Nathan's Tent

Nathan wou net de tent uit lopen, toen Leona hem terug riep. Kort twijfelde hij, maar toen Brayden ook nog eens begon te huilen, liep hij terug naar zijn vriendin toe. Voorzichtig ging hij naast haar liggen in bed, maar hield zijn blik gericht op de bron van het geluid. 'Een onderonsje over wat?' murmelde hij, terwijl hij zich de woorden van zijn zuster herinnerde. Hij besloot erover te stoppen en zich weer te richten op zijn vriendin. Die had hem veel meer nodig. 'Ik ben blij dat onze zussen hier zijn,' zei hij eerlijk, 'en dat ze jou kunnen helpen.' Hij legde zijn hoofd op haar schouder en probeerde Brayden te sussen door hem zacht heen en weer te wiegen. 'Heb je al gehoord wat Henry heeft gedaan?' begon hij plotseling, terwijl hij zijn kaak in woede aan span.

Leona zuchtte en haalde haar schouders op. 'Ik weet niet waar over, maar het is niets om je druk over te maken. Dat beloof ik.' zei ze, terwijl ze haar ogen sloot toen Nathan zijn hoofd tegen haar schouder aan legde. Ze verschoof een beetje, zodat ze makkelijker met haar handen door zijn haren kon strijken, zoals Jill enkele dagen geleden bij haar had gedaan. Zachtjes neuriede ze het liedje wat Willa haar had geleerd. Ze had nog voor de bevalling met Willa gesproken over Nathan en zij had haar vertelt over een liedje wat Agathe altijd voor Nathan had gezongen toen hij vroeger klein was. Het had hem altijd gekalmeerd, dus wellicht dat het nu ook zou werken. 'Wat heeft Henry gedaan?' vroeg ze verbaast, terwijl ze door ging met het strelen door zijn haren.

Toen hij het lied hoorde dat zijn moeder vroeger altijd zong, sloot hij zijn ogen en voelde hij hoe de bezorgdheid over alles om hem heen weg zakte. Hij trok zijn zoon nog wat dichter tegen hem aan en hield hem zo stevig vast. 'Henry heeft me de keuze gegeven: of ik geef mijn functie tijdelijk aan Marcus of ik trek me terug met het leger uit de strijd.' Hij zweeg kort en opende zijn ogen, om Leona aan te kijken en diep te zuchten. 'Ik heb mijn taken aan Marcus gegeven. Tijdelijk. Ik ga wel mee met het kamp naar de strijdlinie toe, maar ik mag geen commando's geven.' Het had hem weinig tijd gekost om de keuze te maken. Hij vertrouwde Marcus met zijn leven toe, en dus ook met zijn leger, en daarbij wilde hij Henry niet in de steek laten. Hij baalde er echter wel van dat Henry zo weinig vertrouwen in hem had.

Leona opende ook haar ogen toen Nathan haar vertelde wat er was gebeurt. 'Misschien is het wel beter zo, om even afstand te nemen van de functie. Zodat je wat meer aan jezelf kan denken, in plaats van alle andere mannen.' zei ze en drukte haar lippen kort op zijn voorhoofd. 'Het komt allemaal goed, Nathan, echt.' vertrouwde Leona hem toe en keek naar Brayden die in Nathan's armen eer in slaap was gevallen. 'Daarbij is het leger bij Marcus in goede armen.' Ze wist hoe hij Marcus vertrouwde en hetzelfde gold voor haar, dat was niet iets waar ze zich zorgen over hoefden te maken.

Nathan keek zijn vriendin peinzend aan. Het deed hem pijn dat ook zij vond dat het een goed idee was om zijn taken tijdelijk af te staan. Toch liet hij het niet blijken en verhulde hij zijn blik door naar zijn zoon te kijken. 'Ik hoop het,' zei hij zachtjes. Misschien zouden de mannen Marcus wel een veel betere leider vinden en zou Nathan nooit meer zijn positie terug krijgen. Terwijl per slot van rekening híj diegene was die dit leger had opgericht. Hij draaide zich half om op bed en zocht met zijn lippen de hare op. Zijn bezorgdheid over zijn titel kwam bij lange na niet in de buurt van zijn bezorgdheid over zijn vriendin. Ondanks dat hij niet in de Goden geloofde, wilde hij vanavond toch bij de priester van het leger bidden. Elke hulp was er weer één meer. 'Ik wil jullie niet alleen laten,' zei hij teder. 'Misschien is het beter als ik hier blijf... Marcus heeft mij niet nodig.'

Leona's ogen waren zwaar geworden van moeheid, maar toch vocht ze er tegen om wakker te blijven. 'Natuurlijk komt het goed, maar het is ook belangrijk om aan jezelf te denken.' zei ze, terwijl ze haar hoofd ditmaal tegen zijn schouder aanlegde. 'Nathan, jij bent nog steeds de man tegen wie ze opkijken, niet Marcus of Henry- jij. Jij bent degene die ze bij elkaar heeft gebracht, die ze keer op keer naar overwinningen hebt geleid of ze moed inpraatte als het een keer niet lukt. Natuurlijk hebben ze je nodig, ze kunnen niet zonder je. Maar ze geven ook om je, en ze vinden het belangrijk dat je je goed voelt en dat je voor jezelf zorgt.' zei ze, terwijl ze haar gedachten al weg voelde zakken. 'Marcus heeft je ook nodig, Nate. Brayden en ik redden ons wel.'

Nathan merkte zich dat Leona naast hem bijna in slaap viel en streek dus steeds zachter en zachter over haar rug heen. Haar woorden deden hem goed en met hernieuwde hoop keek hij haar aan. 'Je hebt gelijk. Eerst maar eens deze oorlog winnen én jij moet eerst maar weer beter worden. Dan kijken we wel hoe we verder gaan.' Hij drukte een zachte kus op haar haren en maakte zich vervolgens los van haar, zodat ze goed kon liggen. Stevig stopte hij haar in, zodat ze het niet koud zou krijgen, en hij legde Brayden in zijn wiegje. 'Ga lekker slapen, Leo. Ik blijf in de buurt.' Hij wilde eten op tafel hebben als ze weer wakker zou worden. Iwone had gezegd dat ze goed moest blijven drinken en eten. 'Ik ben zo weer terug.' Hij stapte de tent uit en sprak onmiddellijk weer een geneesheer aan, om advies te vragen over Leona.