Nathan's Tent

Willa had eveneens een glas wijn opgepakt en dronk er van terwijl ze toehoorde hoe het er in het kamp voor stond. Ze had in het paleis steeds meer lovende woorden opgevangen over het kamp van Nathan. De adel begon het nu langzaam in het oog te krijgen. 'Je hebt vast gehoord dat Jillian en William verloofd zijn? Verder is het één grote drukte vanwege de bruiloft. Ik blijf vooral maar in de vertrekken van Henry,' vertelde ze hem glimlachend. Doordat ze in de vertrekken bleef was het bovendien makkelijker te verbergen dat ze doodop, ziekelijk en emotioneel onvoorspelbaar was. Gelukkig kon ze naar Iwone als er iets aan de hand was. 'Oke,' lachte Willa en verbrak het zegel van haar vader. Ze warde plagerig door Nathan's haar voor ze op een kruk ging zitten en de brief open vouwde. 'Liefste Willa en Nathan,' begon ze met een lach. Hun vader klonk altijd overdreven in brieven. 'Het spijt me. Het spijt me zo-' Willa stond abrupt op en liet de brief uit haar handen vallen. Ze had de brief niet eens afgelezen, maar ze had heel goed geweten wat er in stond. De kreet die ze slaakte had het hele kamp kunnen wekken.

Nathan zuchtte en dronk met een glimlach van zijn wijn. Hij was blij dat hij niet tussen al dat adellijke drama zat. Hij hield niet van bruiloften, hij vond de andere edelen maar niets en hij zou blij zijn als ze eindelijk weer weg konden uit het Noorden. 'Ach, Henry kan je vast bezig houden, niet waar?' plaagde hij, waarna hij achterover leunde en Willa's woorden afwachtte over de brief. Toen ze plotseling opstond en de brief liet vallen, kwam hij geschrokken overeind en pakte hij de brief op. Voordat hij ook maar iets had kunnen lezen, kromp hij in elkaar door de gil van Willa en met angstige ogen begon hij de woorden van zijn vader te lezen. Het duurde niet lang, voordat hij besefte waarom Willa zo overstuur was, maar hij kon niets anders dan keer op keer die ene zin te lezen. Overstuur en tegen de tranen vechtend legde hij de brief zorgvuldig op de tafel en trok hij Willa naar zich toe, om haar stevig vast te houden. 'Het- het zat er aan te komen, Willa.'

Jammerend had Willa zich aan de stoel vast gegrepen. De impact van de woorden was erg plots geweest en zonder waarschuwing. Misschien waren haar emoties zo heftig omdat het er al maanden aan zat te komen dat dit gebeurde. Alleen die ene keer in het paleis, met Henry, had ze ze de vrije loop gelaten. En nu had ze ze niet eens tegen kunnen houden. Eén hand gleed naar haar buik. Met de andere greep ze Nathan's arm vast voor steun. Nathan had gelijk. Ze hadden er allemaal op zitten wachten, maar dat maakte de klap die ze gevoeld had tijdens het lezen van de brief er niet minder pijnlijk op. Snakkend naar lucht en naar woorden om te uiten hoe ze zich voelde keek ze haar tweelingbroer aan en gaf het uiteindelijk op. Hij begreep vast hoe ze zich voelde. Huilend sloot ze haar ogen en legde ze haar hoofd tegen Nathan's schouder.

Nathan hield Willa stevig vast, terwijl ze luid huilend tegen hem aan leunde. Zelf was hij nog steeds tegen de tranen aan het vechten en beet hij op zijn lip, tot hij bloed proefde. Het nieuws leek onmiddellijk bij Willa binnengekomen te zijn, maar het kostte hem waarschijnlijk nog dagen voordat het nieuws echt zou gaan bezinken. Zijn moeder... Hij wou er niet aan denken in wat voor staat zijn vader was. 'We- Laten we meteen naar huis gaan. Het is niet zo ver,' stelde hij met een dichtgeknepen keel voor. 'We kunnen voor de avond er al zijn.' Hij gleed met zijn vingers door Willa's haar heen en dwong haar vervolgens naar hem te kijken. Het had geen zin om nu te huilen tot de tranen op waren. 'Vader heeft ons nodig. En- en misschien kunnen we moeder nog zien.'

Willa dacht niet dat de tranen die ze voor haar moeder kon huilen ooit op zouden houden. Ze veegde het nat van haar wangen maar constateerde dat het bleef komen. Uiteindelijk keek ze Nathan aan en knikte ze langzaam en instemmend. Ze moesten zo snel mogelijk naar huis. Waarom zat ze hier nog terwijl ze naar hun vader en naar hun familie moesten? Ze knikte nogmaals en bekeek haar broer toen kort. Ze wilde hem het niet verwijten dat hij geen traan liet, maar toch voelde ze het. 'We- Denk je- Laten we het niemand nog vertellen. Zodra de bruiloft over is dan kan het wel, maar niet nu-' Het was niet alleen dat ze de sfeer niet wilde verpesten voor de bruiloft, maar bovenal wilde ze naar huis kunnen gaan en met haar familie kunnen zijn. De familie die altijd in de buurt was geweest. Haar vaders zussen, haar grootmoeder, haar broer en vader en nichtjes en neven, maar geen adel. Absoluut geen adel.

Nathan hield Willa nog steeds af en liet haar zitten op zijn bed. Zelf knielde hij naast haar en zuchtte hij instemmend. 'Ik wil inderdaad dat er geen circus omheen wordt gebouwd,' mompelde hij grimmig. De adel wist van alles wel één grote dramatische gebeurtenis te maken. Dan konden de vrouwen mooi weer een nieuwe jurk laten maken. Er viel een traan over zijn wang heen, die hij vluchtig weg veegde, en hij probeerde weer regelmatig te ademen. 'Laten we morgenochtend vroeg vertrekken, oké? Ik wil niet dat we in onze haast en verdriet ongelukken gaan krijgen. Jij kan afscheid nemen van Henry en ik wil Marcus nog even spreken. Er moet iemand hier een oog in het zeil houden.'

Willa voelde de dekens onder zich en legde een hand op Nathan's schouder toen hij instemde met haar voorstel. 'Kunnen we niet vanavond vertrekken zodat we er morgenochtend zijn? Ik kan toch niet slapen, Nathan. En Henry gaat zich slechts te veel zorgen maken.' Haar stem was rauw van de emoties, maar ze had nu langzaam het trillen van haar handen kunnen stoppen en haar ademhaling onder controle kunnen krijgen. 'Ik ga nu naar het paleis en zoek Henry. Dan pak ik mijn spullen en kan hier over een paar uur terug zijn. Als we slechts met zijn tweeën zijn dan kunnen we zo in het dorp zijn.' Willa kon geen moment wachten. Ze wilde haar vader niet laten wachten. Wie weet hoe lang de brief er al over had gedaan om hier te komen.

Nathan zuchtte bedenkelijk en knikte uiteindelijk. 'We gaan vanavond rijden, dan zijn we er morgenochtend. Ik kan waarschijnlijk vannacht ook niet slapen.' Hij legde een hand op haar wang en keek zijn zuster aandachtig aan. Vervolgens liet hij zijn hand zakken en stond hij op, om een tas te zoeken en deze alvast te vullen met spullen voor de reis die ze zouden maken. 'Moet ik je begeleiden naar het kasteel toe? Laat me je in elk geval naar de uitgang brengen, Will.' Hij hielp haar opstaan en knuffelde haar nogmaals, voordat hij haar naar buiten begeleidde. Hij wilde uitleggen waarom zijn uitdrukking van zijn verdriet zo anders was dan de hare, maar hij besloot er niet op door te gaan en enkel haar hand vast te houden.

Willa schudde haar hoofd. 'Nee, zorg maar dat je Marcus nog kan spreken.' Ze zouden alleen maar tijd verliezen als hij mee naar het kasteel kwam. Ze zuchtte diep toen Nathan haar hielp overeind te komen en hield haar broer stevig vast toen hij haar omhelsde. Ze bekeek Nathan sceptisch terwijl hij haar mee nam door het kamp. Ze snapte niet waar zijn kalmte vandaan kwam, maar ze durfde er niet naar te vragen. Zwijgend liepen ze zij aan zij tot ze de ingang bereikten en ze Nathan een kus op zijn wang drukte. 'Nael, beloof me dat je in het dorp blijft voor een tijdje. Marcus kan het kamp wel even voor je over nemen. Hij begrijpt het vast.' Afwachtend keek Willa haar broer aan, maar liet uiteindelijk zijn blik zakken. Het was niet eerlijk om hem beloftes te laten maken, besloot ze. Vooral niet als het hem miserabel zou maken. 'Ik- Ik ben hier terug over een paar uur weer terug.' Ze gaf haar broer nog een snelle knuffel.

Nathan liep zwijgend met zijn zuster mee door het kamp en probeerde de vragende blikken van zijn soldaten te negeren. Het was duidelijk dat Willa gehuild had en het was vast ook te zien aan Nathan dat er iets mis was. Toen ze hem vroeg om de belofte te maken, beet hij op de binnenkant van zijn wang en keek hij weg. Het was zijn manier om met zulke dingen om te gaan door te verdwijnen en niet in contact te komen met alles dat hem aan dat ene zou herinneren. En hij en Willa konden beiden voorspellen dat dat zou gebeuren. 'Ik ga mijn best doen,' zei hij uiteindelijk, waarna hij haar nog knuffelde en toe keek hoe ze weg liep. Zelf draaide hij zich al snel weer om, om naar zijn tent te rennen en zijn handen voor zijn gezicht te slaan.

Marcus had gehoord van de commotie die was ontstaan rondom Nathan's tent en was er zo snel mogelijk heen gegaan toen het zijn oren had bereikt. Er was iets met Willa, tenminste dat had hij afgeleid uit de vage beschrijvingen die hij van enkele soldaten had gekregen. Hij hoorde het natuurlijk liever van zijn vriend zelf en zat in de tent te wachten. Toen Nathan plots binnen stormde, sprong Marcus op. 'Nathan, wat is er aan de hand? Het hele kamp fluistert over Willa die huilend weg is gegaan en-' De houding, het witte weggetrokken gelaat, het viel Marcus plots op dat Nathan er niet al te best uit zag.

Pas toen Marcus begon te praten, besefte Nathan dat hij niet alleen was, en alsof er een hendel overgehaald werd, begon hij te huilen. 'Mijn mo- Mijn-' Hij struikelde over zijn woorden en begroef opnieuw zijn gezicht in zijn handen, om zijn lange uithalen van verdriet te maskeren. Zijn benen werden slap en krachteloos viel hij tegen de tafel aan, waar hij zich nog overeind kon houden en zijn vriend tussen de tranen door aan keek. Zijn hand raakte de brief en ruw duwde hij het stukje papier naar zijn vriend toe, terwijl hij zelf op zijn bed ging zitten en kwaad een kruk tegen het tentzeil schopte.

'Hé, hé-' Marcus liep vlug op zijn vriend af toen hij tegen de tafel zakte, maar was te laat om hem op te vangen. Aarzelend pakte hij de brief op die Nathan hem toe duwde. Hij had maar een paar tellen nodig om te begrijpen waar het over ging en wat er gebeurd was. Hij sloot zijn ogen met een zucht en legde het stuk papier netjes terug op tafel waarna hij de kruk op raapte, hem voor het bed zette en er op ging zitten zodat hij Nathan aan kon kijken. 'Nathan,' probeerde Marcus om de aandacht van de generaal te trekken. Hij zag echter dat het niet veel nut had nu te praten met zijn vriend en bezorgd en steunend bleef hij bij het bed zitten. Hij zou vanzelf wel gaan praten als hij dat wilde.

Nathans schouders schudde door het huilen en het ontging hem compleet wat Marcus allemaal om hem heen deed. Pas toen hij zag dat Marcus voor hem zat, hief hij zijn hoofd op. 'Mijn moeder is overleden, Marcus,' zei hij met een schorre stem. 'Willa was er bij, toen we de brief van onze vader lazen. Vandaar dat mensen Willa hebben gezien.' Hij veegde de tranen af met zijn shirt en stond vervolgens op, om zijn tas weer vol te stoppen met spullen. 'Willa en ik gaan vanavond naar huis toe. Ik heb jou nodig om op het kamp te letten als ik weg ben. Ze- Willa wil dat ik een tijdje thuis blijf, dus ik moet je vragen om het echt een tijdje over te nemen. Ik weet namelijk niet wanneer ik weer terug ben.' Zijn gedachten gingen kort uit naar Leona, maar dat schudde hij weg en hij ging verder met inpakken.

Marcus knikte terwijl Nathan vertelde hoe de situatie in elkaar zat. Hij wilde een hand op de schouders van zijn vriend leggen, maar hij stond al op voor hij dat kon doen. Nauwkeurig volgde hij de handelingen van Nathan. Hij wist niet of het verstandig was dat twee emotionele mensen op een paard stegen en de nacht door reden, maar hij begreep heel goed waarom ze zo snel mogelijk weg wilden gaan. Bovendien wilde hij zijn vriend en zijn beslissing niet in twijfel trekken. 'Nathan, neem alle tijd die je nodig hebt. Ik zorg dat het hier wel op rolletjes loopt.' Hij beet op zijn tong toen hij wilde zeggen dat Willa en Nathan en hij alle drie wisten dat Nathan nooit lang weg zou blijven van het kamp. 'Is er iets dat ik nu voor je kan doen? Wil je je vader bericht sturen dat jullie er aan komen? Ik kan alvast een bode wegzenden?'

Nathan stopte van alles in zijn tas, van eten tot extra kleding, en eigenlijk dacht hij er niet eens zo bij na. Hij wist toch dat hij alweer snel terug zou keren naar zijn leger toe, ondanks de belofte die hij had gemaakt aan Willa. 'Houd ook een oogje in het zeil bij Leona, oké? Ik kom haar waarschijnlijk vandaag niet meer tegen.' Hij besefte zich opeens iets en pakte Marcus arm stevig vast, om hem doordringend aan te kijken. 'Niemand mag weten wat er aan de hand is en vooral Leona niet. Ik wil niet dat de halve adel morgen voor mijn vaders deur staat.' Hij gooide de laatste spullen in zijn tas en knikte vervolgens dankbaar. 'Stuur maar een bode naar mijn vader toe. Ik wil hem niet overrompelen door onze komst. Hij had-' Hij slikte en schudde zijn hoofd. 'Kan je snel voor twee gezadelde paarden zorgen?'

'Ik zal met Leona praten en zorgen dat de soldaten niets door hebben.' Marcus vertrouwde zijn mannen, totdat ze alcohol op hadden, dan konden ze nogal eens hun mond voorbij praten en dan kwam een gerucht zoals dit al snel aan in het paleis. Marcus begreep heel goed dat Nathan en Willa de adel voor nu op een afstandje wilde houden. 'Ik stuur de bode en regel twee paarden,' beloofde hij zijn vriend en hield hem toen voor enkele tellen tegen zodat hij Nathan aan kon kijken. 'Het komt goed, Nathan. Houd je taai, oké?' Hij klopte op zijn schouder en bedacht zich toen met een zwakke lach. In een vriendschappelijk gebaar sloeg hij zijn armen om Nathan heen en klopte enkele malen op zijn rug. 'Je moeder is een geweldige vrouw. Iedereen hield van haar, maar je hoeft niet te bewijzen dat je dat ook deed, Nathan. Zorg voor jezelf, dat wil zij ook dat je dat doet.' Marcus keek hem kort aan, maar liet hem toen gaan en verliet vervolgens de tent om zijn taken uit te voeren.

[new]
Na een hoop zuchten, woelen en gapen was het Nathan uiteindelijk toch gelukt om in slaap te vallen. Het was ongeveer twee weken nadat een nabij gelegen dorp werd ingevallen en de bewoners werden gedood. Nog steeds stroomden de beelden door zijn hoofd heen. Overdag had hij er nog enkele controle over, maar 's nachts werd het erger en erger. Het liefst viel hij helemaal niet in slaap. Terwijl hij sliep, droomde hij over het gezin dat hij gedood zag worden. Elke dag zat er wel één bekende tussen: Willa, Leona of Marcus. Soms zijn moeder en ook zijn vader. Echter zag hij deze nacht zijn eigen gezicht, vol doodsangst, terwijl twee handen zich om zijn nek wikkelde. Met een luide schreeuw werd hij wakker en greep hij naar zijn keel, om de denkbeeldige handen weg te trekken.

Leona lag opgekruld in bed, met de dekens hoog opgetrokken. Inmiddels kon je goed zien dat ze zwanger was, maar veel symptomen had ze gelukkig niet. Ze had van veel andere vrouwen gehoord dat ze vaak last hadden van ochtendmisselijkheid of rugpijn, maar tot nu toe was Leona alles gespaard gebleven. Ze was zo diep in slaap verzonken, dat het even duurde voordat ze wakker werd van Nathan's geschreeuw. Toen ze volledig bij bewustzijn was, schoot ook zij overeind en veegde ze haar haren uit haar gezicht. 'Nathan? Nathan, het is oké! Je bent veilig, het is over!' Vannacht was niet de eerste keer dat hij schreeuwend wakker was geworden, maar nog steeds schrok Leona keer op keer. Ze probeerde zijn handen beet te pakken, zodat ze hem wat kon kalmeren. 'Nathan, ik ben het, Leona..'

Nathan was dusdanig gedesoriënteerd dat de handen van Leona hem alleen maar paniekeriger maakte. Ruw sloeg hij om zich heen, waarbij hij Leona hard tegen haar borst raakte en haar handen zo van hem af weerde. Pas toen het voor hem duidelijk was dat hij in zijn tent was en dat het Leona naast hem was, werd hij rustiger en probeerde hij zijn ademhaling op orde te krijgen. Zijn ogen gleden over Leona heen en onmiddellijk zag hij de rode plek ontstaan op haar borst. Vol woede sprong hij uit bed en trok hij zijn kleding aan, terwijl hij een ravage aan spullen achter zich liet liggen. 'Ik zei je nog zo dat je me niet aan mag raken in de nacht!' riep hij tegen zijn vriendin, terwijl hij naar haar wees. 'Ik heb je nu al voor de zoveelste keer pijn gedaan! Ik kan er niet meer tegen, ik slaap voortaan ergens anders.' Compleet verwilderd liep hij van de ene kant van de tent naar de andere kant, terwijl hij Leona niet meer durfde aan te kijken. Hij schaamde zich dood.

Leona keek beduusd toe toen Nathan haar aan de kant duwde en durfde pas weer te bewegen toen ze doorkreeg dat hij rustiger werd. 'Maar, ik-' Ze staakte haar zin toen hij opsprong uit het bed. 'Nathan, het is niets, echt niet.' Ze probeerde de plek te zien waar hij haar had geraakt, maar het lag buiten haar gezichtsveld. 'Ik voel het niet eens, kom nou eens hier.' Ze werd ontzettend nerveus van dat gedrentel door de tent heen, dus stond ze op en liep ze naar hem toe. 'Hé, kijk me eens aan.' Ze probeerde zijn blik te vangen, terwijl ze een mok vulde met water uit de teil. 'Hier, misschien helpt dit.' Ze hield de mok naar hem uit en hoopte dat hij het aannam.

Nathan bleef heen en weer lopen, zelfs toen hij Leona's geruststellende woorden hoorde. 'Nu was het misschien niet erg, maar straks raak ik de volgende keer je buik! En dan, Leona? Dan is er straks iets met de baby en dan is het míjn schuld!' riep hij opnieuw uit. Het zou hem niet verbazen als al de helft van het kamp hem gehoord had. Toen ze het glas naar hem uit stak, keek hij haar peilend aan en pakte hij uiteindelijk het glas op. Pas op dat moment realiseerde hij zich hoe erg hij aan het beven was, want het water klotste er van alle kanten uit, terwijl hij het naar zijn mond bracht. Maar Leona had wel gelijk, hij werd er inderdaad rustiger door. Vervolgens boog hij over de teil heen en spatte hij wat water op zijn gezicht, zodat hij echt wakker werd. Zijn hele verlangen naar wat slaap was in één klap weer verdwenen. 'Het wordt erger...' mompelde hij zachtjes, terwijl hij plaats nam op een kruk.

Leona knielde voor de kruk neer en pakte zijn handen beet. 'Je doet de baby niets aan, daar zal ik persoonlijk voor zorgen, oké?' Ze wist dat het een belofte was die ze niet kon nakomen, maar ze wilde niet dat Nathan zich schuldig ging voelen over iets wat misschien nooit zou gebeuren. Toen hij zei dat het erger aan het worden was, keek ze hem aan. 'Je moet stoppen jezelf de schuld te geven...' zei ze zachtjes. Leona zag het iedere dag opnieuw hoe het hem opvrat en op een dag zou er iets knappen en ze wilde die dag graag voorkomen. 'Hoe moeilijk dat ook is en-' Ze kon zich niet voorstellen hoe hij zich op dat moment had gevoeld. 'Maar probeer het alsjeblieft. Voor jezelf... Voor de baby.'

Nathan voelde hoe ze zijn handen vast pakte en wendde zelf zijn blik af. 'Maar het ís ook mijn schuld. Mijn hoofd- het- ik kan er niet tegen vechten, oké? Ik probeer het elke nacht en- en het komt nu zelfs ook overdag.' Zijn ogen gleden af naar haar ronde, zwangere buik en voorzichtig legde hij zijn vingertoppen ertegen aan. Meer durfde hij niet. 'En wat nou als de baby is geboren? Denk je dat dít dan over is?' Hij was inmiddels weer opgestaan en wreef nerveus met zijn handen over zijn gezicht heen. 'Het wordt alleen maar erger, Leo. Onze baby zal me er alleen maar meer laten herinneren aan die kinderen die voor mijn neus werden gedood!' Kwaad schopte hij tegen de kruk aan, waar hij eerder op had gezeten, en wees vervolgens naar het bed. 'Ga slapen, Leo. Je hebt je rust nodig. Ik- ik ga wel een rondje maken door het kamp.

'Natuurlijk kan je er wel tegen vechten!' Als hij zelf al dacht dat hij er niets aan kon veranderen, zou er sowieso niets veranderen. 'Probeer het in ieder geval...' Toen Nathan opstond, kwam ook Leona overeind en sloeg ze haar armen over elkaar heen. 'Nee, ik weet niet of het dan weg is, maar ik weet wel dat als je er zelf niet tegen vecht, als je zelf denkt dat je niets kan veranderen- dan veranderd er ook niets Nathan!' Er kwam ongelofelijk veel frustratie omhoog, maar ze probeerde zich gedeinsd te houden: het was alsnog midden in de nacht. 'Ik-' Ze slikte haar zin in en schudde haar hoofd. 'Ik ga je niet alleen naar buiten laten gaan, niet op dit uur en niet in deze staat.' zei ze terwijl ze een trui van een tafel afpakte en deze aantrok. 'Je blijft hier of ik ga mee.'