De Balzaal

Henry zuchtte en keek om zich heen. Hij was zich maar al te goed bewust van het gedrag van zijn broer en hoe hij reageerde op zulke feestjes. Gelukkig kwam hij al snel bij hun staan en legde hij ook zijn andere hand op zijn broers arm. 'Het is inderdaad luidruchtig,' stemde hij in. Hij hield er niet van om zijn broer tegen te spreken, dus stemde hij eigenlijk altijd in. 'Heeft één van mijn halfzussen je al belaagd, Evan?' lachte hij. Hij had natuurlijk een belangrijke positie, dus het zou hem niet verbazen als Evan de volgende was om een huwelijksverzoek te krijgen. 'En Ren, zullen wij zometeen maar eens dans wagen?' Hij merkte dat hij al wat wijn achterover had geslagen en dus met een wat jovialere toon sprak. Hij grinnikte breed en zette enkele dans stappen.

Nathan moest lachen om de boze blik van Leona en legde zijn hand op haar schouder. 'Trek het je niet zo aan. Als ik eenmaal een groter leger heb, dan zal ik er niet over op scheppen hoor,' zei hij met een knipoog, waarna hij zijn wijnglas weer liet in schenken en deze al snel weer op dronk. Hij vond zulke banketten helemaal niets. 'Heb je niet een man om mee te dansen? Want ik zal je alvast waarschuwen, je kan mij niet mee trekken de dansvloer op. Zoek maar iemand anders uit.' Hij had geen idee waarom ze hem had aangesproken. Op eerdere banketten hadden ze nooit gesproken.

Thomas Senior

Thomas vond het erg vervelend om tussen zijn zuster en Edmund in te komen, maar hij zag nu zijn kans. Hij volgde haar gewillig en was blij te zien dat niemand om hen heen al te veel aandacht aan hen besteedde. Er gingen al te veel verhalen over hun relatie rond. 'Goed. Het is een eer om mijn kinderen hier zo te zien stralen. En jouw kinderen net zo goed.' Hij had absoluut geen slechte houding tegenover zijn nichtjes en neven. Graag had hij ze ook willen zien opgroeien. Hij had willen zien hoe Leona steeds meer op Iwone was gaan lijken en dat Jill zelfs trekjes van haar grootmoeder had. Maar het was nou eenmaal niet zo gelopen. 'Henry heeft ons een bezoek gebracht, zoals je vast weet.'

Estella merkte natuurlijk op dat Martin zich helemaal niet gemakkelijk voelde in haar bijzijn. Ze moest denken aan wat haar zusjes gezegd hadden. Hij was een stijve, serieuze man. Maar o zo vriendelijk. Ella was eerlijk gezegd nogal overrompeld door zijn vriendelijkheid en zwijgend keek ze naar de ring. 'Dat is- Dat is ontzettend attent van je. Het is een erg bijzondere ring.' Ze had nog nooit een steent zoals deze gezien en ze had natuurlijk al op wat juwelen haar ogen laten vallen in haar leven. Het was niet iets erg speciaals, het was simpel, maar het voldeed precies aan het advies dat haar moeder had gegeven. Ze moest niet te veel verwachten, ze moest bescheiden zijn. 'Dank je zeer,' zei ze oprecht. 'Helaas kan ik je geen mooi presentje terug geven,' gaf Estella toe.

Iwone

Iwone luisterde zwijgend naar de woorden van haar broer, maar kon het niet laten om te glimlachen bij het noemen van hun moeder. Ze miste Evangeline nog elke dag, net zozeer als haar andere broers die ze ook maar zelden zag. 'Jouw kinderen zijn ook prachtig. Dat kan ook niet anders dan met zulke ouders,' zei ze zachtjes, terwijl ze zijn blik vermeed. Ze was verbaasd dat hij over Henry begon. 'Dat klopt... Hij heeft er opvallend weinig over gezegd,' besefte ze zich opeens. Normaal kwam hij met hele verhalen terug, maar nu had hij de gesprekken opvallend vermeden. 'Hij heeft zich hopelijk toch wel gedragen?' Ze wist wel zo ongeveer wat er in Henry's hoofd om ging, maar de laatste maanden kon ze er enkel naar gissen. Hij was heel erg in zichzelf gekeerd en dat was een zijde die ze niet van haar oudste zoon kende.

Thomas Senior

Thomas nam het compliment met een grote glimlach aan. Hij voelde zich over niets trotser dan zijn gezin. Ook al vermeed Iwone zijn blik, hij probeerde nog steeds haar ogen te kruisen. 'Hij heeft zeker jouw streken over genomen, maar hij is een volwassen en verstandige man. Henry heeft zich gedragen, iedereen is altijd blij hem langs te zien komen,' vertelde hij zijn zuster. Ongemakkelijk wreef hij langs zijn kaak en probeerde zijn volgende woorden subtiel te formuleren en te brengen aan Iwone. 'We hebben een goed gesprek gehad. En het heeft me doen denken, wat ik al veel eerder had moeten doen.' Voorzichtig legde Thom een hand op haar schouder en hoopte haar zo eindelijk aan te kunnen kijken.

Jill luisterde toe hoe de muziek veranderde en hoe ze hun dansstappen daar op aanpaste. Het was een rustiger muziekstuk, maar er was weinig over van de vrolijke tonen van eerder. Dit lied had juist een donkere, onverwachte toon in zich en met een frons keek ze weer William aan. 'Als je mij had genegeerd, dan had ik onmiddellijk nee gezegd,' zei ze met een zwak glimlachje, terwijl ze zich liet ronddraaien door haar partner. Zo manoeuvreerden ze zich tussen de andere dansparen door, terwijl het weer even stil was. 'Hoe zie je ons huwelijk voor je?' vroeg ze uit het niets met een doordringende blik. 'Denk je dat het meer kan worden dan enkel het krijgen van een erfgenaam?'

'Als je ooit een groter leger zult krijgen bedoel je.' lachte ze en zette haar glas wijn aan de kant. 'Als je bang bent dat ik je ten dans ga vragen, kan ik je nu alvast verlossen van die nachtmerrie. Ik kom hier niet om te dansen, dan had ik wel een betere danspartner uitgekozen.' Ze vond zijn leger veel interessanter, maar het leek net alsof hij het er niet met haar over wilde hebben. 'Ik wilde je een aanbod doen, om je een stapje dichterbij dat grootste leger te brengen, maar als je liever wilt dat ik met iemand anders ga dansen is dat ook geen probleem hoor.'

Hij pakte vlug haar arm vast en keek haar met een diepe frons aan. Hij was vaak misschien niet serieus, maar hij was ook niet zo dom om niet te beseffen dat ze misschien een goed aanbod had. Ze was ten slotte de dochter van de man met het grootste leger van Tarth. 'Wat voor aanbod?' vroeg hij, terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Ondertussen waren paar blikken op hun gericht, dus nam hij haar mee naar een rustiger gedeelte van de zaal. 'Waarom heb je me eigenlijk aangesproken?' vroeg hij achterdochtig.

Ren knikte naar Evan toen hij sprak over de drukte. 'Het is druk en luidruchtig en ondanks dat alles staan wij hier, aan de zijkant.' Het was ergens wel ironisch, al die regels van de adel. Aan de ene kant wilde ze hun rijk uitbreiden, meer diversiteit, meer land. Maar twee jongens accepteren die geboren waren in de verkeerde familie, ho maar. 'Oh Henry, die danspassen van jou zijn adembenemend!' lachte hij en maakte een buiging. 'Neem mijn hand en dans met mij, heer!' Zijn stem had een onnatuurlijke hoge toon gekregen, waarna hij in lachen uitbarstte. Soms deed hij dingen enkel om de adel in de weg te zitten. Natuurlijk zou het niet geaccepteerd worden als hij zou dansen met één van de Halley dochters, of welke adellijke dochter dan ook, maar juist dat zorgde ervoor dat hij het wel wilde doen.

'Oh, dat geeft niet! Dat hoeft ook helemaal niet.' zei hij snel toen ze zei dat zij niets voor hem had. 'Ik wilde je dit gewoon geven, zonder al die mensen erom heen.' Dat maakte het meteen zo openbaar en dat was iets waar Mart nooit van had gehouden. 'Maar als je liever terug gaat, of als je wilt dansen is dat ook goed hoor.' Nu hij hier eenmaal stond wist hij niet meer wat hij tegen haar moest zeggen. Misschien had hij dit moeten uitstellen tot later deze avond, als hij iets losser was. Of misschien had hij het net moeten doen voor zijn vertrek, dan had het ook geen ongemakkelijke stiltes kunnen opleveren... zoals degene die nu viel.

'En toen had meneer ineens wel interesse.' merkte ze, ietwat spottend, op en trok haar arm los uit zijn greep. 'Een aanbod dat je vast niet wilt missen.' Leona zette een stap van hem vandaan. 'Maar je snapt natuurlijk wel dat aan het aanbod ook een tegenprestatie zit, of niet soms?' Ze had geen idee wat voor een aanbod ze hem zou kunnen doen, maar ze wist in ieder geval wel dat het zijn aandacht had getrokken. 'Laten we zeggen dat jij niet de enige bent met interesse in iets.' zei ze als antwoord op zijn vraag waarom ze hem aan had gesproken en bekeek hem kort. 'Ik heb jou iets te bieden en jij mij.'

Nathan liet haar arm los en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik wil je niet beledigen, maar waarom zou een vrouw zoals jíj interesse hebben in míjn leger?' vroeg hij op dezelfde spottende toon. 'En wat voor aanbod zou je mij in godsnaam kunnen bieden? Ik heb al eerder om steun van je vader gevraagd, maar toen kwamen we er niet uit. En jij zou dat kunnen veranderen?' Grinnikend keek hij haar aan, terwijl hij weer van zijn wijn dronk. Hij verspilde zijn tijd door met haar te praten.

'Waarom zou een man als jij, interesse hebben in het aanbod van een vrouw als mij?' Ze was het zat dat hij zo denigrerend tegenover haar was dus haalde ze haar schouders op. 'Mijn vader bezit het grootste leger van heel Tarth, ik ben zijn jongste dochter. Hij luistert beter naar mij dan naar jou hoor, maar als je geen interesse hebt prima. Veel plezier met je legertje.' Als hij haar hulp niet wilde, prima, dan zocht ze wel iemand anders, er waren genoeg anderen in Tarth die haar en haar hulp wel wilde.

Nathan voelde ook hoe hij gefrustreerd raakte en zijn glas met een klap op een tafel zette. 'Mijn leger is prima zoals hij nu is. Ik heb de steun van mijn oom en dat is genoeg. Ik heb jouw vaders leger helemaal niet nodig,' bromde hij nors. Hij besefte dat hij misschien wat teveel wijn had gedronken, maar het deerde hem niet. Leona trok het bloed onder zijn nagels vandaan en dat kon hij zelfs aangeschoten merken. 'En stel dat ik op je aanbod in ga, wat zou je dan in godsnaam van mij willen? Een huwelijk?' vroeg hij spottend.

'Ook prima, als jij het leger van mijn vader niet nodig denkt te hebben, zijn dat jou problemen. Maar kom de volgende keer dan niet weer zielig aankloppen als je iets van hem nodig hebt, want dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat dát niet gaat gebeuren.' Ze mocht dan misschien een vrouw zijn, maar in het Zuiden maakte dat niet uit: haar tantes waren het levende voorbeeld. 'Een huwelijk? Nee, alsjeblieft niet. Mijn vader vind dat ik nog te jong ben voor een plek in het leger. Daar ben ik het niet mee eens. Ik geef jou mannen, jij geeft mij een status in jou leger. Meer heb ik niet van je nodig.'

Nathan wou haar bot onderbreken, maar viel stil bij haar laatste woorden. Met grote ogen keek hij haar aan en zocht hij naar de juiste woorden om te zeggen. Het was zo absurd en onverwachts dat hij er niet eens om kon lachen. 'Ik-' Het kwam niet vaak voor dat hij sprakeloos was, maar nu was het toch echt gebeurd. 'Dus je zegt eigenlijk dat ik jou in mijn leger moet nemen. En als ik dat niet doe, dan heb ik nooit meer een kans om te onderhandelen met je vader?' Gefrustreerd haalde hij een hand door zijn haren en gebaarde een bediende dat ie meer wijn moest halen.

Iwone

Iwone was opgelucht om te horen dat Henry zich had gedragen en niets onverstandigs had gedaan. Pas toen Thomas zijn hand op haar schouder legde, richtte ze haar ogen op haar broer en zuchtte ze diep. In al die jaren was hij nauwelijks iets veranderd en leek hij nog precies op de man die haar had uitgezwaaid toen ze naar het Zuiden ging. Jammer genoeg was dat afscheid niet met glimlachen samen gegaan. 'Wat had je veel eerder moeten doen, Thom?' vroeg ze zachtjes, waarna ze zijn hand van haar schouder af haalde en deze vast hield met haar eigen hand. Veel mensen om haar heen waren het totaal niet eens geweest dat ze boos op haar broer was geworden dat hij Henry geen positie had gegeven. Ze had er zelf zelfs aan getwijfeld of ze wel goed had gedaan.

Leona wilde zo graag dat iemand haar erkende voor wat ze was en kon dat ze misschien wel wat te ver was gegaan. Ze had het recht niet eens om te beslissen met wie haar vader zou onderhandelen en met wie niet. 'Het enige wat ik wil zeggen is dat ik Iers te bieden heb. Iets goeds, iets waar jij iets aan hebt. Dus denk erover na, het is de moeite waard.' Ze wist zeker dat hun leger wel wat mannen kon missen en wellicht kon ze zelfs haar vader overtuigen dat zij er zelf ook voordelen mee zouden doen. 'Tweehonderd man, goed getraind en goed uitgerust. Dat is wat ik je kan bieden.'

Hij wreef met zijn hand over zijn kaak en dacht diep na. Tweehonderd man kon hij goed gebruiken, vooral als ze goed uitgerust en getraind waren. Dan konden die zijn leger trainen en hoe getrainder zijn leger was, hoe sneller mensen zich erbij zouden aan sluiten. En hij vond het op zich niet erg als vrouwen zich aan sloten, maar hij wilde niet de dochter van één van de belangrijkste mannen uit Tarth erin hebben. Als er iets met haar gebeurde, dan was het zijn kop die op een staak kwam te staan. 'Driehonderdvijftig... Dan hebben we een deal.'

Dat was precies wat zijn ouders hadden gezegd. William had graag deze vrouw, die hem blijkbaar niet goed genoeg vond om meteen zijn aanbod te accepteren, vermeden. 'Dat is begrijpelijk,' zei hij kort, maar liet toen de stilte ook hangen. Eerlijk gezegd wist hij niet wat hij verder kon zeggen. Hij had gezegd dat ze mooi was, dat hij heel goed wist dat zij zijn huwelijk niet had aangenomen en dat was het eigenlijk wel. William keek op toen Jill de stilte verbrak en hij schraapte zijn keel bij die vraag. 'Je zou koningin worden, ik denk dat dat sowieso wel meer in houdt dan een kind baren. Kijk maar naar mijn moeder.'

Estella hoefde Martin ook helemaal niets te geven. Hij was nou eenmaal degene die het aanzoek deed en niet andersom. 'Nogmaals dank, Martin, het is erg attent.' Ze pakte de ring van hem over en schoof hem om de vinger waar haar andere belofte ring al prijkte. Een tijdje bestudeerde ze het juweel en wreef ze de steen schoon aan haar jurk. Met een glimlach keek ze op naar Martin en verwachtte dat hij verder zou gaan en nog iets zou zeggen. De stilte bleef echter ongemakkelijk hangen. Met knipperende ogen keek ze naar de deuren die naar de zaal leidden. 'Ik zou graag een dans met je wagen, mensen zullen het van ons verwachten, maar alleen als je er klaar voor bent,' vertelde Estella hem met dezelfde afwachtend glimlach. Hij kon toch niet nee zeggen?

Geschrokken keek Evan zijn broer aan. 'W-Wat?' Het was natuurlijk logisch als er van hem verwacht werd dat hij met de prinsessen zou dansen, maar normaal lieten ze hem wel met rust. Zijn blik stond nog vol afgrijzen bij de gedachte aan het dansen in die menigte toen Henry en Ren vrolijk verder grapten. Uiteindelijk herinnerde hij zich er aan dat Henry dit vast ook als grap had bedoeld. Zijn handen over elkaar wrijvend kalmeerde hij zichzelf en lachte toen zacht mee met de twee. Evan bedacht zich dat hij zich waarschijnlijk het meest op zijn gemak voelde bij de twee broers tijdens dit soort festiviteiten omdat vrijwel niemand ooit op hen afstapte. Tenminste, er waren er wel een paar, maar het grootste deel van de adel vermeed hen, alsof schande besmettelijk was. Alsof het schandelijk was dat ze daar waren.

Toen Henry en Ren uitgelachen waren, sloeg Henry zijn arm om Evans nek heen en wreef hij plagerig met zijn hand door zijn haren heen. 'Niet zo bang zijn, broertje. Ik heb je laatst toch verteld hoe je met vrouwen moet praten? En mam heeft je geleerd om te dansen en je hebt van vader zoveel gespreksonderwerpen geleerd, dat je met iedereen wel kan praten.' Met zachte woorden zou Evan nooit ergens komen en hij moest zich nu echt eens over die eeuwige verlegenheid heen zetten. Henry richtte zich op Ren en lachte weer. 'Ik zou een moord doen om Adelaides gezicht te zien als je met één van haar dochters zou gaan dansen.'

Thomas Senior

Thomas keek naar hun handen en glimlachte zwakjes. 'Ik had me al veel eerder moeten verontschuldigen voor de manier waarop ik je vraag aan de kant heb geschoven, hoe ik zo ook Henry aan de kant schoof. Het speet me toen en het spijt me nu nog steeds dat het niet kan. Mijn zoon gaat nu trouwen, hij is zijn hele leven voorbereid op het overnemen van mijn plek.' Hij streek met zijn duim over haar hand, maar was nu degene die haar niet aan wilde, durfde, kijken. Al zijn woorden konden nog steeds fout vallen. 'Ik wil weer met je kunnen praten, Iwone, je bent mijn enige zusje. Je was de lichtpuntjes waar ik aan kon denken op zee. En sinds je weg bent uit het Noorden en zo lang afwezig bent geweest staat het er allemaal niet zo kleurrijk meer bij. Zeker niet nu moeder-' Hij slikte. De dood van hun moeder zat hem nog erg dwars ook al was het een paar lentes geleden al gebeurd.