Nathan's Tent

'Je doet het geweldig, Leo,' glimlachte Jill, terwijl ze haar hand van haar buik af haalde. 'Willa zegt heel vaak dat ze vindt dat je het zo goed vol houdt. De baby moet nu elk moment komen, niet waar?' Na het noemen van Nathan keek ze Leona twijfelachtig aan en verplaatste ze weer haar blik naar haar buik. Ze was erg bang dat het ooit een fout zou gaan: dat Nathan dusdanig in de war zou zijn dat hij Leona iets aan zou doen. Ze had haar zuster al zo vaak gevraagd of ze niet liever bij haar en Willa wilde verblijven, totdat Nathan zich beter zou voelen, maar Leona had keer op keer geweigerd. 'Misschien wordt het wel beter als jullie kind er is. Hij zal zich dan vast beter voelen.' Ze besloot om er niet verder op door te gaan. Het was Leona's man, niet de hare, per slot van rekening. 'Wat hoop je dat het zal zijn?' glimlachte Jill. 'Of wat hoopt Nathan?'

'Ik hoop dat de baby elk moment gaat komen.' lachte Leona en liet zichzelf weer in de kussens zakken. Ze draaide zich op haar zij zodat ze Jill wel aan kon blijven kijken. 'Dan gaat het vast beter met hem.' beaamde ze. Dat was één van de dingen waar ze bang voor was. Wat zou er gebeuren als Nathan zich niet beter voelde en de baby was er? Kon ze dat wel riskeren? Zij kon Nathan wel aan- tenminste, dat hoopte ze, maar een baby? 'Ik wil er gewoon niet al teveel over nadenken.' zei ze uiteindelijk. 'Ik vind alles goed, als het maar gezond is. Nathan hoopt op een jongetje.'

Jill schudde ongelovig haar hoofd en lachte ondertussen. 'Mannen blijven mannen. William wilde uiteraard ook het liefst meteen een zoon. Dat hele idee van opvolging vinden ze zo belangrijk,' verzuchtte Jillian. 'En moet je nu eens kijken: een vrouw op de troon! In dat opzicht hoop ik dat Henry zijn zoons opvoedt met het idee dat als hun eerste kind een dochter wordt, dat zij recht heeft op de troon.' Ze keek haar zusje liefkozend aan en gebaarde vervolgens dat ze half overeind moest komen. Ze wist precies wat ze nodig had. Voorzichtig legde ze Leona's hoofd op haar schoot en kamde ze met haar vingers door haar dikke haar heen. 'Wat vind je ervan dat mam er hoogstwaarschijnlijk niet bij zal zijn?' vroeg ze zachtjes, terwijl ze zelf nadacht over haar ouders. Ze miste ze verschrikkelijk. Net als William.

Leona glimlachte toen ze de vingers van haar zus door haar haren voelde glijden. Dat was iets wat ze altijd deed toen ze vroeger klein was en haar gerust wilde stellen. Het was ook iets wat haar moeder had gedaan. 'Ik had mam er graag bij gehad. Ze weet zoveel over dit soort dingen en het had me ook gerust gesteld.' zei ze heel eerlijk en zuchtte. 'Maar ik heb jou en Willa.' zei ze vervolgens en glimlachte. 'Zouden jullie er wel bij willen zijn?' Ze vertrouwde haar zus meer dan wie dan ook in dit kamp en Willa sinds Willa zelf bevallen was van drie kinderen, zou het haar geruststellen als zij er ook bij was om haar te steunen. 'Alleen als je wilt natuurlijk, ik snap het als je het druk hebt, ik wil je niet van je taken afhouden in het kamp.'

'Ik weet het,' verzuchtte Jill zachtjes, terwijl ze verder ging met de strelingen. 'En ik weet zeker dat ze er ook graag bij had willen zijn. Ze zal vast nu vader met man en macht proberen te overtuigen dat ze mee mag.' Haar moeder had inderdaad erg veel ervaring met bevallingen. Daarbij was het ook hun móéder: ze wilde dat ze bij al haar belangrijke momenten zou zijn. 'Natuurlijk zal ik er bij zijn!' riep Jill verbaasd uit, waarna ze een kus op haar neus drukte. 'Ben jij gek! Natuurlijk laat ik je dat niet alleen doen. Daar heb je zussen voor. Er is geen enkele gebeurtenis die ervoor zorgt dat ik niet bij jou zal zijn.' Ze glimlachte liefkozend naar haar zuster en trommelde zacht op haar buik.

Leona moest lachen om het beeld dat ze nu voor zich zag. Jillian had vast gelijk, haar moeder zou haar vader proberen te overtuigen met alles wat ze in zich had. Het idee dat haar moeder er niet bij zou zijn maakte haar treuriger dan ze had verwacht. Ze had het altijd wel in haar achterhoofd geweten, maar dit was de eerste keer dat er er ook werkelijk mee werd geconfronteerd. Toen Jill zei dat ze erbij zou zijn klaarde haar gezicht echter op en glimlachte ze breed. 'Dankje, Jill. Je wilt niet weten hoeveel dat voor me betekent.' zei ze oprecht en kwam overeind. 'Oké, ik had aan Nathan beloofd dat ik het met niemand zou delen tot het kindje geboren is, maar- je bent mijn zus en ik vind het veel te leuk!' zei ze enthousiast. 'We zijn uit over de namen.'

Jill vond het vertederend om te zien hoe erg het gezicht van haar zusje opklaarde bij haar belofte. Ze vond het een vreselijk idee dat Leona had gedacht dat Jill misschien liever ergens anders wilde zijn tijdens haar bevalling. Ondanks dat hun relatie vroeger niet al te best was, was het de laatste tijd sterker dan ooit geworden. Ze zag haar zuster tot een echte vrouw opgroeien. 'Nu weet ik dat als ik ooit nog zo gezegd zal zijn om kinderen te krijgen, dat ik jouw hand heb om in te knijpen,' lachte Jill, terwijl ze dacht aan William. Ze waren officieel nog niet gescheiden, maar ze wist zeker dat William dat op de een of andere manier wel had geregeld. Misschien had zijn moeder hem in de tussentijd al wel een nieuwe vroeg aangesmeerd. Of William had misschien wel uit zichzelf enkele vrouwen aan de haak geslagen. Na haar laatste woorden keek ze nieuwsgierig haar zuster aan. 'Jullie hebben al namen bedacht?! Vertel!'

Leona moest lachen bij haar woorden en knikte. 'Natuurlijk ben ik er dan bij, ik zou het voor geen goud willen missen!' zei ze met een glimlach. Ze wist nog steeds niet precies hoe het nu verder zou gaan met Jill en William als dit alles voorbij was. Ze kon zich niet voorstellen in welke situatie haar zuster nu zat en hoe moeilijk het voor haar moest zijn om gescheiden te zijn van de man van wie ze hield. 'Oké, als het een meisje wordt, wordt het Robyn Agathe Halley Nathan en als het een jongetje wordt, wordt het Brayden Dorian Halley.' zei ze met een kleine glimlach. 'Nathan wilde zijn heel graag naar zijn ouders vernoemen.' vertelde ze en wreef zachtjes over haar buik heen.

'Het zijn prachtige namen, Leo,' zei ze gemeend, terwijl ze opnieuw haar zusters hand vast pakte. 'En ik hoop dat de bevalling snel zal gebeuren. Ik zou niet willen dat je bevalt, terwijl we aan het reizen zijn.' Gelukkig zouden ze waarschijnlijk pas over een volle week vertrekken en daarnaast stond Leona zo ongeveer op knappen. Haar kind kon echt elk moment komen. 'Trouwens, ik heb een brief van vader gekregen. Hij komt eraan! Evan blijft in het Zuiden om alles in de gaten te houden en vader komt om Henry te helpen.' Ze kon werkelijk waar niet wachten tot ze haar vader weer zou zien. Aan de andere kant vond ze het geen fijn idee dat hij zo dichtbij de strijd zou komen. Hij was namelijk de jongste niet meer. 'Dan kan hij de kleine ook meteen zien,' zei ze met een enthousiaste blik. 'En misschien weet hij ook wel raad met Nathan.'

'Bij de goden, ik hoop het ook. Ik ben blij als ik eindelijk mijn eigen tenen weer eens kan zien.' grapte ze en verschoof een beetje zodat ze weer in een comfortabele houding lag. 'Vader komt?' vroeg ze verbaast, maar glimlachte des al niet te min. Ze wilde haar vader dolgraag weer zien, ondanks alles wat er tussen hen was gebeurd in het verleden. 'En moeder? Die blijft in het Zuiden?' Ze kon zich niet voorstellen dat haar moeder er niet voor gepleit was om met hem mee te gaan. Evan kon vast en zeker het Zuiden wel regeren, in ieder geval wel tot vader terug was, daarnaast waren er vast genoeg mensen in zijn omgeving die hem konden helpen, zoals de adviseurs van haar vader en Pippa. 'Vader weet vast niet wat hij ziet als hij hier aankomt en ik kom hem begroeten met zo'n kleine in mijn armen.' lachte ze. Toen Jill weer over Nathan begon, betrok haar gezicht en knikte ze. 'Ja, wie weet.'

NEW 

Leona lag half weggedommeld in haar bed. Kleine Brayden lag naast haar te pruttelen in zijn slaap en maakte af en toe zachte, goedkeurende geluidjes. Het was enkele dagen na de bevalling, maar Leona voelde zich nog steeds niet fit genoeg om uit bed te komen. Ook vannacht had ze weer amper geslapen en ze kon zweren dat ze koorts had. Gezien Nathan nog druk bezig was met alle voorbereidingen was het rustig in de tent. Zo nu en dan kwam er iemand bij haar en Brayden kijken, maar het grootste gedeelte van de dag waren ze saampjes, iets waar Leona geen enkel probleem mee had. Brayden was een rustige baby, tot nu toe. Hij sliep veel en huilde weinig. Zijn grote, bruine ogen keken altijd onderzoekend de tent rond en Leona voelde haar liefde voor het kleine hummeltje met de seconde groeien.

Iwone had kort de tent verlaten om wat water te halen uit de put. Het zag er niet goed uit met Leona: ze had een ziektebeeld dat ze bij erg veel vrouwen had gezien. En bijna al die vrouwen waren eraan overleden. Toen ze weer binnen kwam wandelen in de tent, zag ze dat haar dochter wakker was geworden. Met een glimlach ging ze op de rand van het bed zitten en voelde ze met de rug van haar hand op Leona's voorhoofd. Het leek wel alsof ze met het uur warmer werd. Het was voor haar het teken om echt actie te gaan ondernemen. 'Hoe voel je je, Leo?' vroeg ze teder, terwijl ze haar koffertje erbij pakte en deze opende. Er zaten allerlei kruidendrankjes, zalfjes en losse ingrediënten in. Ze begon er wat mee te pruttelen, terwijl ze naar haar dochter luisterde. 'Het gaat gelukkig goed met de kleine. Hij ziet er erg gezond uit.' Ze schonk ondertussen een kop met water in voor haar dochter. 'Je moet veel drinken.'

Leona gleed met haar vinger langs Brayden's wang en glimlachte kort. 'Ik heb me wel eens beter gevoeld.' mompelde ze, terwijl ze naar haar moeder keek die druk in de weer was met haar zalfjes en kruiden. Toen haar moeder haar een kop water aan gaf, kwam ze wat overeind en nam ze een paar slokken. 'Brayden is prachtig en het is zo'n brave baby. Hij huilt amper, slaapt veel.' Meer dan dat kon ze op dit moment niet vragen. Toen de mok leeg was, liet Leona zich weer futloos in de kussens zakken. Nu merkte ze pas hoe weinig energie ze eigenlijk had. 'Wil jij Brayden even in zijn wiegje leggen?' vroeg ze, waarna ze een zachte kus op zijn voorhoofd drukte en zich op haar rug draaide.

Iwone nam de kleine jongen in haar armen en wiegde hem voorzichtig heen en weer. Ze was erg verdrietig geweest dat ze niet bij de bevalling had kunnen zijn, maar het aanzicht van haar kleinzoon had alles beter gemaakt. Het was ongelofelijk dat ze nu al vier kleinzoons had en dat ze het allemaal nog mocht mee maken. Ze legde Brayden in zijn wieg, stopte hem goed in en ging vervolgens weer verder met het drankje. Ze besloot maar gewoon eerlijk tegen haar dochter te zijn. 'Leona, je- Je bent erg ziek,' zei ze, terwijl ze enkele kruiden plette en vervolgens verfrommelde in een drankje. 'Je voelt het nu misschien nog heel erg, maar het zal de komende dagen erger worden als ik nu niet iets eraan doe.' Ze schudde het drankje en zette deze vervolgens naast het bed van Leona. 'Ik wil dat je een druppel van dit drankje in elk glas water stopt dat je drinkt. Het zuivert je bloed.'

Leona keek toe hoe haar moeder haar zoon instopte en fronste haar wenkbrauwen bij de volgende woorden. 'Wat? Maar, ik voel me prima? Ik ben wel moe, maar-' Ze had geen idee waar haar moeder het vandaan haalde dat ze ziek was. 'Je maakt je gewoon veel te veel zorgen.' zei ze uiteindelijk en keek naar het drankje dat haar moeder op haar nachtkastje had gezet. 'Als ik echt zo ziek ben, gaat één druppel kruidenmix me niet helpen mam.' merkte ze koppig op. 'Er is niets aan de hand, hier kijk maar.' Leona wilde overeind komen, maar voelde al snel hoe het zwart werd voor haar ogen en snel liet ze zichzelf weer terug zakken op het bed.

Iwone greep Leona's kin met haar hand vast en draaide het naar haar eigen gezicht toe. 'Leona Rabbion, je gaat nu eens goed naar mij luisteren. Ik heb tientallen zwangerschappen begeleid, dus jij gaat mij nu niet vertellen wat ik wel en niet kan doen.' Ze keek gefrustreerd en vooral bezorgd toe hoe haar dochter uit bed probeerde te komen, maar er al snel weer in viel. 'Het is of dat drankje of aderlaten. En ik weet wel waar ik voor zou kiezen.' Ze ging weer naar haar koffertje en begon door haar zalfjes te rommelen. Ze wilde dat de koorts zou gaan zakken. Daarbij hielp het niet dat haar dochter niet mee werkte. 'En als je niet luistert, dan haal ik Nathan of je vader erbij. Ik wil dat je het bij elk glas water drinkt. En daarbij moet je ook zoveel mogelijk drinken. Ik wil dat je de verwekker uit je lichaam krijgt.' Ze keek naar de kleine Brayden en vervolgens naar haar dochter. 'En je mag Brayden de komende dagen niet meer vasthouden. Tot de koorts is gezakt. Ik wist niet dat het zo ernstig was.'

'Wat?!' riep ze verwoed uit toen haar moeder haar zei dat ze Brayden niet meer vast mocht houden en liet zich verslagen terug onder dekens zakken. Misschien moest ze maar gewoon naar haar moeder luisteren, ze had tenslotte veel meer verstand van dit soort zaken dan zijzelf had. 'Je hoeft Nathan er niet bij te halen, en vader ook niet.' mompelde ze, terwijl ze half overeind kwam om een druppel van het vies uitziende, kruidige goedje in haar glas te doen. 'Wil je hem vullen met water? Alsjeblieft.' Als ze alles deed wat haar moeder van haar vroeg was het vast en zeker zo voorbij. Zo ziek voelde ze zich niet, dus hoe erg kon het zijn? 'Heb je nog nieuws uit het kamp, hoe staat het ervoor met Henry en zijn mannen? Hebben ze al een besluit genomen over wanneer ze gaan aanvallen?'

'Je kan Brayden ziek maken,' legde ze vluchtig uit, terwijl ze weer wat ingrediënten met elkaar mengden. Vervolgens liet ze deze drogen en ging ze weer bij haar dochter zitten, terwijl ze het glas weer vulde en een druppel van het drankje erin stopte. Liefdevol pakte ze haar handen vast, terwijl ze haar gezicht bestudeerde. Ze had vast niet eens door dat het zweet op haar voorhoofd stond van de koorts. 'Het gaat goed met Henry en zijn mannen. Ze staan op het punt om te vertrekken, vandaar dat je vader gisteren ook zo snel moest vertrekken.' Toen had Leona er nog erg goed uit gezien. 'En ik denk dat ze snel zullen aanvallen als ze eenmaal bij Evenfall zijn. Henry en de mannen zijn zo ongeduldig geworden... Ze willen er nu een einde aan maken, aan deze hele oorlog.' Iwone had zich er weinig mee bemoeid, ze was veel bezorgder over haar jongste kind.

Leona nam het drankje van haar moeder over en nam er een slok van. Het water had een vreemde smaak, eentje die ze niet kon plaatsen en erg aangenaam vond ze het niet. Maar als het betekende dat ze door het drinken van dit drankje haar zoon weer vast kon houden, zou ze desnoods het hele potje naar binnen gieten. Toen de mok leeg was trok ze een vies gezicht en zette ze de lege mok weg. 'Ik hoop ook dat het snel over is. Ik vind het maar niets dat Henry en Nathan zo in de weer zijn met dit alles.' Ze had hen veel liever hier in het kamp dan daar op het slagveld. 'Ik hoorde van Nathan dat ze een grote kans hadden om te winnen. Estella en Adelaide hebben veel minder manskracht- tenminste, dat is wat ik heb gehoord.'

Iwone zuchtte diep en gebaarde dat haar dochter op moest schuiven. Zo ging ze naast haar liggen en streek ze zacht met haar hand door haar haren heen. 'Ik durf daar geen uitspraken over te doen,' verzuchtte Iwone. 'Ik weet alleen dat Adelaide zich niet zomaar overgeeft. Het zou zeer strategisch zijn om te doen alsof ze erg zwak waren en daarna terug te slaan met veel manschappen. Maar ik weet zeker dat je broer zich goed heeft voorbereid. Hij zou hier niet aan beginnen als hij niet bijna zeker wist dat hij zou winnen.' Plotseling zag ze Nathan binnen komen en keek ze haar dochter verontschuldigend aan. 'Ik denk dat ik jullie maar even alleen laat. Ik wil nog wat dingen met Jill overleggen. Ik kom zo weer terug.' Ze gebaarde dat Nathan met haar mee moest lopen en vluchtig legde ze hem buiten uit wat er aan de hand was. Ze zag zijn gezicht al snel bleek worden en nadat ze hem een knuffel had gegeven, liep hij naar binnen toe. Zwijgend ging hij op de rand van haar bed zitten en drukte hij een kus op haar hand. 'Hoe gaat het nu met je?' vroeg hij met een glimlach, terwijl hij zijn zenuwen en bezorgdheid probeerde te verbergen.

Leona knikte bij haar moeders woorden en glimlachte toen ze Nathan de tent binnen zag komen. 'Bedankt mam.' zei ze nog, terwijl ze de dekens nog wat hoger optrok. Ze was haast ingedommeld toen Nathan op het bed kwam zitten, dus het duurde even voordat ze antwoord gaf. 'Het gaat wel.' zei ze, terwijl ze zijn hand beetpakte en hem aankeek. 'Hoe gaat het in het kamp? Verloopt alles nog goed?' vroeg ze nieuwsgierig en probeerde een blik te vangen van Brayden. 'Ik mag van moeder Brayden niet meer vasthouden- tenminste niet tot de koorts weg is.' mompelde ze en trok de dekens nogmaals verder over zich heen. 'Bij de goden, wat is het hier koud..'

Nathan hield haar hand tussen de zijne en keek haar bestuderend aan. Het was nog donker geweest toen hij de tent had verlaten, dus had hij niet gezien dat ze er zo bleek en koortsachtig uit zag. Toen ze aan gaf dat ze het koud had, haalde hij enkele dekens onder het bed vandaan en legde hij deze over haar heen. Ook wikkelde hij haar voeten in een deken. 'Alles gaat goed, maak je daar maar geen druk over,' glimlachte hij, terwijl hij Brayden in zijn armen nam en zo weer bij haar kwam zitten. 'Henry kwam gisteren langs, maar toen lag je te slapen. Ze staan op het punt om te vertrekken, maar hij wilde eerst jou en Brayden zien.' Hij streek door zijn zoons donkere haren heen en keek toe hoe hij vredig sliep. 'De koorts zal vast snel zakken,' zei hij optimistisch, terwijl hij wat haren van haar bezwete voorhoofd veegde. 'Dan mag je hem weer vasthouden.'

Nadat Nathan de extra dekens had gepakt glimlachte Leona kort en keek ze naar Brayden die in Nathan's armen lag. Ze had nooit verwacht dat ze zoveel liefde kon voelen voor iemand, maar toen ze Brayden voor het eerst in haar armen had, was ze spontaan verliefd geworden. 'Ik hoop het...' zei ze zachtjes, terwijl ze met haar arm het zweet van haar voorhoofd afveegde. 'Wanneer vertrekken jullie?' vroeg ze, terwijl ze haar ogen even sloot in de hoop dat de hoofdpijn die op was komen spelen wat zou gaan zakken.

'We vertrekken ongeveer over drie dagen,' vertelde Nathan haar, terwijl hij naar het vredige gezichtje van Brayden keek. De bevalling was zwaar geweest, maar hij had op dat moment al zijn taken laten liggen en was constant erbij geweest. Hij had zijn vrouw niet op dat moment in de steek willen laten. 'Ik vind het maar niest dat ik jou en Willa en alle andere vrouwen achter moet laten,' verzuchtte hij, 'en vooral Brayden. Ik hoop dat het allemaal snel voorbij zal zijn.' Hij vond het vooral een vervelend idee nu Leona ziek was geworden. Iwone had er erg bezorgd uit gezien en dat was ze normaal gesproken nooit. Voorzichtig boog hij naar voren toe om zijn vrouw een kus op haar voorhoofd te drukken, terwijl hij ondertussen gefluister buiten de tent hoorde. Onmiddellijk schoot zijn hoofd opzij, terwijl hij Brayden vast hield. 'Hoor je dat al vaker?' vroeg hij achterdochtig, terwijl hij al richting de tentflap liep.

'Drie dagen al?' Leona was blij dat ze haar moeder en Jill hier nog had om haar te helpen met Brayden. Ze wist niet hoe ze het anders zou volhouden om voor Brayden te zorgen nu ze ziek in bed lag. 'Wij redden ons wel, moeder weet wat ze doet en- en Jill en Willa willen ook helpen met Brayden.' zei ze geruststellend en keek verbaast op toen hij ineens naar de andere kant van de tent liep. 'Nathan, het is niets. Gewoon een paar soldaten die een onderonsje hebben, meer niet.' Ze was te moe om het bed uit te komen, maar ze kwam wel overeind zodat ze hem beter kon zien. 'Het is echt niets, hier, kom eens bij me liggen.'