niet nodig.' Ze plaatste haar handpalmen tegen die van Ada en bewoog ze vloeiend tegen elkaar aan tot ze hoorde dat het nummer op een einde liep en de muziek een trager stuk in zette. 'Dit is moeilijk voor de dans.' Luisterend naar de klanken en het ritme zette ze een stap naar achteren en liet haar danspartner los. Ze streek haar lange haar over één schouder en boog toen haar hoofd lichtelijk. 'Bedankt.'

Zyanya moest eens weten hoeveel ze haar hoofd gebruikte op dit moment. Angstig wachtte ze het moment af dat de muziek zou stoppen en dat het moment over was, zoals ook gebeurde. Langzaam liet ze de handen van de leidster los en knikte ze kort. 'U ook bedankt,' zei ze zachtjes, terwijl ze de afstand al snel weer voelde ontstaan tussen de twee vrouwen. Het was een magisch moment geweest en nog steeds voelde ze de opwinding en extase door haar lichaam heen vloeien. 'Ik zal u niet langer storen. Na uw danspassen staat er vast een hele horde mensen klaar om met u te dansen.'

Ivy had verschillende dansen achter de rug en stond nu aan de zijkant bij te komen met een beker wijn. Dansen was nooit haar favoriete bezigheid geweest. Ze kon het wel, het leek in die zin erg op zwaardvechten: het was gracieus, iets wat je met zijn tweeën moest volbrengen. Ze had er echter een hekel aan dat alles zo ingestudeerd was. Alle pasjes waren voorgeprogrammeerd en je mocht er niet van afwijken. Haar ouders kon ze nergens vinden en Ada stond te dansen met de vrouwelijke leider van één van de stammen. Grinnikend bestudeerde ze haar.

'Maar-' begon William. Hij wilde weten wat er zou gebeuren als het huwelijk niet door ging. Wie werd dan zijn toekomstige vrouw? Voor wie moest hij dan zijn best gaan doen? Zou hij met Pippa of Vera moeten trouwen of misschien zelfs Leona? Vooral dat laatste zag hij niet zitten. Als er iemand was die hij niet mocht.. 'Oke,' zuchtte William tegen zijn vader en knikte vervolgens. 'Vertel mam nog maar een keer dat ik vind dat ze er prachtig uit ziet.' Hij glimlachte onschuldig en liep toen van zijn vader vandaan om een volgende dans- of gesprekspartner op te zoeken.

Constance

Constance haalde haar schouders onverschillig op. Ze was niet erg oordelend over mensen. Of beter gezegd: ze was beoordelend tegenover iedereen, of je het minder te verduren kreeg lag echt niet aan je afkomst of cultuur. Iedereen kreeg het te verduren. 'Ik heb me wel vermaakt met die mensen. Ze hebben fantastische verhalen te vertellen.' Met een grijns liet ze Ren rond draaien en trok hem al gauw weer terug naar zich toe. Ze was niet de beste danser, aangezien ze het weinig deed, maar zo had ze er wel plezier in. 'Was Zyanya een paar manen ouder geweest, had ik haar meteen aan je voor gesteld. Ik vond haar wel wat voor je,' plaagde Constance hem. Ze vond het heerlijk hem daarmee te treiteren.

Mart glimlachte tevreden toen ze instemde met zijn voorstel. Hij had vaak nagedacht over hoe het huwelijk eruit zou zien. In zijn dromen gebeurde het vaak dat beide geen geluk vonden in het huwelijk, maar nu hij tegenover haar stond, had hij gelukkig toch andere ideeën gekregen. Ze zouden er beiden waarschijnlijk nog aan moeten wennen, maar het was iets waar hij wel vertrouwen in kon hebben. Wellicht duurde het even voordat ze zover waren, maar ze zouden er komen. ‘Dan hebben we alle tijd. Ik zal je ook eens meenemen naar het Noorden en je alle plekken laten zien.’ Er waren veel plaatsen die hem erg dierbaar waren in Tyrosh en de omgeving. Veel plekken die hem deden herinneren aan zijn jeugd.

Hij geloofde haar meteen toen ze vertelde dat ze veel verhalen te vertellen hadden. Hij had altijd interesse gehad in de andere volkeren op de wereld. Wellicht kwam dat door zijn afkomst, maar waarschijnlijk was het omdat Edmund hem er vroeger altijd over vertelde. Toen hij nog erg jong was geweest, las Edmund hem altijd verhalen voor, maar toen hij ouder werd begon hij de boeken zelf te lezen. Hij had het altijd fascinerend gevonden hoe culturen zich los van elkaar zo apart konden ontwikkelen. ‘Ha-ha’ zei hij droogjes toen Constance begon over Zyanya. ‘Wat ben je toch weer hilarisch, heb je niet nog iemand te bezoeken hierzo?’ Hij doelde natuurlijk op Anthony, aangezien hij betwijfelde of ze hem al had gesproken. ‘Ik wil je niet weg hebben hoor, je weet hoe ik ervan geniet om met je te dansen.’ zei hij melodramatisch en begon te grijzen. Met Constance kon hij tenminste een beetje lachen, hij wist dat ze wel wat kon hebben en zeker van hem.

Estella glimlachte omwille van dat vooruitzicht. Het Noorden zou haar thuis worden zodra zij en Mart getrouwd waren en ze leerde het maar al te graag beter kennen. Ze vond de zee prachtig. Als ze in het Noorden waren, dan staarde ze het liefst eeuwen naar het water. Ella vond het nog het mooiste als de zon net onder was, de lucht nog net een roze gloed had, maar het water al donker blauw kleurde. 'Ik kijk er naar uit,' vertelde ze hem. Even danste ze nog met Martin in stilte, maar toen de muziek veranderde keek ze vragend naar hem op. 'Jij bent ook de zeeën al eens over geweest, is het niet? Het moet vast een geweldig gevoel zijn.' Ella droomde er graag over. Hoewel ze liever met beide voeten op de aarde stond.

Mart knikte bij haar woorden en stopte met dansen. 'Ik ben inderdaad de zee op geweest. Ik moet alleen bekennen dat het niets voor mij is. Ik heb niet de zeebenen van mijn vader.' De misselijkheid sloeg altijd snel toe als hij de zee op ging. 'Maar als je mee komt naar het Noorden, kan ik je wel meenemen naar de haven.' zei hij enthousiast. Hij was blij even een pauze te hebben van het dansen. 'En ik kan je het strand laten zien. Achter de rotsen ligt een prachtig strand. Er zijn maar weinig mensen die het kennen, het ligt nogal afgelegen. Het is prachtig, vooral als de zon ondergaat.' Het was één van zijn favoriete plekken als hij even alleen wilde zijn. Het was zo rustgevend.

Thomas Senior

Geruststellend wreef Thom over de rug van zijn vrouw toen ze voorzichtig formuleerde wat er gaande was binnen hun gezin. Het kon hem misschien dwars zitten, maar voor Gytha was het veel erger. 'Inderdaad. Ik heb het idee dat onze kinderen veel verder denken dan wij ooit deden.' Hij sprak hierbij vooral voor zichzelf. Eerlijk gezegd had hij nooit echt over zijn toekomst nagedacht tot zijn vader overleed en hem plots erfgenaam maakte. Daarna kon hij over niets anders meer denken dan het leven van een landheer. 'Laten we hopen dat ze hun verlangens kunnen vervullen,' stelde hij met een glimlach.

Constance

Grinnikend kneep Constance in zijn wang, maar rolde vervolgens verveeld met haar ogen. 'Andere mensen zullen hun beurt moeten wachten. Ik zorg eerst dat iedereen in de zaal je gezien heeft en er weer aan herinnert is wie je bent, meneer Rabbion.' Ze gaf hem een glimlach, maar hij bereikte haar ogen niet echt. Het was een doorn in haar oog dat Ren zo ontvangen werd aan het hof, maar tegelijkertijd besefte ze dat het haar doen was. Zij had hem meegenomen naar Tarth, zij had er voor gekozen hem een opvoeding te geven die zeer ongewoon was, zij was niet eens algemeen geaccepteerd aan het hof. 'Waar heeft Adelaide je dit keer geplaatst? Heeft ze nog een uithaal naar je gedaan?' vroeg ze benieuwd.

'Ik mocht dit keer werkelijk waar eens in dezelfde zaal zitten. Dat is al een hele verbetering, vind je niet?' Hij had wel aan een aparte tafel moeten zitten en hij had ook het idee gehad dat het eten niet zo vers was als alles dat op de tafel van de adel had gestaan, maar daar zei hij verder niets over. Hij wist hoe Constance erover dacht en hij wilde een uitbarsting voorkomen. 'Ik ben eraan gewend Constance. Ik weet dat het oneerlijk is, maar het had erger gekund toch?' Vroeger had hij het haar kwalijk genomen, wat ze had gedaan. Dat ze hem had meegenomen, maar hij had het haar vergeven. Ze had gedaan wat haar destijds het beste leek. Voor hetzelfde geld had ze hem achter gelaten en was hij een hongerige dood gestorven, of was hij opgepikt van de straat en ingezet als slaaf. 'Daarbij, heb ik prima gegeten en ik kan niet klagen. Het is altijd erg gezellig met Henry. Adelaide heeft dit keer haar mond gehouden, op een paar vuile blikken na dan.'

Zyanya zag inderdaad dat er enkele mannen een stap naar voren deden toen ze gestopt waren. 'Ik kan deze dans maar één keer doen. Het is nu verbroken.' Haar blik gleed kort naar de gewillige volgende partners. Verlegen sloeg ze haar ogen neer. 'Per gelegenheid hebben we maar één partner.' De opmerkingen die ze van sommigen opving waren verontrustend. 'Bedankt voor de dans,' herhaalde ze nogmaals tegen Ada om daarna tussen haar gezelschap te verdwijnen. Sommige van haar vrienden werden nu ook benaderd, maar ze zag hoe ze weigerden de dans te doen. Misschien was het achteraf geen goed idee geweest, maar ze had het in ieder geval naar haar zin gehad in die korte tijd.

Constance

'Dat is in ieder geval iets,' mompelde Constance grimmig. Als er iets haar dwars had gezeten de afgelopen jaren dan was het het stomme gedrag tegenover Ren, die ze erkend had als haar zoon nota bene. Ze liet zijn woorden haar kalmeren en glimlachte vervolgens. 'Vuile blikken, Adelaide? Nooit van haar verwacht!' Grijnzend trok ze haar wenkbrauwen op. 'Zat de familie Halley-Barnes overigens wel weer gewoon aan de ere tafel?' Nog zoiets vreemds waar ze niets van begreep. Ze had niets tegen Dorian en Agathe en hun tweeling, maar bij de Goden het was frustrerend. Ze zuchtte en schudde toen haar hoofd. 'Sorry, vergeet dat, ik ben moe van de reis. Laten we het ergens anders over hebben. Hoe gaat het met Leona's zwaardvecht lessen? En weet je of Jill ze nog een beetje vers houdt?'