Het legerkamp

'Daar gaan we dus níét heen,' antwoordde Nathan lachend. Hij wist hoe het er daar aan toe ging en hij wilde niet Leona al de schrik van haar leven geven op haar eerste dag. Ze was als adellijk meisje vast niets gewend. Hij zou haar nog weleens mee nemen als het er rustiger was. 's Avonds was het ook een erg mooie plek. 'Hij is altijd zo als ik met een vrouw rond loop. Als je hem een keer in je eentje aan spreekt, zal hij vast weer anders zijn. Hij kan erg galant zijn,' zei Nathan met een knipoog, waarna hij instemmend knikte en rond keek. 'Ik denk dat dat een goed idee is. Aan de noordelijke kant van het kamp is er nog genoeg plek voor ze om te verblijven. Het lijkt me handiger als je met je vrouwen meer centraal in het kamp jullie tenten opzetten en niet aan de rand.'

[NEW]

Nathan draaide en draaide maar in zijn bed, maar hij kon de slaap maar niet vatten. Hij maakte zich zorgen over de nieuwe soldaten en zijn eigen soldaten. De zuidelijke soldaten waren eindelijk ingetrokken en van beide kanten was enthousiast gereageerd, maar er waren bij beide kanten ook mensen geweest die het totaal niet zagen zitten. Ook dacht hij na over Leona en haar vrouwelijke soldaten. Toen hij er zeker van was dat hij toch niet meer zou slapen, stapte hij uit bed en trok hij zijn kleding weer aan. Eenmaal buiten zette hij zijn handen in zijn zij en staarde hij naar de lucht. Het was een heldere nacht en de sterren en maan waren duidelijk te zien.

Worstelend probeerde Leona te ontsnappen uit de greep van de man. Ze had eerder deze avond niet kunnen slapen, dus had ze besloten om nog een klein rondje te lopen. Eén van de mannen had zijn kansen schoon ingezien en had haar van achteren beet gegrepen. Waar hij haar mee naartoe nam en waarom wist ze niet. Wanhopig probeerde ze zijn hand voor haar mond weg te krijgen, zodat ze om hulp kon roepen. Ver van het kamp waren ze niet, dus er zouden vast mannen zijn die haar zouden horen. Toen de man stopte met lopen, zag Leona dat ze bij het bos waren. Als kind had ze hier wel eens gespeeld met één van de Storm kinderen, maar nu hing er een grimmigere sfeer. 'Je hebt een grote fout gemaakt meisje. Je had ons nooit hier mee naartoe moeten nemen...' bromde de man in haar oor. Achter haar ogen voelde ze de tranen branden, maar ze weigerde om haar angst te laten zien. 'Nu is pappie er niet om je te helpen...' Ze voelde zijn broeierige hand onder haar shirt verdwijnen en de hand voor haar mond verslapte ook. Met alle kracht die ze had, beet ze in zijn vingers, met als gevolg dat hij zijn hand in een reflex weg trok. Ze wist niet hoe lang ze had voordat hij zijn hand weer voor haar mond zou plaatsen, dus schreeuwde ze zo hard als ze kon.

Nathan was naar het kampvuur gelopen en was bij de mannen gaan zitten. Elke nacht had hij mannen overal in het kamp patrouilleren en de mannen bij het kampvuur waren verantwoordelijk voor het centrum van het kamp. Toen Nathan moest lachen om een grap en een fles sterke drank toegereikt kreeg, hoorde hij plotseling iemand gillen. Het duurde kort, maar het was duidelijk dat het een gil vol doodsangst was. Hij liet de fles drank onmiddellijk vallen en rende naar de bron van het geluid toe. Pas toen hij aan het rennen was, besefte hij dat hij helemaal geen wapens mee had genomen. Opnieuw hoorde hij een korte gil en niet lang daarna vond hij de bron van het geluid. In het donker kon hij enkel het silhouette van een man onderscheiden en zonder na te denken sprong hij bovenop hem.

Omdat het donker was, had Leona geen idee wat er precies gebeurde. Ze voelde echter wel dat ze los werd gelaten en met een brute klap op de grond viel. Ze ademde hard van alle inspanning die ze daarnet had geleverd om los proberen te komen en haar lichaam voelde slap. Het liefste wilde ze in huilen uitbarsten, het was de eerste dag dat ze hier was en nu gebeurde dit al. Dat kon niet veel goeds betekenen voor wat er nog zou komen, maar ze weigerde om zwakte te tonen. Ze was een vrouw, ze had deze keuze voor zichzelf gemaakt en niets of niemand zou haar stoppen. De moeite om overeind te komen nam ze niet. Nog steeds realiseerde ze zich niet helemaal wat er gebeurd was en ze was enkel blij dat het over leek te zijn.

Nathan was naast de man op de grond gevallen en keek gedesoriënteerd om zich heen. Pas op dat moment zag hij een stukje verderop Leona ineengedoken op de grond liggen. Een onbeschrijflijke woede trof hem en op de tast zocht hij naar het gezicht van de dader. Toen hij die eenmaal had gevonden, ging hij bovenop hem zitten en sloeg hij hem keer op keer in zijn gezicht. Als Nathans soldaten niet waren gekomen en hem van hem af hadden gehaald, dan was ie zeker doorgegaan tot de hufter dood was geweest. Zwaar hijgend liet hij zich op zijn knieën naast Leona vallen en legde hij zijn hand geruststellend op zijn arm. 'Ik zorg ervoor dat hij nooit meer met ook maar een vinger aan je komt,' hijgde hij, terwijl hij voelde hoe de pijn in zijn knokkels voelbaar werd.

Pas toen Leona stemmen van meerdere mannen hoorde en iets verderop de geluiden van een gevecht, kwam ze overeind. Ze wilde iets zeggen, maar al snel werden de twee uit elkaar gehaald. De een was de man die haar eerder mee had genomen en de ander herkende ze pas toen hij dichterbij kwam. 'Nathan...' Nu ze wist dat er niets meer met haar kon gebeuren - in ieder geval niet op dit moment - voelde ze de tranen opkomen. Leona realiseerde zich nu pas dat haar lichaam al die tijd stijf was geweest van angst. Hoe ze zich nu voelde, kon ze niet omschrijven, maar ze was blij dat het over was. Woorden kon ze niet meer vinden en het enigste geluid wat naar buiten kwam, waren die snikken die ze liet.

Nathan keek onzeker naar Leona en hoe de tranen over haar wangen heen stroomden. 'Kom eens hier,' mompelde hij al snel, waarna hij vast pakte en in een omhelzing trok. Nog steeds had hij geen idee wat er precies was gebeurd, maar hij kon het eigenlijk wel raden. Ondertussen maakte hij zijn mantel los en legde dat over de schouders van Leona heen, zodat ze zich deels kon bedekken. Opnieuw balde hij zijn vuisten en drukte hij zijn kaken hard op elkaar. Gisteren had hij nog beloofd dat er niets met haar zou gebeuren... 'Ik breng je naar mijn tent toe, oké? Dan kan je daar slapen en dan zal ik ervoor zorgen dat niemand binnen kan komen.'

Leona had niet eens de kracht meer om er tegenin te gaan. Haar lichaam voelde leeg na wat er net gebeurd was. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de man door een paar soldaten werd afgevoerd. Zijn intenties waren duidelijk geweest voor haar. Hij had haar willen straffen voor wat ze had veroorzaakt. Het was haar idee geweest om deze groep soldaten hierbij te voegen en blijkbaar was niet iedereen het daar mee eens geweest. Als Nathan en de andere soldaten haar niet hadden gehoord, wist ze zeker dat hij haar had verkracht... wellicht vermoord. Nog steeds snikkend trok ze de mantel stevig om haar heen, zodat ze haar kapotgescheurde shirt kon verbergen. Ze wilde niet dat het hele kamp haar zo kon zien.

Nathan veegde zorgvuldig wat plukken haar uit haar gezicht en probeerde de meeste tranen te drogen met de onderkant van zijn shirt. Hij snapte best dat ze niet wilde dat het hele kamp wist wat er was gebeurd. 'Kom, dan til ik je op.' Zorgvuldig legde hij zijn armen onder haar en tilde haar zo de lucht in. Hij nam expres een omweg, zodat ze niet langs het kampvuur hoefde, waar het nu waarschijnlijk erg druk was, en liep zo naar zijn eigen tent toe. Eenmaal daar schopte hij met zijn voet de tentflap open en legde hij Leona op zijn bed. 'Maak je geen zorgen, ik laat mijn bed vaak genoeg verschonen,' glimlachte hij met een knipoog. Hij kon de doodsangst van eerder nog steeds duidelijk op haar gezicht lezen en hij besloot dat het vast beter was om haar alleen te laten. 'Extra dekens liggen onder het bed, voor als je ze nodig hebt. En- ik zit buiten voor de deur. Roep maar als je iets nodig hebt.'

Leona knikte bij zijn woorden en liet haar hand over de vacht glijden die op het bed lag. Het was een stuk beter dan haar bed, wat ze nu had, dat moest ze toegeven. Toen hij buiten de tent was, kwam ze overeind en bekeek ze de schade. Haar polsen begonnen al blauw de worden, waar de man haar had vast gepakt en op haar lip proefde ze de bittere smaak van bloed. Haar shirt was losgescheurd en onthulde haar linkerborst. Nog steeds trillend liep ze de tent in, op zoek naar iets wat haar eigen shirt kon vervangen. Al snel had ze een blouse gevonden, waarschijnlijk van Nathan zelf, en wisselde deze om met haar eigen shirt. Een benauwde stilte vulde de tent, wat haar een hachelijk gevoel bezorgde. Ondanks dat ze wist dat Nathan buiten zat en haar niets zou overkomen, voelde ze zich nog steeds niet veilig. Alsof er iemand uit het donker naar voren zou stappen. Misschien was dit alles wel een grote fout geweest en had ze gewoon naar haar vader moeten luisteren. Wellicht was dit leven niets voor haar. 'Nathan, ik-' Ze wist niet precies wat ze wilde zeggen, ze wilde enkel niet alleen zijn.

Terwijl Nathan buiten zat, waren er paar bezorgde soldaten langs gekomen die vroegen hoe het met Leona ging. Ook paar van haar vrouwelijke soldaten waren langs geweest, maar iedereen had hij weggestuurd. Dit was niet de eerste keer geweest dat hij zoiets mee had gemaakt: dit was namelijk precies de reden waarom hij in de eerste plaats dit leger had opgericht, zodat ze mannen en vrouwen die zulke dingen deden konden straffen. Plotseling hoorde hij van binnenin de tent de stem van Leona en stond hij op, om naar binnen te kijken. 'Leona, wat is-' Toen hij haar gezicht zag, zuchtte hij en ging hij naar binnen. Zorgvuldig maakte hij de flap van de tent dicht, zodat niemand zomaar binnen kon komen, en ging hij naast haar op bed zitten. 'Sorry dat je nu hier moet slapen, ik snap dat je veel liever in je eigen bed ligt, maar-' Hij haalde zijn schouders op en keek onzeker om zich heen. 'Zal ik je naar het paleis brengen? Voel je alsjeblieft niet verplicht om hier te blijven. Ik snap best dat je misschien naar je ouders wilt.'

'Nee, nee ik wil niet naar het paleis toe.' Het laatste wat ze wilde was om naar haar ouders te gaan op dit moment. Hoewel ze een omhelzing van haar moeder best goed kon gebruiken op dit moment. 'Ik wil gewoon niet alleen zijn, dat is alles.' zei ze uiteindelijk en ging zelf wederom op het bed zitten. Leona sloeg haar armen om haar benen heen en keek de tent rond. 'Het was dom om ze zo snel hier naartoe te brengen... En het was dom dat ik rond ben gaan lopen. Ik had het kunnen weten.' Ze wist dat niet iedereen tevreden was met de fusie. Het was simpelweg dom geweest om alleen te gaan lopen, Nathan had haar eerder nog gewaarschuwd dat ze niet al teveel langs de randen van het kamp moest dwalen en zijn woorden bleken waar te zijn. Helaas had ze dat op de harde manier moeten uitvinden.

Voordat hij de volgende dag de man zou uit horen, wilde hij het verhaal van Leona horen. Gelukkig begon ze er zelf al over en hoefde hij geen vervelende vragen tegen haar zin te stellen. 'Wacht, je zegt dus eigenlijk dat het een man was uit jouw vaders leger? Heeft ie nog iets tegen je gezegd, toen hij je mee nam?' Hij had zijn hand op haar arm gelegd, maar sloeg na een tijdje zijn hele arm om haar heen. Hij had er veel respect voor dat ze toch nog hier wou blijven, ondanks wat er gebeurd was. Hij wist nog goed dat hij na de eerste aanval van zijn leger meteen naar zijn eigen moeder was gerend. 'Het spijt me trouwens heel erg dat dit is gebeurd,' vervolgde hij zachtjes.

Leona knikte bij zijn vraag. 'Ik weet zijn naam niet, maar ik herkende hem. Daarnaast valt het Zuidelijke accent niet te missen.' Ze glimlachte kort, maar al snel verdween deze weer. 'Hij heeft alleen gezegd dat ik een fout heb gemaakt door hen hiermee naartoe te nemen zonder hun toestemming, verder niets.' Als hij iets had gezegd, had ze het in ieder geval niet opgeslagen, ze was te druk bezig geweest met een plan te bedenken hoe ze daar weg zou komen. 'Het is mijn eigen schuld, Nathan. Ik heb ze hier naartoe gebracht, ik ben in mijn eentje rond gaan lopen in het holst van de nacht. Het is mijn fout.' Ze wilde niet dat hij zich schuldig zou voelen over iets waar hij niets aan had kunnen doen.

Nathan knikte langzaam en keek peinzend naar het gezicht van Leona. Hij had er helemaal geen rekening mee gehouden dat sommige soldaten helemaal niet zijn leger wilden. Dit was typisch een zaak waar hij het advies van Marcus over nodig had. 'Laten we het erop houden dat het beiden onze schuld niet is. Ook al had je in je tent gelegen, dan had hij vast wel een manier gevonden om je toch mee te nemen naar het bos.' Hij wou er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij daar niet op tijd was geweest of als Leona niet had kunnen gillen. Nathan liet haar los en stond op om een natte doek te pakken. 'Je bloedt...' mompelde hij, waarna hij zacht de doek tegen haar lip drukte. 'En dit gaat de zwelling tegen.'

Leona pakte de doek van hem over en depte hem tegen haar lip aan. Ze wist niet precies hoe het was gebeurd, wellicht toen hij haar losliet en ze op de grond was gevallen. Ze wrong de doek uit boven de bak water en hield hem wederom tegen haar lip aan. 'Bedankt.' mompelde ze kort. Ergens schaamde ze zich dat hij haar zo moest zien, ze kwam vast niet overtuigend over als een goede soldaat. Zuchtend legde ze de doek weg en sloeg ze de mantel stevig om zichzelf heen. 'Het spijt me dat je me zo moet zien... dat ik je hiermee opzadel.'

Nathan liet de doek over pakken en ging weer naast haar zitten. Bij haar woorden keek hij haar geruststellend aan en schudde hij zijn hoofd. 'Dat is geen probleem. Dit is waarom ik in eerste instantie dit leger heb gevormd, om zulke mannen te straffen. De adel doet hier niets tegen hoor, laat staan de patrouilles.' Hij glimlachte zwakjes en legde zijn hand op haar rug. 'Je wilt niet weten hoeveel mensen er net langs zijn geweest om te vragen hoe het met je ging. Marcus staat zometeen waarschijnlijk ook wel voor de deur.' Hij lachte en voelde ondertussen iets branden op zijn heup. Hij trok zijn shirt gedeeltelijk op en zag dat er een sneed in zijn huid was ontstaan. Hij had vast langs een scherpe tak geschuurd tijdens de val. Hij pakte ook een doek en depte zijn wond. 'Moet je ons nou zien zitten,' lachte hij.

Leona kon niet geloven dat er nu al mensen waren die vroegen hoe het met haar ging. Ze was dan misschien van adel, maar hier zag ze zichzelf als niets meer of minder dan de rest van de mannen en vrouwen uit het leger. 'Wat zal er met hem gebeuren, met die man?' vroeg ze nieuwsgierig en keek toe hoe hij zijn eigen snee aan het schoon deppen was. 'Hier, laat mij maar.' Dit was wel het minste wat ze kon doen na wat hij voor haar had gedaan. 'Als hiervan woord bij mijn ouders terecht komt, worden ze furieus... mijn vader weet er al niets van dat ik hier ben. Laat staan dat hij van de driehonderd soldaten afweet..' Ze wist niet wat ze zou doen als dit alles haar vaders oren zou bereiken.

Nathan had zijn shirt uitgetrokken, zodat ze beter bij de sneed kon, en bedachtzaam staarde hij naar haar hand met de doek. 'We hebben een man in ons leger die de rechten van Tarth heeft gestudeerd. Hij zal bepalen wat er met hem gebeurt.' Nathan zuchtte diep bij haar woorden en begroef zijn handen in zijn haar. Hij wist dat hij hierdoor in de problemen zou komen. 'We moeten er gewoon voor zorgen dat je vader er niet achter komt. Morgen spreek ik je mannen aan en hoop ik ze over te kunnen halen om niets aan Edmund te vertellen en bij dit leger te blijven. Of ik geef ze de kans om terug naar je vaders leger te gaan en hopelijk niets te zeggen... Ik kijk nog wel even hoe ik dat ga doen.'

Leona depte voorzichtig over de snee heen. Het was gelukkig niet erg diep, dus het zou vanzelf weer dichtgroeien, zonder andere maatregelen te hoeven nemen. 'Laat mij met ze praten.' zei ze uiteindelijk en legde de doek aan de kant. 'Ze zijn hier omdat ik ze hier naartoe heb gebracht. Als ze daar problemen mee hebben, moeten ze naar mij toe komen.' Daarbij had ze ook meer macht, ze was nog steeds van adel en ze was de dochter van de man die zeggenschap over hen had. Wellicht dat ze meer druk kon uitoefenen op de mannen. 'Vele zullen hun mond houden, en als ze hun mond opentrekken tegenover mijn vader moeten ze mijn naam noemen, niet die van jou.'

Nathan zuchtte en sloeg zijn armen over elkaar heen voor zijn borst. 'Ik vind het goed, jij hebt ze per slot van rekening geregeld. Maar pas op wat je tegen ze zegt, oké?' Hij keek bezorgd naar haar lip, die begon op te zwellen, en ook de rode plekken op haar lichaam werden enkel feller. Nu pas herinnerde hij zich ook weer hoe haar shirt was gescheurd. 'Leona, ik- sorry, maar hoe-' Hij slikte en wist niet hoe hij het moest verwoorden. 'Hoe ver is hij gegaan? Want als je ergens anders nog wonden hebt, moeten we dat wel verzorgen. Ik wil niet dat het gaat ontsteken.'

Leona keek hem enkel aan bij zijn vraag en schudde als antwoord haar hoofd. 'Hij heeft verder niets kunnen doen.' verzekerde ze hem. Ze had zichzelf nog gecontroleerd op eventuele verdere schade, maar ze had niets kunnen vinden. Het waren enkel wat blauwe plekken van de hardhandige omgang en haar lip. 'Hij heeft niets gedaan..' herhaalde ze nog zachtjes en stond op. Ze had zich nog nooit zo klein gevoeld als vandaag. Op het hof was er altijd wel iemand in de buurt geweest die haar te hulp kon schieten als er iets aan de hand was. Vandaag was ze alleen geweest, helemaal alleen en ze realiseerde zich nu pas hoe hulpeloos ze eigenlijk was. Ze had zich niet kunnen verweren tegen deze man, ze moest maar hopen dat iemand haar had gehoord.

Nathan zuchtte opgelucht en pakte van de grond zijn shirt weer op, om deze aan te doen. Ondertussen keek hij toe hoe ze op stond en door de tent rond liep. 'Leona, ik denk dat het het beste is als je gaat slapen. Je moet niet te veel over die man nadenken, dat is hij niet waard.' Ook Nathan was opgestaan en deed een extra mantel om zich heen. Hij was van plan om opnieuw buiten te gaan zitten en de deur te bewaken. 'Als je wilt, dan kan ik vragen of iemand een bad voor je klaar maakt, of ik kan één van je vrouwelijke soldaten vragen om bij je te blijven?'

Hij had makkelijk praten, hoe kon ze zomaar stoppen met nadenken over wat er was gebeurd? Het was niet iets wat ze zomaar uit kon zetten. Zuchtend nam ze weer plaats op het bed en besloot niets meer te zeggen. 'Je hebt gelijk, het is beter als ik ga slapen.' Leona wist dat ze geen oog dicht zou doen vannacht en waarschijnlijk zou ze overeind zitten bij ieder geluidje dat ze zou horen. 'Nee, je hoeft niemand te roepen.' Ze had geen behoefte aan ander gezelschap, ze zouden vast en zeker met vragen komen en ze voelde er niets voor om die nu te moeten beantwoorden. 'Als je wilt mag je ook hier blijven..' Ze wist niet of ze dit zei omdat ze hem binnen wilde hebben, of omdat ze hem niet wilde verplichten om naar buiten te moeten.