Nathan's Tent

Nathan liet zijn hoofd zakken en luisterde zwijgend naar de aansporende woorden van zijn vriendin. Hij wilde er tegen vechten, hij had het al geprobeerd, maar het werd enkel erger en erger. Het was demotiverend om steeds maar te beseffen dat al je pogingen en moeite geen zin hadden. 'Ik blijf hier,' antwoordde hij uiteindelijk en pakte haar hand vast, om haar zo weer naar bed te leiden. 'Ik- ik beloof dat ik mijn best blijf doen.' Hij trok zijn dikke kleding weer uit en ging onder de dekens liggen, terwijl hij deze uitnodigend open hield voor Leona. 'Je moet geen koud vatten, Leona. En je moet veel slaap hebben. Naevia heeft me daar nog voor gewaarschuwd, dat ik je 's nachts niet wakker mag houden.' Het was al de zoveelste nacht dat hij haar wakker had gemaakt en met rode wangen wendde hij dus zijn gezicht af.

Leona trok ook de trui uit die ze eerder aan had gedaan en liet zichzelf terug in het bed zakken. 'En je weet dat ik er altijd voor je zal zijn, wat er ook gebeurd.' Leona wilde niet dat hij dacht dat ze hem niet meer zou steunen, want dat was wel het laatste wat ze zou doen. 'En met de kleine gaat alles goed, hier-' Ze pakte zijn hand en legde hem op haar buik waar ze de baby voelde bewegen. 'Zie je wel, alles is oké.' Ze drukte geruststellend haar lippen op die van hem en trok de dekens hoog op. 'Probeer nog een beetje te slapen, of in ieder geval uit te rusten.' Ze zouden nog lange dagen tegemoet gaan en ze konden juist hun rust goed gebruiken op dit moment.

Nathan ging, eenmaal in bed, tegen Leona aan liggen en liet gewillig zijn hand op haar buik leggen. Zijn mondhoeken trokken omhoog bij het voelen van zijn kind en liefdevol drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'Alles is oké,' herhaalde hij zacht haar woorden, terwijl hij ook de dekens omhoog trok en probeerde zijn lichaam te ontspannen. Leona had gelijk, de komende dagen zouden lang en vermoeiend worden, en wat nachtrust zou hij nodig hebben. Hij vertikte het echter om nogmaals in slaap te vallen en bleef dus met zijn ogen open liggen. 'Misschien wordt het wel beter als ons kind is geboren,' zei hij plotseling op hoopvolle toon. 'Misschien dat het dan allemaal wel beter wordt...'

Ook Leona nestelde zich tegen Nathan aan en sloot haar ogen. De slaap kwam veel sneller dan ze had verwacht en ze schrok lichtelijk toen Nathan ineens weer begon te praten. 'Ja, ja dat denk ik ook.' zei ze zachtjes en glimlachte half. 'We zouden ook eens over namen moeten gaan nadenken.' mompelde ze half in slaap, maar uiteindelijk dwong ze zichzelf om nog even wakker te blijven. 'Zijn er namen die jij mooi vind?' Zelf had ze wel wat dingen in haar achterhoofd zitten, maar ze wilde eerste graag Nathan's ideeën horen.

Nathan keek naar haar slaperige gezicht en beet peinzend op zijn lip. Hij had eerlijk gezegd nog geen enkele vrije seconde gedacht aan potentiële namen voor hun kind. Marcus had hem er wel eens mee gepest, voordat het ongeluk gebeurde, dat hij zijn kind naar hem moest vernoemen. Nathan had echter een beter idee. 'Ik wil het naar mijn moeder vernoemen,' zei hij stellig, terwijl hij met een treurige blik naar het tentzeil keek. 'Of in elk geval iets met haar naam. Als eerste naam, tweede naam, het maakt mij allemaal niets uit. Als het uiteindelijk maar gezond zal zijn.' Hij zei er maar niet bij dat hij zichzelf ook als potentieel gevaar zag voor hun ongeboren kind. 'En jij dan? Waar denk jij aan, Leo?'

'Ik weet het nog niet.' zei ze oprecht, terwijl ze een beetje overeind kwam, zodat ze hem beter aan kon kijken. 'Maar we kunnen het inderdaad vernoemen naar je moeder.' Ondanks dat ze van adel was en hun standaarden erg waardeerden, hoefde Leona haar kind niet perse te vernoemen naar haar ouders. Ze vond het een mooi gebaar, maar als het aan haar lag kozen ze gewoon een naam die ze mooi vonden. Het was tenslotte hun kind. 'Ik denk dat het een jongetje wordt.' zei ze uit het niets en glimlachte. 'Een heel actief jongetje.' voegde ze er nog aan toe, terwijl ze wederom zijn hand pakte en deze op haar buik legde.

Nathan trok verrast zijn wenkbrauwen op en liet zijn hand door Leona op haar buik leggen. 'Denk je dat echt?' vroeg hij zachtjes, terwijl hij zijn lippen op haar slaap drukte. Als hij heel eerlijk was, dan hoopte hij ook op een zoon. Een broer die zijn zusjes en broertjes kon beschermen. 'Ik zal je niet meer wakker houden, Leo. Je moet je slaap goed gebruiken.' Hij sloeg zijn armen weer beschermend om haar heen en wachtte zo geduldig af tot ze in slaap zou vallen. Zelf hield hij steevastig zijn ogen open en staarde hij naar het tentzeil, tot het eindelijk ochtend was geworden en het licht door de tentflap heen scheen. Voorzichtig maakte hij zich los van zijn vriendin en stapte hij uit bed, zodat hij zichzelf alvast kon wassen en ze elkaar niet voor de voeten zouden lopen.

Leona was al snel in slaap gevallen en werd pas weer wakker toen ze Nathan op hoorde staan. Ze bleef nog even liggen zonder iets te zeggen en kwam vervolgens overeind, om zich uit te rekken. 'Goedemorgen.' zei ze met een kleine glimlach, terwijl ze de dekens van zich af sloeg en zich nogmaals uitrekte. Gelukkig had ze niet veel last van de symptomen waarvoor Neavia haar had gewaarschuwd. Ze was alleen ontzettend stijf en soms wat moeër dan normaal. 'Heb je nog een beetje geslapen vannacht?' vroeg ze, terwijl ze een dikke trui van de grond afpakte en deze aantrok. Sinds een paar weken kon ze het ook niet meer warm krijgen, ondanks de warmte hier in het Noorden. Ze moest gewoon iets diks aan hebben, anders voelde het alsof ze midden in de winter in het Zuiden buiten stond zonder warme kleding aan.

Nathan had zijn kleren uitgetrokken en waste zich met het water uit de ton die in hun tent stond. 'Ja, een beetje,' loog hij zwakjes, terwijl hij met een oud shirt zijn gezicht en lichaam droogde. Ondanks dat Leona het constant koud had, leed Nathan juist onder de warmte. Constant had hij het benauwde gevoel dat er iets mis was, dat er iets niet klopte. De warmte van het Noorden hielp daarbij niet. 'En jij dan?' Hij kleedde zich ondertussen aan en lachte bij het aanzicht van Leona in haar trui. 'Waarom blijf je niet nog even in bed? Het zal vandaag toch wel een rustige dag worden. Volgende week komt Henry pas langs om de plannen door te nemen. Dan pas kunnen we voorbereidingen treffen.' Hij liep naar haar toe en drukte een zachte kus op haar lippen. Ondanks dat ze het koud had, voelde ze verbazingwekkend warm aan. Ze stelde hem altijd gerust dat het hoorde bij de zwangerschap, maar hij was er niet zo gerust op.

Leona knikte bij zijn woorden, terwijl ze een druif in haar mond stopte. 'Ik heb prima geslapen, beetje last van m'n rug maar daar kan ik mee leven.' zei ze, terwijl ze zich nogmaals uitrekte. 'Nathan, ik ben zwanger, ik ben niet gemaakt van glas en ik hoef niet de hele tijd in bed te liggen.' lachte ze, terwijl ze een kus op zijn lippen drukte. 'Maak je nou maar geen zorgen om mij, oké... Er zijn andere dingen die je aandacht nodig hebben, zoals een oorlog die op de stoep staat te wachten.' merkte ze op, terwijl ze op de rand van het bed ging zitten en zich begon om te kleden.

Nathan moest ook lachen, maar hoorde op hetzelfde moment iets ritselen bij de tentflap. Onmiddellijk ging hij voor Leona staan en duwde hij haar achter hem, terwijl hij zijn mes tevoorschijn haalde. Sinds het incident had hij deze altijd bij zich. Toen hij zich besefte dat het enkel een soldaat was die een boodschap kwam brengen van Henry, borg hij zijn mes stilletjes op en nam hij de brief van de soldaat aan. Hij schaamde zich voor zijn reactie, dus stuurde hij de man snel weg en vermeed hij Leona's blik. 'Henry komt over paar dagen langs,' zei hij enkel, nadat hij de brief had doorgelezen, en onmiddellijk verscheurde hij de brief. Hij wilde niet dat vijanden zouden weten waar Henry zich begaf.

Leona struikelde haast over haar voeten heen toen Nathan haar een duw naar achteren gaf, maar kon zich nog net vast houden aan de rand van het bed. Verbaast keek ze hoe hij zijn mes tevoorschijn haalde, maar hem weer terug stopte toen het bleek dat er enkel één van zijn soldaten binnen kwam. Leona begroette hem kort voor hij de tent weer verliet en draaide zich om naar Nathan. 'Wat was dat?' Haar stem sloeg halverwege haar zin een octaaf omhoog. 'Nathan, wat is er allemaal aan de hand, en zeg niet dat het niets is!'

Nathan zuchtte diep en wreef met zijn handen over zijn vermoeide gezicht heen. 'Het was echt niets, Leona. Ik dacht gewoon dat het-' Hij zocht naar de juiste woorden, terwijl hij een mok vol wijn voor zichzelf in schonk. 'Ik dacht dat het een indringer was. Met het hele land in rel kan dat nog weleens voorkomen.' Hij nam een flinke slok en keek vervolgens Leona met een zo neutraal mogelijke blik aan. Hij wilde niet dat ze wist dat hij de laatste tijd erg paranoïde was geworden, niet alleen 's nachts, maar ook overdag. 'Ik heb je hopelijk toch geen pijn gedaan?' Hij zette enkele stappen naar haar toe en stak zijn hand naar haar uit.

'Een indringer?' vroeg Leona met opgetrokken wenkbrauwen en schudde haar hoofd. 'We zitten in het midden van een kamp vol soldaten die praktisch iedereen hier kennen, denk je niet dat die het hadden opgemerkt als er een indringer binnen probeerde te komen?' Er kwamen zo vaak mensen hun tent binnen lopen zonder zichzelf aan te kondigen en dit was de eerste keer dat Nathan er zo op reageerde, maar ze besloot verder niets te zeggen. 'Je hebt me geen pijn gedaan.' verzekerde ze hem en pakte nog wat druiven van het bord af dat op de tafel stond.

Nathan voelde dat hij geïrriteerd werd door haar woorden. Ze deed alsof hij gestoord was. 'En dat is precies de reden waarom ik vaste bewakers voor onze tent ga zetten. Als jij alleen hier bent, dan weet ik zeker dat je iedereen zomaar binnen laat,' mompelde hij, terwijl hij zijn mok met wijn op dronk. Leona was zo aardig, en zo naïef, dat ze nooit iemand zou verdenken. 'En dat ga ik ook bij mijn zuster doen. Zij is net zoals jij.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en bekeek Leona aandachtig. 'Gelukkig. Soms- soms heb ik mijn krachten niet echt onder de hand.'

'Nathan, ik ben niet helemaal achterlijk.' merkte ze op toen hij zei dat hij vaste bewaking voor de tent wilde zetten. 'Denk je niet dat je nu een beetje paranoïde reageert? Ik bedoel, ja er is een oorlog gaande, maar dat betekend niet dat iedereen je iets aan wilt doen.' Leona wisselde haar nachtkleding om voor iets gangbaarders voor overdag en schonk een mok vol met een vruchtendrank die ze had gekregen van Neavia. Ze had gezegd dat het goed was als ze er veel van dronk voor de baby, dus volgde ze dat advies braafjes op.

'Paranoïde? Alleen maar omdat ik extra voorzichtig ben?' mopperde hij zacht, terwijl hij wat spullen voor het ontbijt uit de kasten pakte en deze op tafel zette. 'En of je het leuk vindt of niet, het gaat toch gebeuren. Ik wil dat deze tent dag en nacht bewaakt wordt. En daar heb je verder helemaal niets op te zeggen.' Hij ging aan tafel zitten en scheurde ruw een stuk van het brood af. Hij werd er gek van dat iedereen hém als belachelijk zagen. Hij was misschien niet geheel de ouwe, maar er was helemaal niets mis mee dat hij extra op zijn hoede was.

'Paranoïde omdat je al een mes trekt als je alleen een tentflap ziet bewegen.' merkte ze op, terwijl ze aan de tafel ging zitten en nog wat sap voor zichzelf inschonk. 'Jemig, Nathan, doe maar rustig. Je hoeft niet meteen boos op me te worden.' Van dit gedrag kon ze soms zo chagrijnig worden en het feit dat ze zwanger was hielp daar niet echt bij. 'Je doet maar wat je wilt, ik vind het allemaal prima.' Tegen dat beetje privacy dat ze nu nog had kon ze ook wel gedag zeggen. Met een zucht legde ze wat fruit op haar bord en nam er afwezig een hap van.

Nathan zuchtte diep en wreef met zijn handen in zijn ogen. Hij wist erg goed dat hij onredelijk deed, maar hij deed het allemaal om Leona en hun kind te beschermen. Het was niet om haar tegen te zitten. 'Het spijt me, Leo,' zei hij uiteindelijk, waarna hij zijn kruk verzette, zodat hij dichter bij haar zat. Zacht drukte hij zijn lippen in haar nek, terwijl hij voorzichtig zijn handen op haar middel legde, dichtbij haar buik. 'Ik wil gewoon dat je veilig bent als ik er niet ben,' zei hij zachtjes in haar oor. 'Ik- ik weet dat er iets aan de hand is met mij. En je wilt niet weten hoe erg het me spijt dat- dat ik zo doe. Maar laat me je alsjeblieft beschermen, Leo. Het enige wat mijn hoofd zegt, is dat er overal vijanden zijn en ik- Ik kan er niet tegenin gaan.' Hij liet haar los en pakte zijn mes weer op, die hij ver van hemzelf weg legde. 'Geen messen meer, ik beloof het.'

Leona keek hem aan tijdens zijn woorden en en knikte. 'Oké dan.' zei ze zacht en stond op om het mes van Nathan te pakken en hem tussen de rand van haar broek te steken. 'Geen messen meer.' beaamde ze en glimlachte kort. Ze legde haar handen op zijn wangen. 'Je weet dat als je wilt praten ik hier altijd voor je ben, wat er ook is.' Ze drukte haar lippen zacht op zijn kaak en vervolgens zacht op zijn lippen. 'En hou het niet voor je, daar bereik je niets mee, oké?'

Met een pijnlijk gevoel in zijn maag keek hij toe hoe zijn mes weggepakt werd. Hij had er gelukkig nog een hoop verstopt in hun tent, zodat hij er altijd bij kon, mocht er iets gebeuren. Toen hij Leona's handen op zijn wangen voelde, sloot hij langzaam zijn ogen en ontspande hij zijn houding. 'Dat weet ik,' zei hij zacht, waarna hij haar lippen op de zijne voelde. Zelf legde hij ook zijn hand op haar wang en trok hij haar gezicht dichter naar de zijne toe, zodat hij haar opnieuw kon kussen. Hij wilde net de kus dieper maken, toen er plotseling weer een soldaat in de opening van de tent kwam staan. Haastig zocht Nathan naar zijn mes, maar besefte zich al snel dat hij die niet meer had. Moeizaam slikte hij en keek hij de soldaat met een tikkeltje angstige blik aan. Het bleek dat Henry gearriveerd was. Verontschuldigend keek hij Leona aan, waarna hij haar nog een kus gaf, en vervolgens de tent verliet.

[end]

[new]
Jill had besloten om haar zuster weer eens op te zoeken, vooral nu de komst van de baby niet meer lang zou duren. Normaal gesproken zagen ze elkaar elke dag, maar Jill was dusdanig bezig om dingen klaar te maken voor de strijd dat ze eigenlijk niet meer veel tijd had gehad om haar zuster bij te staan in deze laatste weken. 'Leona? Ben je er?' Jill stond voor de tent, maar besloot al snel om gewoon naar binnen te gaan. Nathan had ze eerder al rond zien lopen, dus kon ze ervan uit gaan dat de man niet in de tent was. 'Ah, je bent er! Hoe gaat het met je, Leo?' Ze drukte een kus op haar wang en keek haar afwachtend aan, terwijl ze zelf er een kruk bij trok.

Leona had inmiddels ingezien dat rust nemen het beste was wat ze nu kon doen. Ook al wilde ze graag helpen, haar lichaam stond het niet meer toe. Toen de ze stem van haar zuster hoorde, kwam ze overeind, maar nog voor ze antwoord had kunnen geven stond Jill al binnen. 'Het gaat.' lachte ze, terwijl ze een hand op haar buik legde. 'Al moet ik eerlijk toegeven dat ik blij ben als ik van die buik verlost ben.' grapte ze en rekte zichzelf uit. 'Hoe gaat het in het kamp? Ik hoor altijd van alles, maar niemand heeft tijd om me volledig in te lichten.' Ze wilde maar al te graag weten wat er allemaal aan de hand was en hoe het ermee stond, zelf Nathan had geen tijd om haar op de hoogte te houden van alles, iets wat ze volkomen begreep.

Jill nam tegenover haar zuster plaats en legde voorzichtig haar hand op haar buik. 'Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn... zwanger zijn van een kind.' In de korte periode dat Jill en William hadden besloten om te proberen een kind te krijgen, had ze veel nagedacht over kinderen en zwangerschap in zijn algemeen. Achteraf was ze erg opgelucht geweest dat ze niet zwanger bleek te zijn, maar op dat moment had ze niet kunnen wachten om kinderen te krijgen. 'Het gaat prima in het kamp. De mannen zijn ongerust, je kunt vast wel raden waarover, en kijken erg tegen de strijd op. Verder gaat het goed met mij en Willa en de jongens. Het grootste deel van de dag help ik met klusjes in het kamp, of ik pas op de jongens van Henry en Willa.' Ze voelde hoe het kindje schopte tegen haar hand en met een glimlach keek ze haar zus aan. 'Wat denk je dat het gaat worden?'

'Geloof me als ik zeg dat ik het onderschat heb.' merkte Leona op. De eerste maanden waren erg soepel verlopen, maar de laatste laatste weken had ze steeds meer last gekregen van haar lichaam. 'Al zegt iedereen dat het 't allemaal waard is uiteindelijk, dus ik geloof ze maar op hun woorden.' Ze kon dan ook niet wachten om haar kindje in haar armen te houden. 'Ik probeer Nathan te helpen, maar hij sluit zich zo ontzettend af.' merkte ze op en keek Jill aan. 'Hij zegt dat het goed gaat, maar ik weet dat het tegengestelde waar is. Ik kan alleen niets doen, ik lig hier maar en Nathan is daarbuiten z'n ding aan het doen.' Het frustreerde haar enorm dat ze niets kon doen en dat ze Nathan niet kon helpen. 'Ik ben blij te horen dat het ook goed gaat met Willa en de jongens.' Ze hoopte dat Willa haar na de bevalling nog wat tips kon geven, ze had veel meer ervaring met kinderen. 'Als ik eerlijk ben, ik heb echt geen idee.'