De Balzaal

Nathan trok een schouder op en danste met een onverschillige blik verder. 'Het is fijn om iedereen weer te zien, maar moet er zo'n hele show van gemaakt worden? Het is enkel om de hiërarchie maar weer eens aan te strepen en te pronken met geld door middel van kleding.' Ondanks dat zijn eigen ouders er niet meer aan mee deden, werden ze altijd erg hartelijk behandeld. Ze kregen zelfs een speciale tafel tijdens banketten, zodat ze dichtbij David en zijn vrouw zaten. 'Dat zullen we nog wel zien,' glimlachte hij. 'Heb je dan ervaring met zulke mannen?'

'Het is niet gevaarlijk, maar bevordert juist de gezondheid en de relatie met de goden. Een goed bloedend kind wordt gezien als gezond en tevens ook als goed gekeurd door de goden. Daarna krijgen ze per verjaardag én per krijgsdaad een snede erbij,' legde hij geduldig uit. 'We zijn een volk van slaven. We leven op razernij die we tegenover onze voormalige bezitters voelen. Mijn ouders waren slaven in Tarth.' Zijn blik werd harder en hij spande zijn kaak aan. 'Laten we verder dansen.'

Cordelia luisterde zo ingespannen en geïnteresseerd, dat ze de stappen van de dans vergat en bijna over zijn voeten struikelde. Blozend murmelde ze wat verontschuldigingen en richtte zich weer op de dans met Silas. 'Het lijkt me een prachtige plek om te wonen. Ik ken de zee enkel van verhalen en schilderijen. Mijn vader heeft mij nog nooit meegenomen naar het Noorden, zodat ik de zee kon zien,' legde ze teleurgesteld uit, waarna haar gezicht oplichtte. 'We hebben wel een meer in de bossen. Als u in uw tijd hier uw wateren mist, dan kunt ie daarnaartoe gaan.' Ze moest zacht lachen om zijn woorden en keek over haar schouder naar haar vader. 'Hij heeft het inderdaad erg druk. Maar Tarth is ook een erg groot land, het overzicht is snel kwijt te raken en na alle problemen met de rebellen heeft het een tijd geduurd om het vertrouwen weer op te bouwen. Maar mijn vader doet zijn werk erg goed,' vertelde ze trots.

Iwone

Iwone bloosde door het compliment van Edmund en ging dicht tegen hem aan staan toen hij zijn arm om haar heen sloeg. 'Misschien denken ze verder dan dat wij ooit deden, toch zullen ze misschien wel nooit zoveel geluk hebben als dat wij hebben gehad,' mompelde Iwone zachtjes, terwijl ze naar haar dochter keek en naar Mart. Ze hadden hun eigen kinderen nog niet eens de kans gegeven om zelf relaties aan te gaan en nu zouden ze wellicht allebei al gaan trouwen. Ze had zelf ervaren hoe een uithuwelijking af kon lopen en Adelaide en David waren er het levende voorbeeld van. Bij Thomas en Gytha en bij Edmund en haar zelf was het heel anders gelopen en haar kinderen hoorden hetzelfde te kunnen doen. Ze schudde de gedachten van haar af en richtte zich op Gytha. 'Hoe gaat het nu met je moeder?' vroeg ze zachtjes en bezorgd.

Henry bekeek het hoefijzer in haar oor en glimlachte bescheiden. 'In het Zuiden geloven veel mensen in zijn geluk schenkende werking. Het verricht geen wonderen, maar zo hier en daar maken de mensen wat meevallers mee.' Hij drukte enkele plukken achter haar oor en gleed zo zacht met zijn hand door haar haren heen. 'Ik- Morgen ben ik van plan om aan mijn vader te vragen of hij iets met mij wil gaan doen. Misschien sparren, een wandeling of gewoon praten in zijn werkkamer. Ik weet alleen niet hoe ik het hem moet vragen. Weet jij misschien wat ik het beste kan doen?'

Dorian

Dorian keek toe hoe zijn vrouw wat dronk en zuchtte vervolgens. 'Ik weet dat je het niet wilt horen, maar je moet wat eten. Je lichaam heeft nauwelijks meer energie in zich.' Hij pakte het glas van haar over en zette het naast hem. 'En ik zal zometeen vragen of Edmund en Iwone komen om te kletsen, dat zullen ze vast leuk vinden. En Gregoire is vast buiten bij de wachters. Met de leiders binnen zal de veiligheid vast extra sterk zijn. Oh, en Gytha staat bij Iwone! Misschien dat ze allemaal wel willen komen. Ze willen je vast heel graag spreken.' Liefdevol drukte hij een kus op haar wang en streek door haar haren. 'Blijf rustig zitten, dan haal ik even snel wat te eten.' Hij stond op en liep naar de tafel toe, waar de restjes van het banket lagen.

'Maar je hebt het wel gedaan, dat is al iets.' Estella was lichtelijke teleurgesteld dat hij zo makkelijk toe gaf dat hij het zeeleven niet echt aan kon. Toen ze stopten met dansen, nam Estella Mart aan zijn arm mee de zaal in zodat ze andere duo's niet in de weg zouden zitten en zodat ze beter konden praten. 'Zodra vader het toe staat, zal ik langs komen,' glimlachte ze naar Martin. 'Het klinkt wonderschoon.' Met een dromende blik hield ze zijn hand vast. Hij wist waarmee hij een vrouw kon paaien, kreeg ze nu het idee. Dat romantische beeld van een zonsondergang sprak Ella maar al te goed aan.

Al zou het hoefijzer Willa geen geluk brengen, ze koesterde het zeer alleen omdat het een gift van een goede vriend was. Ze glimlachte en keek Henry aan, maar kon dat niet lang volhouden toen hij door haar haar streek. Het was een geluk dat de muziek een trager nummer in had gezet en ze nu niemand ophielden doordat ze bijna stil stonden in de menigte van dansende paren. 'Dat is een goed idee.' Ze overdacht zijn vraag en traceerde ondertussen met haar vinger over enkele figuurtjes op Henry's shirt. Ze haalde haar hand echter snel terug toen ze door had wat ze deed. 'Zorg dat je echt alleen met hem kan praten. Adelaide gaat zeker proberen hier tussen te komen als ze er van hoort.'

Agathe

Agathe knikte instemmend met een kleine glimlach. Ze wist heel goed dat ze meer moest eten, maar ze kreeg het gewoon niet door haar keel. Het was een verrassing om te horen dat Thomas en Gytha en Iwone en Edmund bij elkaar stonden. Agathe was erg op de hoogte van de geforceerde relatie tussen broeder en zuster. Toen Dorian weg was keek ze rusteloos naar de vier. Ze had zich al zo vaak afgevraagd waarom zij niet even vol leven mocht zijn. Met een koppige uitdrukking kwam ze uit haar stoel op toen ze hoorde dat de muzikanten een rustiger nummer in zetten, één die ze kende. Ze zou dansen vanavond.

Terwijl Willa geconcentreerd keek naar zijn shirt, nam hij juist de tijd om haar gezicht te bestuderen. De slechte gezondheid van Agathe woog zwaar op haar en dat kon hij zien door haar snelle transformatie van de laatste dagen. Sinds het moment dat ze weer verenigd werd met haar ouders in Evenfall is het licht uit haar ogen verdwenen, die hij tijdens hun tocht naar het Zuiden zo vaak had gezien. 'Ik snap die vrouw echt niet,' murmelde hij zachtjes. 'Ik wil enkel even met mijn eigen vader praten en iets leuks met hem doen, al is het maar een wandeling... Waarom is dat al teveel gevraagd voor haar?' Toen hij merkte dat ze echt bijna stil stonden, nam hij haar uiteindelijk toch maar mee de dansvloer af. 'Wil je anders even wat frisse lucht hebben?'

Dorian

Dorian had wat brood gepakt en gedoopt in een soep, die Agathe altijd erg lekker vond, zodat het wat meer smaak had. Hij hoopte echt dat ze wat zou eten en daardoor hopelijk ook zou opknappen. Toen hij terug kwam op de plek waar ze zaten, zocht hij naar zijn vrouw en keek door de ruimte heen. Niet ver van hem vandaan zag hij haar bij de dansvloer staan. Ze wou vast dansen. Hij herinnerde zich nog heel goed hoe zij voor de eerste keer samen hadden gedanst. Nadat hij het bord neer had gezet, liep hij naar haar toe en legde hij voorzichtig een hand op haar rug, zodat ze niet zou schrikken. 'Mag ik deze dans van u?' vroeg hij glimlachend in haar oor.

Willa voelde Henry's blik op haar rustte en ze deed haar best hem niets prijs te geven. Maar bij Henry was ze altijd bang dat hij meer zag dan ze wilde laten zien. Ze zuchtten toen ze de dansvloer af gingen en hield zich daarbij vast aan zijn arm. 'Graag, maar niet te ver, als moeder zich terug trekt naar onze vertrekken wil ik dat weten.' Ze was er van overtuigd dat Henry wel een rustig plekje wist in dit deel van het paleis. Hij had haar ooit verteld hoe hij hier verstoppertje speelde met zijn halfzusjes en halfbroertje toen hij jonger was (?). 'Henry-' Aarzelend keek Willa naar hem op. 'Henry, wie heb je verteld van je plannen?'

Agathe

Agathe had vol verlangen toe staan kijken naar de paren. Tot haar verbazing zag ze Willa en Henry nergens meer, maar ze vond Nathan al snel en keek met een trotse glimlach hoe hij de vloer over ging. Ze had haar kinderen leren dansen toen ze nog maar net konden lopen. Ze zong, alleen voor hen, en danste dan de passen die ze hier had geleerd. Toen ze een hand op haar rug voelde, streek ze vlug de traan die over haar wang liep weg, en glimlachte breed. 'Heel graag, Dorian, alsjeblieft.' Ze pakte zijn handen vast en drukte een kus op zijn wang. 'Je moet me wel een beetje helpen.'

Dorian

Dorian keek ook naar zijn zoon en voelde een trots gevoel door zijn lichaam gaan. Misschien vertelde hij zijn zoon wel te weinig dat hij trots op hem was. Door de kus op zijn wang moest hij glimlachen en pakte hij Agathe stevig vast, waarna hij haar voeten op de zijne zette. Zo hoefde ze hem enkel stevig vast te houden en hij haar. 'Ik ben niet de meest geweldige danser,' zei hij, terwijl hij geconcentreerd op zijn lip beet, en aan de dans begon. Het was emotioneel om te beseffen dat Agathe dit niet meer zelfstandig kon doen en waarschijnlijk ook nooit meer kon doen. Zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd en legde haar hoofd tegen zijn borst aan.

Leona stopte kort toen de muziek naar een ander nummer veranderde en haalde haar schouders op. Ze wilde William als voorbeeld nemen, maar besloot haar mond te houden en zette de dans opnieuw in. ‘Je wordt er in ieder geval niet vriendelijker op tegen anderen.’ maakte ze er uiteindelijk maar van en danste verder. In haar ooghoeken zag ze haar ouders staan, samen met Iwone en Edmund en weer aan de andere kant zag ze Agathe en Dorian beginnen aan een dans. ‘Kijk, je ouders.’ zei wenkte richting zijn ouders en glimlachte.

Zijn jongere broer leek wel de genen van zijn vader te hebben, maar Mart stond liever met beide benen op het land. ‘Het is ook beeldschoon, als je komt zijn er nog veel meer plekken die ik je kan laten zien. Niet alleen bij het water, maar we hebben ook prachtige bossen met meren en de meest fantastische bloemen die je ooit zult zien.’ Hij was altijd erg lovend geweest tegenover de plek waar hij was opgegroeid. ‘Maar er zijn vast ook prachtige plekken hier in het Westen.’

Agathe

Een zacht gegiechel verliet Agathe's mond, iets wat ze al lang niet meer van zichzelf had gehoord. Voor enkele tellen voelde ze zich ook jong. Hoe Dorian haar aan keek en hoe de muziek opzwol, het was zoals zoveel jaren geleden. Stevig hield ze aan haar man vast en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze sloot kort haar ogen om het moment in zich op te nemen. 'Dorian, ik houd ontzettend veel van je en van onze kinderen en steeds als ik hier terug kom in dit paleis kan ik niet anders dan blij zijn met onze beslissing om er ver vandaan te hebben gewoond. Om onze kinderen op te voeden op onze eigen manier.' Agathe opende haar ogen en streek over Dorians rug met één van haar handen.

Gytha

‘Ze hebben allemaal ambitieuze ideeën over wat ze willen gaan doen met hun leven. Ik ben blij dat ze in een tijd opgroeien dat ze kunnen dromen.’ Je wist nooit wat voor een dreiging er zou komen. Gelukkig waren de tijden goed geweest voor hun kinderen om op te groeien. Kort keek ze naar Iwone, maar zei verder niets over haar opmerking. ‘Zolang ze maar gelukkig zijn, niet waar?’ Dat was voor haar het aller belangrijkste, hoe moeilijk het soms was om ze los te laten.

Cecilia luisterde naar zijn verhaal. ‘Ik zal deze dans moeten afwijzen, heer Kahu.’ zei ze vriendelijk en boog kort. ‘Bedankt voor de dans van net, maar ik had nog beloofd om te dansen met wat andere heren.’ verzon ze snel. Mooi niet dat ze nog een hele dans moest uitzitten met deze man. ‘Wellicht kan ik een andere vrouw vinden die graag met u zou dansen? Er zijn genoeg adellijke dames in ons gezelschap.’ Ze wilde hem niet beledigen, maar ze wilde zichzelf ook niet de hele avond opzadelen met hem.

'Ik heb veel gehoord over de prachtige flora en fauna in het Noorden. Tijdens mijn enkele bezoek was ik echter voornamelijk in het kasteel. Pippa en Vera lieten me wel eens de tuinen zien, maar we waren nog jong, we mochten nooit ver.' Estella had twee glazen zomerwijn van een bediende aangepakt en bood er één aan Mart aan. 'Oh, zeker. In de bossen zijn er indrukwekkende open plekken waar de zon nog net door de bomen kan breken.' Haar moeder nam haar kinderen altijd zodra de eerste lentedag aangekondigd was mee naar één van die open plekken voor een extravagante picnic. Het was Estella's favoriete dag in het jaar.

Nathan voelde hoe ergens diep van binnen haar opmerking hem raakte. Zijn moeder had hem altijd opgevoed met de ideeën van vriendschap en hartelijkheid tegenover anderen en hij had al langer het idee dat hij haar teleurstelde. Toen ze de namen van zijn ouders noemde, schoot zijn hoofd opzij en stopte hij geheel met dansen. Met grote ogen keek hij toe hoe zijn ouders aan het dansen waren. Zijn moeder had er nog nooit zo slecht uit gezien, maar toch stond er een gelukzalige blik op haar gezicht. Nadat hij een tijdlang had staan kijken, voelde hij hoe er een traan over zijn wang liep en snel veegde hij deze weg. De woorden van zijn moeder stonden in zijn hoofd gebrand, hoe deze keer misschien haar laatste kon zijn. 'Bedankt voor de dans,' zei hij enkel tegen Leona, waarna hij stug weg liep.

Henry knikte en nam haar mee naar de achterkant van de zaal. Hij kende een kozijn waar ze in konden zitten en waar hij zich vroeger altijd als kind verstopte, samen met Ren. Toen ze eenmaal plaats namen, luisterde hij bedachtzaam naar haar vraag. 'Ik heb het enkel jou, Ren en Evan verteld. Mijn ouders zullen vast iets vermoeden, maar in zoveel woorden heb ik het hen nooit verteld. Dus enkel wij vieren. En het moet ook tussen ons vieren blijven,' zei hij nogmaals ernstig. Hij wist dat ze het niet verder zou vertellen, maar hij was zo bang dat het zou uit lekken dat hij zelfs Ren soms nog waarschuwde. 'Hoezo dan?'

Dorian glimlachte breed door het gegiechel van Agathe en voelde hoe er weer een sprankje hoop in hem naar boven kwam. Hij haatte zich erom dat hij weinig vertrouwen had in het herstel van zijn vrouw. 'Ik houd ook van jou,' zei hij met geknepen stem. 'En van de kinderen. Ik ben je eeuwig dankbaar dat je het hebt aangedurfd om een avontuur aan te gaan met een simpele kasteelwacht.' Liefdevol gleed hij met zijn hand over haar haren heen en zag ondertussen hoe zijn zoon ook verdwenen was. Hij hield Agathe dus maar aan de praat. 'Nu de veranda klaar is, kan ik weer aan een nieuw project beginnen. Wat denk je van een schommelstoel?' vroeg hij glimlachend.

Willa schoof op het venster en keek over haar schouder naar het uitzicht op de binnenplaats van het paleis. Ze wist de geschiedenis. Ze wist dat er zich hier vreselijke dingen hadden afgespeeld. Met een zucht luisterde ze naar zijn woorden en vouwde ze haar handen samen in haar schoot. 'Natuurlijk houd ik het tussen ons, maar dat maakt het er niet makkelijker op om met Jillian te praten of met Nathan terwijl zij onwetend zijn over dit alles.' Ze keek Henry aan vanuit haar ooghoeken. 'Ik bedoel hiermee niet dat ik je wil forceren om het ze te vertellen, alleen- Alleen dat ik me niet voor kan stellen hoe het voor jou is. Je loopt hier rond tussen al die mensen en het lijkt me dat je het liefst tegen ze wil schreeuwen wat je rechten zijn.' Willa glimlachte voorzichtig. 'Ik bewonder het dat je dat niet doet.'

Agathe

'Je was geen simpele kasteelwacht voor een jonge, koppige, vrouw zoals ik.' Agathe drukte een kus op zijn schouder, omdat ze niet veel hoger kon reiken. Agathe had nooit willen trouwen, nooit kinderen willen krijgen, voornamelijk omdat ze nooit had geloofd dat hij het uit liefde zou gebeuren. Maar Dorian had toch die diep verborgen wens waargemaakt. Met een kleine lach klopte ze op Dorians rug. 'Denk je niet dat jij ook eens aan je lichaam moet denken. Ik zag je wel naar je rug grijpen toen je met de veranda bezig was.' Ze dacht echter serieus na over zijn vraag. 'Wat dacht je van een rollende stoel? Ik heb ze hier wel eens gezien.'