Het legerkamp

Naevia haalde opgelucht adem toen het onderwerp over ging naar zaken. Ze liep snel naar de tafel toe waar ze een plattegrond op hadden gelegd en wenkte Eileen ondertussen ook. Ze wilde er liever niet aan denken, maar stel dat ze er op de een of andere manier niet meer zou zijn, dan wist Eileen in elk geval nog wat ze met de ziekenboeg aan moest. 'Op zich zijn de meeste patiënten wel goed te vervoeren. Ze kunnen nog lopen en desnoods zetten we ze op karren. De zwaardere gewonden...' Ze zuchtte diep en sloeg haar armen over elkaar heen. 'We hebben geen voorzieningen om ze zo'n stuk te vervoeren. Ze zullen die reis niet overleven.' Vanuit haar ooghoeken bekeek ze Eileen en voelde ze hoe er een plan ontstond. 'Misschien dat Eileen hier wel met de meest gewonde patiënten kan blijven?' stelde ze voor. 'Ik heb haar nu tot een dusdanig niveau getraind dat ze dat wel aan kan. Want ik weet dat niemand het wil zeggen, maar de patiënten nemen teveel ruimte op én gebruiken teveel voedsel. Stel dat er echt iets mis gaat, dan hebben we geen tijd om ze mee te sjouwen.' Ze zette een stap van de tafel vandaan en keek Marcus vervolgens benieuwd aan. 'Welk bezoek is het?'

Bedenkelijk keek Marcus naar de kaart en glimlachte hij bij het voorgestelde plan van Naevia. 'Dat zou ideaal zijn. De verwachting is dat het niet te lang zou mogen duren, maar dat is natuurlijk allemaal erg positief ingesteld dus ik denk dat het inderdaad beter is de echt zwaargewonden hier te houden zodat we ons kunnen richten op de slag.' Zijn blik gleed naar Eileen die inmiddels was aangesloten bij de tafel. 'Wat zeg je er van? Normaal zou ik niemand die zo kort pas bij ons werkt de leiding over een project geven, maar ik denk dat je op het moment de enige mogelijke kandidaat bent.' Hij liet de kaart ook voor wat het was en keek grinnikend naar Naevia. 'Henry en zij gevolgd hebben ons geëerd met een bezoek,' zei hij op overdreven toon.

Eileen luisterde ontzet naar het voorstel van Naevia. Ze staarde naar de kaart en het kleine stipje dat het kamp was in de uithoek, velen mijlen van Evenfall en het toekomstige kamp vandaan. Haar ongelovige blik gleed naar Naevia, maar die leek haar kundig te ontwijken. Het ergste was dat ze niet zou kunnen weigeren. Vooral niet nu Marcus het zo een goed idee bleek te vinden. 'Ja- Ja het klinkt logisch. Ik hoop dat ik het aan kan,' stamelde ze zacht. Ze zat zo met haar gedachten bij dit plotselinge toekomstperspectief dat ze niet door had wie Marcus bedoelde met het 'gevolg' van Henry. Met grote ogen staarde ze nog naar de kaart.

Toen Naevia de ongelovige blik van Eileen op merkte, wisselde ze een veelbetekenende blik met Marcus uit en trok haar vervolgens aan haar arm mee naar de andere kant van de tent. 'Eileen, nú is het moment om te laten zien dat je dit niet hebt gedaan voor Ren, maar echt om mensen te helpen,' legde Naevia geduldig uit. 'Ik vind het prima als je met ons mee wilt, oké? Ik kan vast wel iemand regelen die hier wil blijven. Maar... Als je dan mee gaat, dan ga ik je daarna niet verder opleiden. Je mag met mij mee lopen, ik zal je taken geven, maar ik zal je niet verder opleiden. Of je moet me heel erg versteld laten staan om je verlangen om meer over genezen en helen te leren.' Naevia sloeg haar armen over elkaar heen en wachtte de reactie van Eileen af. Er waren genoeg vrouwen en mannen die ook graag opgeleid wilden worden door een intrinsieke interesse voor heelkunde. Niet doordat ze dichterbij een man zouden zijn. 'En je hebt door dat Ren er nu is, he?'

Eileen liet zich maar mee voeren door Naevia, maar ze had geen idee wat haar nu te wachten stond. Terwijl ze naar haar leermeester luisterde bestudeerde ze de vloer aandachtig. Waar liet Naevia haar nu nog de keuze? Ze was zo gewend aan het raken geweest aan het kamp. Ze leerde mensen kennen. Ze genoot van Naevia's aanwezigheid en natuurlijk was het perfect dat ze Ren zo nu en dan zag. En dan vroeg Naevia haar nu dit alles achter te laten? 'Maar als ik hier blijf dan kun je me ook niets meer leren,' wierp ze zonder enige hoop tegen. Ze had geen argumenten om terug te vechten. Het was gewoon de juiste keuze om te blijven en dan maar te hopen dat de oorlog snel voorbij zou zijn zodat ze weer bij haar vrienden kon zijn. Eileen keek op bij Naevia's laatste woorden en realiseerde toen pas dat het echt zo was. 'Ik-' Ze keek over de schouder van Naevia en hield enkele tellen haar adem in voor ze langs Naevia stoof, de tent uit.

Ren had de hele dag met Henry, Edmund en wat andere mannen in een tent gezeten om alles nogmaals door te spreken. Het was lastig om de beste strategie te kiezen, er waren zoveel dingen waar ze op moesten letten en waar ze rekening mee moesten houden. Hij was allang blij dat hij vandaag nog wat zonlicht te zien kreeg. Dagen lang praten en discussiëren over oorlogsstrategieën was niet zijn sterkste punt en hij hoopte dan ook dat het snel voorbij zou zijn. Hij hoopte dat dit alles snel voorbij zou zijn en dat ze konden gaan bouwen aan een toekomst. Henry was naast hem in gesprek met Nathan, maar Ren had de energie niet meer om te luisteren naar wat ze zeiden. Toen ze aankondigden dat ze naar de tent van Nathan zouden gaan om nog verder wat dingen te bespreken, zag Ren een eindje verderop Eileen uit een tent stormen. Hij excuseerde zichzelf en liep met een glimlach op haar af. 'Vanwaar die haast?' grapte hij en drukte zijn lippen op die van haar.

Eileen dacht enkel en alleen aan Ren toen ze de tent uit ging. Het was juist Naevia's opmerking dat ze dit alles niet voor Ren had gedaan, dat ze met haar gedachten nergens anders bij kon zitten. Toen ze buiten stond en hem ook werkelijk zag kon ze haar blijdschap om hem te zien absoluut niet verbergen en sloeg ze haar armen gretig om hem heen. 'Ren,' zei Eileen zacht terwijl ze hem nog eens kuste en vervolgens haar gezicht tegen zijn schouder verborg. 'Waarom heb je me niet laten weten dat je kwam?'begon ze vervolgens beschuldigend. Ze vond het altijd leuk om iets te plannen als hij in de buurt was. Ze zorgde er dan altijd voor dat ze een interessante plek in de buurt van het kamp konden bezoeken. Soms waren het schattige dorpjes met geweldige bakkers of een meertje ergens in de bossen. Helaas hadden ze elkaar nog niet zó vaak gezien dat ze zonder ideeën zat.

Ren moest lachen bij haar woorden. 'Geen tijd gehad, het is zo belachelijk druk.' verontschuldigde hij zichzelf en glimlachte kort. 'Vind je het niet leuk dat het eens een verassing is als ik kom.' grapte hij en sloeg een arm om haar heen. 'En hoe gaat het hier? Heb je het nog steeds naar je zin?' Toen Eileen hem voor de eerste keer vertelde dat ze in de leer ging bij de genezers van het leger van Nathan had hij getwijfeld of het wel een goed idee was. Natuurlijk gunde hij het haar, maar Ren had haar het liefst zo ver mogelijk van het slagveld verwijderd: hij kon zich nergens op concentreren als hij wist dat Eileen misschien gevaar liep en dat leverde hem zelf ook niet veel goeds op op het slagveld. 'Zullen we een stukje gaan lopen? Ik kan wel wat beweging gebruiken na al die uren zitten in een tent.'

Marcus keek met een hoop verwarring toe hoe Naevia Eileen aan sprak, maar probeerde te doen alsof hij niet erg geïnteresseerd was in wat ze aan het bespreken waren door luidruchtig door zijn papieren te bladeren. Pas toen Eileen de tent uit vluchtte, sloeg Marcus zijn armen over elkaar en bekeek hij Naevia aandachtig. 'Je gaat me zeker niet vertellen wat hier precies aan de hand is, is het niet?' Langzaam begon zich een grijns op zijn gezicht te vormen en stapte hij op haar af. 'Ik krijg het vast wel een keer uit je, maar daar ga ik mijn tijd nu niet aan verspillen. Nathan, Henry en Ren komen zo hierheen, maar we hebben nog even de tijd voor ons tweeën.' Hij ging met een hand door haar bruine haren en glimlachend boog hij naar voren om haar kaaklijn meerdere malen te kussen. 'We hebben veel te weinig tijd gehad voor elkaar de afgelopen weken,' klaagde Marcus.

Eileen keek lachend naar Ren op en knikte. 'Een verrassing is ook wel eens leuk,' gaf ze toe. Met de regelmaat die er werd gehandhaafd in het kamp was het inderdaad een fijne afwisseling dat er iets onverwachts gebeurde, en dat het positief was. 'Het gaat goed,' begon Eileen enthousiast. Ze bedacht zich echter wat ze zojuist te horen had gekregen van Naevia en deed hard haar best om het niet op haar gezicht te lezen te zetten hoe ze zich daar over voelde. 'Ja, natuurlijk. Je hoeft niet nog hier te blijven?' Zelfs nu ze in het legerkamp zat had ze alsnog geen flauw benul van de gang van zaken wat betreft de dagelijkse dag van Ren. Ze begreep dat hij dingen moest bespreken met alles en iedereen, maar hoe dat precies ging wist ze echt niet. Eileen pakte zijn hand vast en liep zo met hem langs de barakken. 'Hoe gaat het met jou?'

'Henry heeft me vast zo weer nodig, maar dan moet hij maar even wachten.' lachte Ren. Hij vond dat hij het wel verdiend had om er eventjes tussenuit de knijpen, daarbij kon hij zich niet voorstellen dat ze niet konden overleggen zonder hem. Zo belangrijk was hij nou ook weer niet. 'Bij de goden... Ik denk dat het goed gaat.' grinnikte hij. 'Er wordt zoveel gepraat en overlegd dat ik moeite heb om alles bij te houden.' gaf hij toe. Hij was dan wel opgevoed door de adel, er was toch altijd iets geweest aan Ren dat niets had met al die diplomatiek en strategieën. Toch wilde hij er zijn voor Henry, dus was hij overal bij, maar dat betekende niet dat hij overal en altijd alles snapte. 'Dus ik ben wel toe aan even wat anders, maar we gaan niet ver. Hier verderop is een stuk bos, ik dacht misschien kunnen we daar even heen gaan?'

Naevia keek toe hoe Eileen de tent ontvluchtte en vermoeid wreef ze vervolgens met haar handen in haar ogen. Ze wist dat Marcus het gesprek hoogstwaarschijnlijk had gevolgd. 'Deed ik onredelijk of niet? Bij de Goden, Marcus, ik heb al weken het idee dat ik de boeman van het kamp ben. Iedereen is gek op die blonde-' Gelukkig werd ze al snel gesust door zijn handen en lippen en vleide ze gewillig haar lichaam tegen de zijne aan, terwijl ze langzaam voelde hoe haar lichaam en hoofd ontspanden. Ze wikkelde haar ene arm om zijn middel heen en draaide met haar andere arm zijn gezicht zo dat ze hem precies kon kussen. Dat hield ze een tijd vol en eindigde het door haar voorhoofd tegen de zijne te drukken in een liefdevol gebaar. 'Kan je Nathan niet vragen of we één vrije dag mogen hebben, voordat we naar Evenfall gaan reizen?' glimlachte ze hoopvol, terwijl ze met haar hand langs zijn borstkas gleed. 'Jij bent namelijk stukken subtieler dan dat ik ben.' Vervolgens keek ze van hem weg en slikte ze moeizaam. Ze dacht aan zijn eerdere woorden. 'Ik- ik wil er graag over praten,' bekende ze met een rood gezicht. Het waren woorden die ze beiden hoogstwaarschijnlijk nooit zouden verwachten uit haar mond. Naevia stond erom bekend dat ze haar eigen problemen uit de weg ging en nooit om hulp vroeg, zelfs niet van Marcus.

'Ik ben blij te horen dat het goed gaat,' zei Eileen hoorbaar minder bezorgd dan eerder. Nu ze opgeleid werd en gestuurd werd met een medische blik naar de wereld te kijken, had ze het natuurlijk niet kunnen laten om haar ogen over Ren's lichaam te laten glijden. Ze zou het zo moeten zien als hij misschien wat vreemd liep of als er verband ergens onder zijn kleding zat, maar er was niets. 'Ja, graag! Iemand vertelde me dat er een familie ganzen woont rond het meer daar. En soms is er ander wild te zien als je stil bent, maar- maar het kamp jaagt veel van de dieren weg. Iedereen is altijd zo luidruchtig.' Eileen liet haar blik zakken en ging met een hand door haar krullen. 'Marcus vertelde net dat het kamp binnenkort nog dichter naar Evenfall trekt.'

Marcus probeerde haar op haar gemak te stellen, de stress uit haar lichaam over te nemen door haar teder aan te raken. Zijn moeder vertelde hem als kind altijd dat door een simpele aanraking je iemands zorgen kon wegnemen. Maar het betekende dan wel dat jij ze zou dragen. Ze konden namelijk niet zomaar verdwijnen. 'Ik zal het met Nathan overleggen. Maar het hangt vooral van Henry af. Als hij op een dag besluit te vertrekken moeten we wel volgen.' Marcus haatte het dat ze die verantwoordelijkheid nu toch hadden gekregen. Hij had heel goed begrepen dat Nathan niet een kant wilde kiezen, maar nu voelde hij vaak toch hoe vast ze zaten aan Henry. Het was een goede man en waarschijnlijk zou hij een goede koning zijn, maar hier stond het leger van Nathan niet voor. Marcus keek Naevia verrast aan, maar glimlachte al snel. 'Nou, gooi het er uit dan.'

'Oké, ga even zitten,' begon ze twijfelachtig, terwijl ze naar het bed gebaarde. Zelf bleef ze staan en liep ze nerveus heen en weer. Ze twijfelde of ze hem het héle verhaal wel kon vertellen, maar daarbij wist ze ook dat het er ooit uit zou komen. Als Marcus het wist, dan was er geen reden meer voor Eileen om haar te chanteren met hem geheim. 'Ik ken Eileen al van voor dit alles,' begon ze langzaam. 'Ik verkocht maan thee, zij kocht het van mij. Soms kon ze het krijgen met geld, soms ook op andere manieren.' In plaats van naar Marcus te kijken, bekeek ze de map van Tarth. Ze kon precies aan wijzen waar de taverne was. 'Op een dag wilde ik al die andere manieren niet meer en wilde ik puur geld. Ik kon namelijk mijn eigen huur niet meer betalen. Ze had een hoge lening en kon het niet betalen. Ik-' Naevia nam uiteindelijk plaats op een stoel en keek hem recht in zijn gezicht aan. 'Ze had een geheim en ik heb dat expres gedeeld met andere mensen. Ze is daardoor haar woning en baan kwijt geraakt. Vanaf dat moment heb ik haar nooit meer gezien, omdat jullie mij op namen. En een tijd geleden stond ze dus weer voor mijn neus.'

Marcus werd enkel bezorgder toen Naevia hem vroeg erbij te gaan zitten. 'Naevia, alsjeblieft, doe niet zo nerveus,' grinnikte hij, om de plots bedompte sfeer te kunnen verlichten. Hij liet zijn grijns echter varen toen ze aan haar verhaal begon. 'Ik wist al dat jullie een geschiedenis hadden.' Marcus wreef langs zijn voorhoofd. 'Dit is geen verrassing om te horen. Er moest iets zijn waardoor je haar plots wilde helpen. Het is namelijk niets voor jou zo een goede daad te doen.' Hij kon het niet laten voorzichtig te lachen. 'Maar hoe lang is dit geleden? En ze is haar woning en baan kwijt geraakt? Gebeurt dat niet bij zovelen van ons?' Bedenkelijk keek hij Naevia aan. Er miste iets aan het verhaal, anders zou ze er niet zo over zitten te piekeren.

Eileen werd al snel enthousiast van het idee. Ze had niet veel vrije tijd. Naevia hield haar altijd wel bezig met het één of ander. Het was dus niet alleen de tijd met Ren waar ze nu van zou genieten, maar ook van het feit dat ze even niet hoefde op te letten en te luisteren naar alles wat Naevia te doen en te zeggen had. 'J-ja,' reageerde ze kort, maar schoof de zorgen over haar mogelijke verblijf in dit kamp aan de kant. Lachend volgde ze hem na zijn kus en wees hem de weg door de tenten heen. 'Het is echt fijn weer in het Noorden te zijn,' bekende Eileen aan Ren. 'Al is het alleen maar omdat ik nu meer al die lagen kleding aan moet,' giechelde ze.

Naevia keek nerveus naar de tentflap en ging vervolgens naast Marcus zitten, zodat ze op fluistertoon kon spreken. 'Dit blijft tussen ons,' waarschuwde ze, waarna ze naar hem toe boog en moeizaam slikte. 'Ze- Weet je nog die avond dat we in de taverne zaten? Ze kwam naar me toe. Als ik haar niet in dienst zou nemen, dan zou ze iedereen vertellen wat ik had gedaan.' Het lukte Naevia niet om met Marcus mee te lachen: ze was veel te bang voor de reactie die nog zou komen. 'En nu- elke keer als ik een soldaat behandel, vragen ze állemaal om haar. Ze willen door haar behandeld worden en niet meer door míj. Ze heeft iedereen om haar vinger gewikkeld, net zoals ze jaren geleden ook bij mij heeft gedaan. En het zou me niet eens verbazen als ze jou-' Ze schudde ongelovig haar hoofd en verborg grommend haar gezicht in haar handen. 'Ik weet dat ik jaloers ben, maar- Weet je hoe het voelt als íedereen, maar dan ook íedereen, liever behandeld wil worden door iemand anders? Dat je zelf niet goed genoeg of aardig genoeg bent?'

Marcus schoof ietsjes op voor Naevia en bekeek haar blik aandachtig. Hij knikte langzaam en herinnerde zich inderdaad die avond in de taverne. Daarna hadden ze vrij weinig tijd meer gehad om zulke dingen te doen. Toen was de drukte en stress all begonnen. 'Ze heeft iedereen om haar vinger gewonden?' Sceptisch trok Marcus een wenkbrauw op. Eerlijk gezegd had hij op het moment willen lachen. Het klonk zo absurd uit Naevia's mond om te horen dat ze jaloers was op het blonde meisje. Voorzichtig gleed hij met zijn hand over haar rug en stopte in haar nek om daar kort een kneepje in te geven. 'Naevia, kijk me eens aan.' Met zijn andere hand legde hij een vinger onder haar kin en liet haar zo hem aan kijken. 'Ik zal heel eerlijk zijn en zeggen dat de mannen vast en zeker liever Eileen langs zien komen om de routine onderzoeken te doen of de was op te halen, maar als het er op aan komt? Als ze écht hulp nodig hebben? Naevia, ze vertrouwen jou met hun levens. Ze bouwen op het idee dat jij ze wel op kan lappen. Eileen mag dan aangenamer zijn, jij bent degene die hun wonden dicht kan naaien wanneer ze op het punt staan dood te bloeden. Dat klinkt niet zo mooi als Eileen die complimentjes krijgt om haar lach, maar het is veel belangrijker.'

Ren moest lachen. 'Dat geloof ik graag.' Ook hij vond de temperatuur van het Noorden een stuk aangenamer dan in het Zuiden. De warme temperaturen waar hij de eerste paar jaar van zijn leven in had doorgebracht stonden nog steeds in zijn geheugen en het Noorden deed hem dan ook altijd meer denken aan zijn geboorteplaats. Er waren niet veel dingen die hij zich ervan kon herinneren, soms rook of zag hij iets wat hem ineens aan iets deed herinneren, maar het waren vaak niet meer dan flarden. 'Ik ben blij als dit alles voorbij is.' merkte hij op toen ze het kamp achter zich hadden gelaten. 'Al die overleggen en als we dadelijk aanvallen-' Het zou niet makkelijk worden, het zou zeker niet makkelijk worden en misschien zouden ze niet eens winnen.

Naevia liet zich door Marcus naar hem toe trekken en ging op zijn knie zitten. Zijn blik deed haar erg denken aan die van haar moeder en hoe ze Naevia er vroeger er aan had gesproken dat ze zichzelf nooit minder moest voelen dan andere mensen. 'Ik ben zo, zó blij dat ik het je verteld heb,' zei ze zachtjes, terwijl ze voelde hoe haar onderlip begon te trillen. Ze richtte haar blik op zijn arm en liet voorzichtig haar vinger over zijn litteken glijden. Hij had gelijk, de mannen vertrouwden er inderdaad op dat zij ze wel op zou lappen. Misschien was dat wel het grootste compliment dat ze wou krijgen. Er was namelijk maar één persoon in dit kamp van wie ze vleierij wilde horen. Ze liet haar voorhoofd tegen de zijne steunen, terwijl ze haar ogen sloot en zacht een gebed prevelde. Het was er eentje die haar moeder ooit had geleerd en dat bad voor voorspoed en geluk. Vervolgens legde ze haar handen op zijn wangen en drukte ze zacht een kus op zijn voorhoofd. 'Bedankt, Marcus. Voor alles.' Ze opende haar ogen en glimlachte oprecht naar hem. 'Bij de Goden, ik heb weer genoeg over Eileen gesproken voor één dag,' zei ze uiteindelijk, waarna ze Marcus nieuwsgierig aan keek. 'Wat heb jij vandaag gedaan? Nog meer voorbereidingen met Nathan getroffen?'

Kort keek Marcus naar het litteken en glimlachte hij. Hij vertrouwde ook op haar kunnen, net zoals iedere andere persoon in het kamp, maar dat was maar één kant van het verhaal. Hij vertrouwde haar veel meer toe dan alleen zijn kwaaltjes. Hij legde beide handen in haar nek toen hun voorhoofden elkaar raakten en liet het gebed tot zich komen. Het stelde hem op een rare manier erg gerust, ook al was het niet iets wat bij zijn geloof hoorde. 'Geen dank, Naevia.' Hij glimlachte terug en grinnikte vervolgens hoofdschuddend. 'We treffen enkel en alleen nog maar voorbereidingen. En als Henry weer even langs komt loopt het aantal alleen nog maar op. We weten nu zijn plannen, dus kunnen wij ook weer aan de slag.' Zijn gezicht werd plots ernstig. 'Het gaat niet lang meer duren tot een volgende confrontatie. Hopelijk gaat het de laatste worden.'

Naevia ging beter op zijn schoot zitten en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Normaal was ze niet zo knuffelig, maar met alle verwachtingen en druk die op hun schouders waren gelegd, vond ze het heerlijk om eens in de zoveel tijd gerust gesteld te worden door Marcus. 'En hopelijk zal de confrontatie succesvol zijn. Ik wil niet dat we ons uiteindelijk toch met de strijd moeten gaan bemoeien,' zei ze met een diepe frons, terwijl ze Marcus net zo ernstig aan keek. Het was al afgesproken dat ze ná de strijd zouden helpen met de gewonden opvangen en de heropbouw. 'Je had het er net over dat we nog even hadden, voordat Nathan en Henry zouden komen. Ik heb je nu dus eindelijk even voor mezelf,' glimlachte ze, terwijl ze hem aan zijn kraag naar haar toe trok en zo zijn lippen kuste. Ze duwde hem met zijn rug op bed en ging zo boven hem hangen met een kleine, bescheiden glimlach. 'Ik hou van je, Marcus. En dat jouw en mijn Goden ons en Henry zullen bijstaan in een strijd met weinig doden en gewonden.'

Eileen stapte met een triomfantelijk gevoel het bos in toen ze het legerkamp eindelijk door waren. Een stap buiten het kamp zetten voelde ontzettend goed. Ze keek echter om naar Ren bij zijn volgende woorden. Ze glimlachte voorzichtig en knikte instemmend. Ze dacht er echter nog niet te graag aan, aan het moment dat het allemaal over was. Ze wilde niet weten hoe lang het nog zou duren, want wie wist hoeveel maanden ze nog bezig zouden zijn. Bovendien had Eileen maar weinig behoefte om de onzekerheid te ondervinden zodra het voorbij was. Wat ging ze dan doen? Nu had ze een doel, een rol, maar hierna? 'Naevia en Marcus willen dat ik hier blijf,' begon ze met een zucht.