De Balzaal

William was zich erg bewust van de veroordelende blik van zijn vader. Het zag er naar uit dat hij dit had moeten weten en dat was niet zo geweest. Ieder moment dat zijn ouders teleurgesteld waren, voelde William dat hard aan komen. Tegelijkertijd ging hij er niet veel harder om streven om ze trots te maken. Het was een ironie in zijn karakter. 'Het ging goed, geloof ik. Ze heeft me in ieder geval niet geweigerd om te dansen en ik geloof dat we een deze dagen afspreken om met elkaar te kunnen praten.' Hij vertelde de koning maar niet dat Jill begonnen was over 'houden van'. Hij vond dat vast net zo'n onzin als William zelf.

Thomas Senior

Thomas had met open mond toe staan kijken hoe de grootste man William een klap had verkocht en eerlijk gezegd had hij gedacht dat de jongen uit zijn slof zou schieten. Het viel echter zeer mee en al snel had iedereen een dans partner en ging de gezelligheid weer door. Dat betekende ook dat hij weer met Iwone moest praten. Hij slikte en knikte met een glimlach. 'Ik heb Edmund al te lang niet meer gesproken. Gytha is altijd de grootste voorstander geweest om ons contact weer op te nemen,' vertelde hij met een lach. Zijn vrouw was erg standvastig geweest in dat geval. Net zoals over haar ongenoegen over de wens van Lucas. Hij stak zijn arm uit naar zijn zus en glimlachte nogmaals naar haar. Dit gesprek had nog niets opgelost, maar het had ze wel een stap dichter bij elkaar gebracht.

Ada glimlachte tevreden bij de instemming van de Zyanya en legde haar hand in de hare, om haar zo mee de dansvloer op te nemen. Gelukkig kon Ada redelijk dansen en ironisch genoeg had ze dat van haar vader geleerd. Hij was een voortreffelijke danser, doordat hij het ook echt leuk vond, maar die passie miste Ada compleet. Het was meer een manier om efficiënt met iemand in contact te komen. Ze telde het ritme in haar hoofd en begon te dansen. Ze had besloten dat zijzelf zou gaan leiden. 'Ik ben trouwens Ada Halley. Mijn vader is de broer van de koning,' riep ze boven de muziek uit.

David

'Dat is goed om te horen, William.' zei hij met een glimlach en klopte zijn zoon op zijn rug. Hij was bang geweest dat Edmund en Iwone hun aanzoek zouden weigeren, zeker nadat het zo lang onbeantwoord was gebleven. David had gehoopt hun gezinnen te kunnen verenigen. Ze konden de banden met het Zuiden goed gebruiken en daarbij waren het ook nog eens goede kinderen. Hij kon niet anders dan toegeven dat zowel Edmund als Iwone hun kinderen goed hadden opgevoed. 'Zo te zien hebben je zusters het ook naar hun zin vanavond.' zei hij, terwijl hij richting de dansvloer gebaarde en glimlachte. Zijn kinderen waren altijd zijn grootste trots geweest, vooral zijn meiden. Al was hij erg opgelucht geweest toen William eindelijk was geboren.

Kahu hield zijn hoofd schuin en keek met een glimlach toe hoe verschrikt en beschaamd ze was door hem. 'U bent niet erg spraakzaam,' constateerde hij brommend, maar met een geamuseerde blik. Gelukkig danste ze wel eindelijk met wat meer overtuiging en dat liet hem ook actiever dansen. 'We zijn minder eng dan we eruit zien. Het gaat allemaal om het beeld dat mensen van je zien.' Dat was niet helemaal waar, in de zin dat zijn volk ook echt best wel eng kon zijn in hun pure haat en razernij, maar dat hoefde dit meisje niet te weten. 'Dus, bent u ook al zoals uw zuster uitgehuwelijkt? Want dan heeft u een goede reden om van me af te zijn.'

Mart werd volledig uit zijn concentratie gehaald door Estella's woorden en maakte dan ook bijna de verkeerde danspas. Gelukkig kon hij zichzelf nog herstellen en keek hij haar kort aan, voordat de woorden werkelijk binnen waren gekomen. 'Dat lijkt me zeker een leuk idee. Wellicht kunnen we een keer de stad in.' Hij vond het altijd geweldig om verschillende steden te bekijken, zeker een stad als Evenfall. Het was niet voor niets de hoofdstad en dat was te zien ook. 'Of als je graag naar een andere plek wilt, kunnen we dat ook doen. We blijven nog wel eventjes, dus we hebben alle tijd.'

Cecilia keek nog een keer zijn gelaat en liet haar blik vervolgens over zijn outfit glijden. Het was overduidelijk dat hij meerdere wapens met zich meedroeg en zijn woorden stelde haar daardoor niet echt gerust. 'De messen werken niet mee aan dat "we zien er enger uit dan we zijn"-imago.' deelde ze hem mede en stopte kort met dansen toen de muziek ook stopte. 'Nee, Estella, mijn oudste zuster is de enige die is uitgehuwelijkt. Ze gaat trouwen met Mart, de toekomstige landheer van het Noorden. Mijn andere zuster en ik zijn nog aan niemand beloofd.'

Zyanya had zeker nog moeite met de manier waarop mensen hier dansten. Ze had het pas geleerd toen ze in Evenfall gearriveerd was een paar dagen geleden. Ze incorporeerde daarom maar enkele passen die ze kende van haar eigen cultuur. Het paste op de éen of andere manier wel en haar partner ving het goed op als leider. 'Aangenaam Ada,' antwoordde Zyanya glimlachend. Eerlijk gezegd kende ze niemand van de adellijke families. Misschien was het wijs geweest om te leren over het hoe en wat van Tarth, maar Zyanya ging liever onbevooroordeeld dit avontuur tegemoet. Alleen de taal had ze zich toegeëigend, maar die kende haar volk al van eeuwen geleden toen ze ooit bij Tarth hoorden. 'Mijn naam is Zyanya.'

Iwone

Iwone legde haar hand in de holte van zijn arm en glimlachte naar haar broer. Zowel Gytha als Edmund zouden vast opgelucht zijn om hun zo samen te zien. Echter was er nauwelijks nog iets opgelost, maar er was een begin. Vanuit de verte zag ze dat Gytha en Edmund al samen stonden en vluchtig liep ze naar de twee toe, om Gytha in een stevige omhelzing te nemen. 'Ik heb je gemist,' zei Iwone gemeend, waarna ze haar schoonzuster geëmotioneerd aan keek. Door de slechte band met Thomas had ze Gytha ook heel weinig gezien. 'Hoe gaat het? En met de kinderen?' Ze had Gytha inmiddels losgelaten en Edmunds hand vastgepakt, waar ze zacht in kneep en ondertussen geruststellend naar hem glimlachte. Hij kon vast wel zien aan haar dat er meer aan de hand was dan dat Thomas en zij lieten zien. Hetzelfde gold voor Gytha.

Willa had het grootste deel van de avond bij haar ouders gespendeerd. Haar moeder kon geen lange tijd staan en dat was een doodzonde, ze had ooit zo van dansen gehouden. Die passie was op Willa over gegaan, maar zodra ze haar moeder zo uitgeput op een stoel zag zitten, verloor ze de wil om te dansen. Uiteindelijk was het haar vader die haar weg stuurde om nog wat te genieten van de avond. Met gemak vond ze de drie broers in een hoekje en glimlachte ze hartelijk toen ze ze zo in zich op nam. 'Wat een geluk dat een vrouw die graag een dans zou wagen drie vrije mannen vindt! Er moet er vast één tussen zitten die me wil verlossen?' Vragend keek ze hen stuk voor stuk aan.

Gytha

Gytha had gezien dat Thomas en Iwone aan de andere kant van de zaal stonden te praten, dus had ze besloten om naar Edmund te gaan. Ze wist dat hij er hetzelfde over dacht als dat zij deed, ze vond het verschrikkelijk dat Thomas en Iwone na al die jaren nog steeds niet met elkaar praatte. Toen ze de twee samen aan zag komen lopen, glimlachte ze breed en omhelsde ze haar schoonzuster. 'Iwone, het is goed om je te zien.' zei ze oprecht en bekeek haar kort. Ze zag er goed uit en ondanks dat ze haar al lang niet had gezien, was ze bijna niet veranderd. 'Met mij gaat het goed en met de kinderen ook. Ik heb geen idee waar ze uithangen op dit moment.' zei ze lachend. 'Hoe gaat het met jou? Ik hoorde al van Edmund dat Leona druk bezig is met haar training en dat het ook met de rest erg goed gaat.' Ze zou haar later wel vragen hoe het met Jill ging, nu het aanzoek naar buiten was gebracht. Dat wilde ze liever niet bespreken in het bijzijn van de mannen.

Ren wilde net weer op de woorden van Evan ingaan, toen wonder boven wonder Willa ineens voor hun neus stond. 'Oh, er is zeker wel iemand die je graag wilt verlossen!' riep hij lachend en gaf Henry een zetje naar voren met zijn schouder. 'Toch Henry? Je laat een vrouw toch niet wachten, kom op! Neem haar mee.' Hij vond het heerlijk om Henry zo te plagen, iedereen die hem ook maar een beetje kende wist dat hij smolt als hij bij Willa was. Toen ze laatst mee was naar het Zuiden, werd dat idee enkel en alleen maar bevestigd. 'Evan en ik gaan ook maar eens danspartners uitzoeken.' excuseerde hij zichzelf en zijn andere broer en nam hem mee.

Edmund

Edmund had in Gytha deze avond een goede gesprekspartner gevonden. Het was hem niet ontgaan dat Iwone en Thomas al een tijd stonden te praten en hij keek dan ook op toen ze zich weer bij hen voegde. Zijn hand vond die van zijn vrouw en bemoedigend glimlachte hij naar haar. Het was duidelijk te zien dat ze emotioneel was geweest, maar hij wilde haar daar nu niet mee belagen. Dat zou later wel komen, als ze het met hem wilde delen natuurlijk. 'Ik was Gytha net aan het vertellen dat Jill is begonnen met de lessen in rechten van Tarth.' zei hij enthousiast. Hij was trots dat zijn dochter zoveel interesse toonde in Tarth. Leona kon daar nog wat van opsteken. Al verbaasde het hem niet dat zijn jongste dochter zo was: ze was een echte Rabbion.

Even dacht Estella dat haar aanbod hem totaal niet beviel. Zijn antwoord kwam zo laat dat ze het bijna terug had willen nemen. Haar glimlach was dus alleen maar groter toen hij stelde dat het een leuk idee was. 'Oh, ja, dat zou ik graag willen doen. We zouden naar de markt kunnen gaan,' stelde ze voor. Haar vader vond het nooit een goed idee als zijn dochters de markt op gingen en zich mengden in de drukte, behalve als er iemand bij hen was die hij vertrouwde. Hij zou hier dus vast wel mee in stemmen. Het was weer even stil tussen de twee toen de muziek veranderde en Ella een nieuwe dans in moest zetten. 'Het is fijn om je te zien en te spreken nu het officieel is.' Haar lichte ogen gleden over Martin's gelaat. Ze kon nog niet helemaal peilen hoe hij over het huwelijk dacht. Hij had het aangenomen, maar wat hield dat precies in?

Evan wilde net tegen Henry in gaan en zeggen dat hij hém bedoeld had toen het over Willa ging, niet Ren. Op dat moment verscheen ze echter zelf. Hij gunde haar een glimlach. Met Willa kon hij het altijd wel vinden. Ze was één van de weinige die hij boeken uit durfde te lenen. Je kwam niet zomaar aan Evan's verzameling. Het was zijn levensproject, de boeken die hij altijd weer anders sorteerde. Soms op jaartal, soms op kleur of streek. Hij zou een gesprek met haar begonnen zijn als Ren hem niet mee had genomen. Deze keer begreep hij heel goed de onderliggende betekenis en toen ze Henry en Willa achter zich hadden gelaten glimlachte hij naar zijn broer. 'Is het niet stom dat ze het gewoon niet zeggen tegen elkaar?' Zijn blik viel vervolgens met nieuwsgierigheid op zijn ouders die stonden te praten met zijn oom en tante. 'Iedereen zou zoals jij moeten zijn, Ren. Je zegt gewoon waar het op staat, dat maakt het veel makkelijker.'

Dat klopje koesterde William trots. Het liet hem net iets rechter lopen. 'Blijkbaar, ze weten altijd wel een man te vinden. En Estella heeft er nu eentje die aan hem vast hangt.' Grinnikend haalde hij zijn schouders op. Hij mocht zijn zussen graag, echt waar, maar het liefst plaagde hij hen. Ze wisten alle vier dat hij, ook al hij de jongste, koning zou worden, dus ze accepteerden maar al te veel van hem. Behalve Cordelia, zij was wat moeilijker en dat werd wel duidelijk als ze weer eens in de clinch lagen. Kort bekeek hij zijn vader die de zaal door keek. 'Wat gebeurt er eigenlijk als Jillian weigert?' Zijn moeder had die vraag niet willen beantwoorden de laatste keer dat hij dat vroeg. Wellicht had zijn vader wel een idee.

'Dat weet ik,' zei Ada enkel, terwijl ze zich concentreerde op het dansen, zodat ze niet tegen andere dansparen zouden botsen. Zyanya was geen ster in dansen, dus moest ze alle fouten opvangen. Dat was niet erg, maar het vereiste enige concentratie. 'Aangenaam Zyanya.' Ze probeerde de uitspraak van de naam te reproduceren, maar het ging moeizaam en zacht lachte ze om zichzelf. Ze vroeg de vrouw om haar naam nogmaals te herhalen. Ze had zoveel vragen voor deze leidster en voor de andere leiders, maar ze wilde niet opdringerig zijn. 'Hoe lang bent u al in Tarth?'

Kahu keek toe hoe ze hem bekeek en stilletjes hoopte hij dat de klap van William een mooie blauw plek zou achterlaten. In zijn cultuur werden wonden niet gezien als misvormingen, maar als teken van kracht en het zette je hoger op de hiërarchie. Zijn lichaam zat dan ook onder de littekens en verse wonden. 'Het is enkel decoratie.' Hij stopte toen de muziek afzwakte en keek om zich heen of hij zijn krijgers kon vinden en of ze zich al misdroegen. 'Zijn deze feestjes bij jullie altijd zo simpel?' Tijdens hun festiviteiten werden er in elk geval nog offers gemaakt of met gevangenen tot de dood gevochten.

Henry had Willa al vanaf de andere kant van de zaal zien aan lopen en nerveus had hij zijn kleding recht gestreken met zijn handen. Buiten de plechtigheden om was hij nooit zo nerveus, maar nu iedereen op elkaars neus zat, werd hij het des te meer. Henry pakte Willa's schouders vast, zodat hij niet tegen haar aan zou vallen door het zetje van Ren, en ongelovig keek hij over zijn schouder naar zijn broers. Hij wou ze nog terug roepen, maar ze waren onmiddellijk vertrokken. 'Sorry voor dat,' mompelde Henry, terwijl hij beschaamd glimlachte. Ongelofelijk dat hij als dertigjarige nog zo kinderachtig met zijn broers kon zijn. Gelukkig hervond hij zijn zelfvertrouwen al snel weer. 'Ik wil heel erg graag met je dansen. Je ziet er trouwens prachtig uit.'

Nathan keek toe hoe iedereen de dansvloer op ging en er maar weinig mensen meer stil stonden. Hij zag zelfs Willa de dansvloer op lopen met Henry! Iedereen wou natuurlijk de eerste dans meedoen met de leiders. Paar meter van hem vandaan zag hij Leona staan en diep zuchtend bekeek hij haar. Misschien had hij wel onaardig tegen haar gedaan. Ongepast was hij zeker en misschien had hij dat niet bij zo'n jong meisje moeten doen. Want één ding was zeker, hij wilde vrouwen allesbehalve slecht behandelen. Daarnaast was hij erg benieuwd wat er achter haar aanbod zat, dus liep hij naar haar toe en pakte hij haar hand vast. Zacht drukte hij een kus erop en keek haar serieus aan. 'Wil je toch met mij dansen?'

Tegen de tijd dat Leona zich had gemengd met de rest van het gezelschap, leek het alsof iedereen al een danspartner had. Ze zag Ren en Evan staan, maar zin om met haar eigen broers te dansen had ze niet. Ze draaide zich om toen iemand haar hand beetpakte en priemde haar ogen bij het zien van Nathan. 'Ik dacht dat ik maar iemand anders moest zoeken als ik graag wilde dansen.' merkte ze bitter op. Ze had hem nog steeds niet vergeven voor zijn gedrag van net. Ze had gedacht dat het veel makkelijker zou gaan: zij zou hem een aantrekkelijk aanbod doen en hij zou daarop ingaan, maar niets bleek minder waar.

Ren keek naar zijn broer en schudde lachend zijn hoofd. 'Ik weet niet of dat zo goed zou gaan, als iedereen maar zegt wat hij denkt. Ja, de wereld zou er een stuk eerlijker van worden, maar ik betwijfel of dat ik wat we willen.' Als iedereen eerlijk tegen hem was geweest, had hij hier vast niet eens willen zijn. Mensen wierpen hem wel eens blikken, die niet overeen kwamen met de "aardige" woorden die ze zeiden, als ze al met hem praatte. 'Nou, kom op maestro, laten we maar eens iemand vinden die met jou wilt dansen.' Henry hoorde er nog enigszins bij, hij was een zoon van Iwone, mensen waren nog wel bereid om met hem te dansen. Ren daarentegen was een ander verhaal.

Hij glimlachte bij haar woorden en trok haar ondertussen mee de dansvloer op. 'Niet zo bitter, Leona, ik zal een goede danspartner zijn,' beloofde hij met een speelse grijns. Misschien kon hij, als hij aardig bleef, nog wel wat informatie uit haar trekken. Als ze hem vertelde waarom ze per se in zijn leger wou, kon hij misschien wel redelijker zijn. Nu was de deal gewoon niet voordelig voor hem. 'En de mannen staan nog niet in de rij voor je, dus ik besloot om je uit je lijden te verlossen.' Hij legde zijn arm om haar middel en keek haar vragend aan. 'Dus, gaan we nog dansen?'

Willa wist niet precies wat er aan de hand was, maar ze moest er alsnog om lachen hoe Ren en Evan Henry hier zo achter lieten. Ze zwaaide nog kort naar ze voor ze uit het zicht verdwenen. 'Maakt niet uit. Ren wordt mijn volgende dans slachtoffer en misschien, per ongeluk, trap ik dan op zijn tenen,' grapte ze. Met een glimlach streek ze een pluk haar achter haar oor en haalde ze haar schouders op. 'Dit is één van de weinige gelegenheden dat ik moeder laat doen met me wat ze wil. Ze doet altijd haar best om me mooi te maken.' Willa gleed met haar hand over de jurk die ze droeg. Omdat ze er niet geweest was om hem te passen, hadden haar moeder en tante meer ditjes en datjes toegevoegd dan Willa eigenlijk wilde. Gelukkig hadden ze hem wel gewoon grijs gehouden, zoals ze had gevraagd. 'Zullen we?'

'Zyanya,' herhaalde ze zacht. 'Maar sommige noemen me simpel Zya.' Haar volk gaf haar ook andere namen. Maar dat waren niet namen waarmee haar moeder haar op de wereld had gezet. 'Enkele dagen.' Met haar ogen volgde ze aandachtig de bewegingen van Ada, zodat ze niet al te veel fouten zou maken. Ze kon het echter niet laten het gezicht van de vrouw te bestuderen. Een gezicht zei veel over iemand's karakter. 'De formele toon hoeft overigens niet, dat kennen wij niet.' Al sinds ze hier was, was het een wikken en wegen tussen welke manieren ze over zou nemen van de Tarthiaanse cultuur en welke van haar eigen cultuur ze vol bleef houden. Maar dat formele gedoe vond ze nog wel het absurdste. Iedereen was een gelijke. Zelfs een vreemde, zelfs een koning.