Het legerkamp

Nathan bond zijn mantel vast en keek Leona twijfelachtig aan. 'Ik denk dat het beter is als ik de wacht houd voor de tent,' besloot hij uiteindelijk, terwijl hij zijn hoofd liet hangen. Hij was graag bij Leona in de tent gebleven, maar hij wilde ook geen foute boodschap geven of zichzelf laten verleiden tot dingen. Leona was nu een deel van zijn leger en niet zomaar een meisje die hij kon versieren, nadat hij haar getroost had, iets wat al veel vaker was gebeurd. 'Slaap lekker en roep me als er iets is, oké?' Hij ging naar buiten en ging recht voor de ingang zitten.

Leona wilde hem nog zeggen dat ze graag wilde dat hij hier bleef, maar hij was al buiten en blijkbaar vrij zeker van het feit dat hij daar moest zijn in plaats van hier binnen in de tent. Met een zucht ging ze liggen en trok ze haar benen naar zich toe. Als ze sliep maakte ze zich altijd zo klein mogelijk, het af haar een gevoel van veiligheid. Nu ze lag, voelde ze pas hoe moe haar lichaam was. Voor het eerst deze avond, ontspande haar lichaam zich en ze voelde al snel hoe haar ogen zwaar werden en ze werd meegevoerd in een diepe, droomloze slaap.

[new]

Nathan liep met zijn handen in zijn zakken door het kamp heen en nerveus haalde hij nogmaals een hand door zijn haren heen. Hij was de hele ochtend bij Marcus geweest om tips te vragen hoe hij Leona het beste mee kon vragen naar het meer toe. Hij had haar na de zekere nacht niet meer gesproken en hij was bang dat ze zich misschien schaamde of bang was om uit haar tent te komen. Toen hij eenmaal voor haar tent stond, die ze deelde met een groepje vrouwen, kuchte hij en hield zijn mond bij de deuropening. Van Willa had hij geleerd dat je nooit zomaar een vrouwentent in mocht stappen. 'Leona? Ben je daar?'

Leona was bezig in haar tent. De afgelopen dagen was ze erg op haar hoede geweest. Het was nu drie dagen geleden dat het was gebeurd. Ze had haar ouders ervan weten te overtuigen dat ze bij haar tante Ayira was, in het legerkamp om met haar te trainen. Dat verklaarde ook meteen de gescheurde lip en de blauwe plekken. Nu was ze bezig om haar spullen op te ruimen. Dat was één ding dat ze had over gehouden van het leven in het kasteel: ze hield ervan als alles opgeruimd was. Ze was bijna klaar, toen ze een bekende stem hoorde bij de ingang van de tent. Leona wachtte even met antwoord geven, stond op en liep naar de opening. 'Ik ben er zeker.' zei ze met een zo stralend mogelijke glimlach rond haar lippen. 'Kan ik je ergens mee helpen?'

Nathan wachtte geduldig en glimlachte, toen Leona eenmaal uit de tent kwam. Hij schraapte zijn keel en gebaarde naar het bos. 'Op dit tijdstip is het meestal rustig bij de rivier, dus ik vroeg me af of je het leuk zou vinden als ik het je laat zien?' Hij struikelde half over zijn woorden en beet peinzend op zijn lip. Hij wist helemaal niet of ze nu alweer zo snel naar het bos wilde gaan. 'Het is een erg mooie plek en misschien kan je wat kleding mee nemen om te wassen,' stelde hij vervolgens voor, terwijl hij weer nerveus zijn handen in zijn zakken stopte.

Leona dacht even na over zijn woorden en glimlachte uiteindelijk. Ze moest ooit eens die stap nemen om er weer op uit te trekken en nu leek een prima moment. 'Geef me even, dan pak ik mijn spullen.' Ze liep terug naar haar slaapplek, waar ze een mantel pakte en deze om zich heen sloeg. Ondanks dat ze in het Noorden waren, kon het zo bij de rivier nog best eens fris zijn, zeker nu het zo vroeg in de ochtend was. Toen ze alles bijeen geraapt had, stapte ze de tent uit en verzekerde ze de vrouwen dat het oké was. 'Ik heb veel spullen nog in het paleis liggen, mijn ouders zijn er nog steeds van overtuigd dat ik bij mijn tante Ayira in het kamp ben om te trainen.' vertelde ze hem, al haar was werd gedaan door de kamermeisjes in het paleis, het enigste wat ze bij had was het shirt wat ze gisteren had gedragen.

Nathan knikte en wachtte geduldig buiten de tent. Hij zag hoe enkele vrouwen om hem heen hem argwanende blikken wierpen, maar hij glimlachte enkel kort en richtte zich op de opening van de tent. Toen Leona eenmaal buiten stond, legde hij zijn hand op haar rug en nam hij haar mee richting het bos. 'Ah vandaar,' zei hij, terwijl hij naar haar glimlachte. 'Dat is wel slim. Je wilt niet dat je ouders vragen gaan stellen.' De rivier was niet erg ver, dus ze waren er snel. Vanuit de verte zag hij al snel dat er wel paar mannen waren die half ontbloot of helemaal naakt rondliepen. 'Wegwezen! Over een uur kunnen jullie weer!' riep hij naar ze toe, terwijl hij verontschuldigend naar Leona keek. 'Ik dácht dat het rustig zou zijn.'

Leona keek naar de mannen die er stonden. Ze herkende sommige al, anderen had ze nog nooit gezien. Toen Nathan ze wegstuurde keek ze op naar hem. 'Dat had je niet hoeven doen hoor, we hadden ook later terug kunnen komen, niet waar?' Ze zag hoe de mannen beschaamd afdropen en de rivier dus leeg was. Ze naderde de rivier en schopte haar schoenen uit, voordat ze er met haar voeten in ging staan. Het water was verfrissend, heerlijk koel. Leona maakte een kommetje van haar hand en liet het water erin lopen, waarna ze het door haar gezicht en haren heen haalde. Haar gezicht voelde nog steeds beurs, naast haar gescheurde lip, waren nog andere blauwe plekken opgekomen. Ze bedacht zich altijd maar dat het veel erger had kunnen eindigen en dat ze blij moest zijn dat het enkel blauwe plekken waren geweest.

Nathan zweeg na haar beschuldigende woorden en keek toe hoe ze naar de rivier liep. Hoe kon hij uitleggen dat hij gewoonweg alleen met haar wilde zijn? Zuchtend liep hij achter haar aan, waarna hij ook naast de rivier hurkte. Zijn shirt had hij al uitgedaan en met op elkaar geklemde kaken probeerde hij zijn wond schoon te maken. Daarna maakte hij ook zijn gezicht schoon, om zo de slaap eruit te wassen. 'Doen je wonden nog erg pijn?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Ze zag er nogal gehavend uit en hij vroeg zich serieus af of haar ouders geen argwaan zouden krijgen.

Leona haalde haar schouders op. 'Het zijn enkel blauwe plekken, het had veel erger kunnen zijn. merkte ze op en liet de mantel van haar schouders afglijden. Ze liep wat verder het water in en draaide zich om naar hem. 'Hoe is het afgelopen met die man?' vroeg ze uiteindelijk. Ze had geen idee wat er gebeurd was en ze had het tot nu toe ook niet durven vragen. Het was wonderbaarlijk dat het nog niet uitgekomen was, maar ze wilde het graag zo houden. 'Of hebben ze hem nog niet veroordeeld?' Wat haar betreft hoefde die man nooit meer terug te komen, het interesseerde haar vrij weinig wat er zou gebeuren met hem.

Nathan haalde zijn schouders op en ging aan de rand van de rivier zitten. 'Ze hebben hem nog niet veroordeeld, maar hij zal vast wat zweepslagen krijgen en natuurlijk verbannen worden uit dit leger én het leger van je vader. We moeten alleen nog een manier vinden om ervoor te zorgen dat het niet bekend wordt dat hij in mijn leger heeft gezeten. Vandaar dat we hem nog even hier houden.' Hij had een stok gepakt en tekende hiermee in de aarde. 'Hoe bevalt het met je vrouwelijke soldaten? Zijn ze aardig? Is de tent oké?'

Leona bleef staan toen ze zijn woorden hoorde. Zweepslagen? Enkel zweepslagen en een verbanning. 'Vermoord hem...' zei ze zacht en draaide zich naar hem om. 'Wat zal hem tegenhouden om het bij andere vrouwen te doen? Hij loopt gewoon vrij uit, fijn hij zit niet meer in het leger, prima... maar denk je werkelijk dat dát hem zal stoppen?' Als het aan Leona had gelegen, hadden ze hem opgehangen, onthoofd, het maakte haar niet uit. 'De vrouwen zijn vriendelijk. Ik kende ze al.' vertelde ze hem en liep terug naar de waterkant.

Nathan zuchtte en stond op, om naar Leona toe te lopen door het water heen. Hij legde een hand op haar schouder en keek haar serieus aan. Hij had deze reactie eigenlijk wel verwacht en hij gaf haar dan ook gelijk. 'Leona, moord is strafbaar. Ik snap dat je hem weg wilt en ik wil hem ook het liefst onder de grond zien, maar wij kunnen daar niet over bepalen. Enkel de officiële rechters van de adel mogen daarover bepalen en wij hebben niet zo iemand. Als we hem door een rechter willen laten straffen, dan moet je je vader vertellen over... dít en dat wil je niet.' Hij kneep nog even zacht in haar schouder en laat haar vervolgens los. 'Mooi dat het goed tussen jullie gaat.'

Nathan had gelijk, dat konden ze inderdaad niet zomaar doen. Gefrustreerd schopte ze een steen het water in en sloeg ze haar armen over elkaar heen. Ze had dit niet goed doorgedacht en daar kwam ze nu pas achter. Echter was het nu te laat, veel te laat. Leona kon niet meer terug en het enige wat ze kon doen was liegen tegen haar ouders, of de waarheid vertellen en de consequenties ervan inzien. 'Zorg dat hij er genoeg krijgt, zweepslagen.' mompelde ze uiteindelijk en keek het meer over. De kleur van het water was prachtig, veel helderder dan in het Zuiden, ook veel rustiger. De rivieren in het Zuiden waren wild, krachtig. Hier waren ze vredig en blauw. Het liet haar kort glimlachen, maar al snel verdween deze glimlach weer.

'Als leider van dit leger ben ik diegene die de zweepslagen uit deelt,' mompelde hij zacht. Hij had het paar keer eerder moeten doen en elke keer weer vond hij het vreselijk. Hij keek dan ook verschrikkelijk op tegen deze keer, ondanks dat de man het verdiende. Met een vriendelijkere blik legde hij zijn hand weer op haar onderrug en wees hij naar een plek in de verte. 'De rivier mondt uit op een prachtig meer. Zullen we daar naar toe gaan?' Hij ging er vaak heen om een snelle duik te nemen of zijn kleding wat schoon te maken. Daarnaast was het ook een prima plek om wapens te wassen.

'Ik kan ze uitdelen. Het is zijn verdiende loon. Daarbij heeft hij jou niets aan gedaan, mij wel. Ik zou de straf uit moeten delen.' Het was niet meer dan eerlijk en ze kon in zijn ogen zien hoe hij erover dacht, over die zweepslagen. Met haar blik volgde ze zijn hand en glimlachte bij het idee. 'Laten we daar maar naartoe gaan.' Ze probeerde alles wat er daarvoor gebeurd en gezegd was uit haar hoofd te zetten. Ze wilde een gezellige dag, geen deprimerende dag. 'Kom, waar wacht je nog op. Wie er het eerste is!' lachte ze en begon, nadat ze haar mantel had gepakt, te rennen richting de plek die Nathan had aangewezen.

Nathan fronste en schudde hevig zijn hoofd. 'Nee, Leona, ik moet het doen. Ik wil niet dat jij zoiets mee moet maken. Vertrouw me hierin, oké?' Na de eerste keer had hij dagen niet kunnen slapen en hij wilde niet dat Leona dat ook mee moest maken. Het kwam in al zijn dromen terug. Leona onderschatte het, wat zoiets met je deed. Toen ze begon te rennen, lachte hij voor het eerst die dag echt zorgeloos en volgde hij haar al snel. Op deze manier waren ze al vlug bij het meer en bewonderend keek Nathan om zich heen. Hij had Leona laten winnen, dus boog hij met een speelse grijns voor haar.

Leona trok haar wenkbrauw op toen ze bij het meer aankwamen. 'Ik had je nooit ingeschat als een jongen die een meisje zou laten winnen. Ik dacht dat je eer daar te groot voor was.' plaagde ze lachend en keek vol bewondering naar het meer. Nathan had niet gelogen, het was prachtig. Het water leek nog blauwer dan de rivier waar ze net waren geweest. Er stond een zacht briesje, wat ervoor zorgde dat er kippenvel op haar ontblootte armen ontstond. Eigenlijk genoot ze er wel van, van de wind. Het liet haar vrij voelen.

Nathan moest lachen en schudde zijn hoofd. 'Ik ben wel aan vrouwen gewend. Ik heb een zus, hoor!' Vanaf opzij bekeek hij Leona en zag hij hoe ze bewonderend rond keek. Zijn hart begon wat harder te kloppen bij dat aanzicht en nerveus likte hij langs zijn lippen, waarna hij zijn blik weer af wendde. 'Weet je hoe je echt wakker wordt? Door een ochtend duik!' Hij trok zijn shirt weer uit en gebaarde vragend naar het meer. 'Doe je mee?' Hij deed ook zijn broek uit, zodat hij alleen nog in zijn linnen broek stond, die mannen standaard onder hun broeken droegen.

Leona had een stoffen, korte broek aan en een zelfde soort top erboven. De moeite om deze uit te doen, deed ze niet. Daar onder had ze namelijk niets aan. 'Natuurlijk doe ik mee.' glimlachte ze en liep naar het meer toe. Het water was net zo verfrissend als hetgeen waar ze daarnet in had gestaan. Wellicht wat te koud voor een duik, maar Leona was iemand die zich niet graag liet kennen. Als ze een uitdaging aanging, ging ze er ook voor. Toen ze wat dieper het water in was, ging ze kopje onder en kwam rillend weer boven. 'Noem je dit lekker?!' riep ze lachend uit, terwijl ze iets dichter naar de kant zwom, zodat ze kon staan.

Nathan rende het water in en dook al snel onder water. Als je te langzaam ging, dan werd de koud te overweldigend. Hij dreef op het water en zo zag hij hoe Leona ook het water in ging. Al snel zwom hij naar haar toe en sloeg hij voorzichtig een arm om haar heen, zodat ze niet op haar tenen hoefde te staan. Bewonderd bekeek hij haar gezicht en liet hij zijn ogen al snel afdwalen naar haar lippen. Lachend haalde hij zijn schouders op. 'Je bent in elk geval wel wakker,' lachte hij. 'En het is ook nog eens gezond om elke dag te doen. Bij mij thuis is ook een meer en daar zwem ik ook elke ochtend in als ik thuis ben.'

Leona bekeek hem kort en moest lachen toen ze hem naar haar lippen zag kijken. Ze nam wat afstand van hem en zwom wat in het rond. 'Nou, liever jij als ik.' In het Zuiden was het vaak te koud om te zwemmen, dus deed ze het ook niet vaak. Gelukkig had ze al op jonge leeftijd geleerd van haar ouders. Ze herinnerde zich nog hoe verschrikkelijk koud het was, dus ze had er nooit erg goede ervaringen aan over gehouden. Grijnzend zwom ze dichter naar hem toe. Ze had hem wel zien kijken, vandaag, maar ook de dag van het voorval. Ze had er nooit iets achter gezocht en misschien was het ook wel niets, maar het deed haar wel lachen.

'Wat zit jij nou te grijnzen?' vroeg hij plagerig, terwijl hij haar middel vast pakte en naar beneden in het water trok. Beiden waren ze kopje onder, maar al snel bracht hij hun weer naar boven en glimlachte hij breed. Hij had nooit gedacht dat ze met hem het water in zou gaan. Opnieuw gleden zijn ogen over haar heen en zag hij hoe haar kleding tegen haar lichaam aan geplakt zat. De koud, de opwinding, Leona zo dichtbij, het deed wat met zijn lichaam en hij was blij dat ze in het water waren, in plaats van op de kant. Hij hield haar dus ook even op een afstandje.

Leona schudde haar hoofd. 'Niets.' verzekerde ze hem en schrok enigszins toen hij haar mee onder water trok. Lachend kwam ze weer boven. 'Je mag me de volgende keer wel eens waarschuwen voordat je dat doen.' grinnikte ze en streek wat haren weg uit haar ogen. Leona volgde zijn blik over haar lichaam heen en spetterde wat water in zijn gezicht toen ze doorkreeg waar hij naar keek. 'Zo, kan je het zien?' merkte ze droogjes op en schudde haar hoofd lachend. 'Je bent niet echt een jongen die van subtiel houdt hè, of wel dan?'

Nathan schrok toen ze plotseling weer tegen hem sprak en water naar hem spetterde en met een rood gezicht moest hij lachen. 'Subtiliteit is inderdaad niet één van mijn kwaliteiten,' grinnikte hij, terwijl hij probeerde zijn blik op haar gezicht te houden. 'Er zwemt niet elke dag een knappe vrouw naast me, hoor. Gun me ook wat.' Het was bedoeld als grapje en met een verontschuldigende blik zwom hij weer naar haar toe, maar behield zijn afstand. Zelf veegde hij ook wat haren uit zijn gezicht en glimlachte charmant naar Leona.