Het legerkamp

Het was niet dat Eileen de woorden van Ren niet waardeerde en ook tegen zijn reactie om haar te willen helpen had ze niets, maar ze dacht het nu zelf onder controle te kunnen hebben. Zolang ze Naevia maar hielp dan kwam het vast goed. 'Het klinkt heerlijk.' Eileen stelde zich al een prachtige zeereis voor met de zilte wind en een warme comfortabele zon. Hoewel haar inmiddels getrainde instinct zich ook meteen afvroeg hoe een hele bemanning om ging met hygiëne. Hoe zorgden ze voor genoeg water? Kon je zout water gebruiken voor bepaalde dingen? Het zou vast goed zijn om wonden mee te verzorgen. 'Zou jij dat willen?' vroeg ze aan Ren. 'Naar Quandaï en- en de Zomer Eilanden?' Geïnteresseerd keek Eileen naar hem om.

Marcus hield zijn diepe zucht voor zich en rechtte zijn rug. 'Natuurlijk! Het is een kamp vol soldaten, iedereen houdt altijd een oog in het zeil.' Hij slaakte echter wel een zucht toen hij hoorde dat Henry morgennacht pas weer langs zou komen. Het was niet dat het plan nu nog niet ver genoeg uitgewerkt was, maar eerder dat hij graag nog eens Nathan onder de loep nam. Marcus kon dit niet zomaar verder laten gaan. 'Nathan, je kunt zonder mij niet met Henry in bespreking gaan. Zeker nu niet.' Al beloofde hij dat het beter zou gaan, Marcus kon daar niet zomaar blindelings op vertrouwen. Nathan was zijn beste vriend, maar het was te belangrijk dat nu alles goed liep. 'Ik wil van alles dat jij en Henry besluiten meteen op de hoogte zijn, oké?' Zijn ogen gleden nogmaals naar Leona. Hij hoopte maar dat hij er van uit kon gaan dat zij samen zouden werken om Nathan te helpen. 'Als ik iets kan doen laat het me weten.'

'Heerlijk? Mij niet gezien, ik word al zeeziek als ik er alleen al aan denk.' lachte hij. 'Maar als ik op een andere manier terug zou kunnen gaan naar de Zomer Eilanden zou ik het zeker doen.' Ren kon zich niet veel meer herinneren van zijn tijd op de Zomer Eilanden, enkel vage herinneringen en sommige geuren deden heb denken aan zijn geboorteplaats. Hij zijn zich zijn ouders vaag herinneren, niet als personen, maar wel in sommige herinneringen. Hij kon zich zijn moeders glimlach en vader's vriendelijke ogen nog levendig herinneren. Soms droomde hij over vroeger, al wist hij niet of dat het enkel dromen waren of ook werkelijk herinneringen. 'Al denk ik niet dat ik er nog iets zou herkennen.' zei hij uiteindelijk en keek haar aan. 'Dus misschien is het wel beter dat ik gewoon hier blijf. En jij dan? Interesse om meer van de wereld te zien?' vroeger droomde hij er altijd van dat hij ontdekkingsreiziger was en naar alle onbekende landen op de wereld vaarde met zijn boot en bemanning. Inmiddels was hij al vele jaren van die droom afgestapt.

Leona keek naar de twee mannen en knikte bij Marcus zijn woorden. 'Je kan beter wachten tot morgennacht Nathan, daarbij kan jij ook wel eens een goede nacht slaap gebruiken. Wij allemaal.' Ze ging op één van de krukken zitten en rechtte haar rug. De laatste loodjes van de zwangerschap waren vrij zwaar voor haar lichaam en als ze lang stond, voelde ze dat meer dan ze zou willen. 'Als jullie het niet erg vinden laat ik jullie weer over tot de zaken waar jullie mee bezig waren.' Ze wilde de twee mannen niet in de weg staan, zeker niet in deze tijd. Ze gaf Nathan nog een kus en zei Marcus gedag voordat ze de tent verliet, op weg naar haar eigen tent om even op bed te gaan liggen.

Eileen giechelde bij de gedachte aan een zeezieke Ren. Het was vast geen pretje om op zee te zitten en van het schip af te willen, maar er in geen weken land in het vooruitzicht was. Ze glimlachte en knikte naar Ren. 'Het zou fijn zijn als je hier zou blijven.' Bedenkelijk beet Eileen op haar lip. Ooit was Tyrosh haar hele wereld en nu voelde het dan ook dat alleen haar reizen in Tarth al wereldreizen waren geweest. Een stap verder kon zo maar moeilijk indenken. 'Ik weet niet of ik meer geluk ga vinden ergens anders. Tarth is al zo groot en ik heb hier al zo veel gevonden.' Wat had het voor nut om nog verder te gaan zoeken? Toen ze voor zich keek zag ze het water opdoemen. 'Oh, we zijn er bijna!'

Ren glimlachte kort toen het meer opdoemde. De omgeving liet hem direct kalmeren. Er was al een tijdje iets waarmee hij zat, maar hij had nog geen geschikt moment gevonden om het erover te hebben. Hij wilde het niet zomaar als een bom laten vallen, dus hij hoopte dat hij hier rustig met haar zou kunnen praten. Toen hij een mooi plekje gevonden had aan de oever, liet hij zichzelf in het gras zakken en gebaarde hij naast hem. 'Eileen, ik-' Ren had moeite om de goede woorden te vinden. 'Ik wil ergens met je over praten en ik wil dat je me laat uitpraten, dat je me laat uitleggen...' begon hij en keek haar aan, afwachtend wat ze zou gaan zeggen.

Eileen knielde naast Ren neer toen ze eindelijk het meer bereikt hadden en hij een plekje uit had gezocht om te gaan zitten. Ze stortte zich al snel op de kleine bloemetjes die dicht bij het water groeiden en ze plukten er enkelen tot Ren begon. Met een glimlach keek ze om. Zijn toon was haar niet opgevallen, maar zijn gezicht leek haar wel vreemd. 'Oh, natuurlijk! Waar wilde je het over hebben?' Zonder zich al te veel zorgen te maken ging ze verder met de bloemetjes en ging naast hem zitten om ze zorgvuldig aan elkaar te knopen. Eileen was nieuwsgierig naar wat Ren wilde zeggen, vooral omdat ze absoluut geen idee had wat haar te wachten stond. 'Ik moet je zo trouwens nog een grappig verhaal over Tobias vertellen!' zei ze nog snel tussendoor voor hij ook maar kon beginnen aan zijn woorden. Glimlachend en afwachtend keek ze hem aan.

De onbezorgde reactie van Eileen maakte het enkel en alleen maar moeilijker om dit te zeggen. Ren had geen idee hoe ze erop zou reageren en hij wilde haar alles behalve pijn doen. 'Ik heb er nog eens goed over nagedacht.' begon hij en probeerde haar blik te vangen. 'Ik- misschien is het beter als we een tijdje wat... afstand nemen van elkaar.' Hij had geen idee hoe hij het anders moest vertellen dan zo direct als hij nu had gedaan. 'Ik, ik zit gewoon constant met jou in mijn hoofd en Henry heeft het ook al opgemerkt. Ik ben er niet bij met mijn gedachten, niet zoals ik zou moeten en ik weet hoe belangrijk dit alles voor Henry is.' Ren wendde zijn blik af en trok wat grassprietjes uit de grond. 'Ik zie het ook bij Nathan, hij is zo bezig met Leona en zijn kind en- ik kan het me gewoon niet permitteren om ook zo te denken, niet nu, niet hier.' mompelde hij en keek haar aan. 'In ieder geval tot na de strijd, tot alles weer rustig is.'

Eileen fronste diep toen ze hoorde waar Ren het zo dringend over moest hebben. Door de plotselinge verwarring liet ze haar bloemenkrans links liggen en keek hem met een vragende blik aan. 'Afstand?' herhaalde ze zacht. 'Ik- Ik begrijp het niet.' Ze trok haar knieën op tot aan haar kin en sloeg haar armen om haar benen. 'Ik dacht dat- dat met Naevia. Je wil niet dat ik hier blijf, maar-' Eileen beet uiteindelijk onbegrijpelijk op haar lip. Ze richtte haar blik op het water en keek Ren niet meer aan. Net had ze zich nog zorgen gemaakt om Naevia en wat ze had gezegd, maar ze had ook gedacht aan de kleine Tobias die verstoppertje had gespeeld met haar de laatste keer dat ze er was en in haar achterhoofd had ze nog het lied dat ze gehoord had en met Ren had willen delen. In tegenstelling tot die drukte in haar hoofd van enkele tellen geleden was het nu heel stil.

Ren zuchtte bij haar woorden en knikte. 'Ik weet wat ik heb gezegd en het is ook oneerlijk- die woorden meen ik nog steeds, maar-' Hij probeerde zijn gevoelens zo goed mogelijk te verwoorden, zodat ze begreep wat er in zijn hoofd omging. 'Ik kan het me niet veroorloven om alleen maar aan jou te denken nu de strijd eraan zit te komen. Ik- Henry hij heeft me nodig en ik kan er niet voor hem zijn, niet zoals ik zou moeten als ik er alleen maar aan kan denken of jij wel veilig bent en of alles wel goed gaat.' Hij probeerde haar blik te vangen, maar keek uiteindelijk naar het water. 'Ik heb Henry een belofte gemaakt en die kan ik nu niet nakomen en het vreet aan me en- ik wil gewoon het beste doen, voor iedereen. Voor jou, voor Henry- voor mezelf...'

De stilte in Eileen's hoofd duurde enkele tellen, maar niet ongelooflijk lang. Langzaam begonnen allerlei gedachten weer door haar hoofd te spoken. Het frustreerde haar dat Ren zei dat hij niet aan iets anders kon denken. Ze kon niets doen aan dit probleem. Het was niet haar fout dat hij aan haar dacht en zich niet kon concentreren! Eileen was echter niet de persoon om boos te zijn en met een uitgeputte uitdrukking keek ze opzij naar Ren en schoof uiteindelijk wat dichter naar hem toe. 'Maar wie weet hoe lang de strijd duurt en- Ren ik-' Ze voelde zich plots klein na de gebeurtenissen van vandaag. 'Alsjeblieft, Ren.' Ze beet op haar lip en deed nu ook goed haar best haar gedachten te formuleren in een coherente zin. 'Je bent mijn beste vriend hier. Ik ga je zo missen,' zei ze zacht. Eileen wilde niet de persoon zijn die zijn keuzes disrespecteerde, maar ze wilde hem wel laten weten dat dit haar raakte.

Ren keek haar aan. Door haar woorden voelde hij zich enkel slechter en slechter. Hij had er rekening mee gehouden dat ze zo zou reageren, het was voor hem dan ook geen makkelijke beslissing geweest om dit haar te vertellen, maar haar reactie maakte het er niet makkelijker op. 'Ik weet het...' zei hij zachtjes en zuchtte. 'En het spijt me.' zei hij en boog naar haar toe om een kus op haar voorhoofd te drukken. 'Ik ga jou ook missen.' Dat zou hij niet ontkennen en dat wilde hij ook helemaal niet ontkennen, maar uiteindelijk zou dit beter zijn. In ieder geval wel voor hem. Na deze woorden stond hij op en keek hij haar aan. 'Loop je mee naar het kamp of blijf je nog even hier?' Hij wilde haar niet zomaar achterlaten zonder iets te zeggen, maar begon wel alvast zachtjes met lopen, terug richting het kamp.

Eileen voelde de kus op haar voorhoofd maar amper. Ze wist niet wat ze verder moest zeggen of doen nu ze dit wist. Ze keek op toen Ren overeind kwam en kon maar niet beslissen of ze nu iedere tel die ze nog met hem kon hebben met beide handen aan wilde grijpen of dat ze alleen wilde zijn. Na enkele tellen stond ze toch op en ging achter hem aan. Ze was nooit iemand geweest die goed alleen kon zijn als ze zich niet goed voelde. Na een tijdje pakte ze toch Ren's hand vast, niet dwingend of wanhopend, maar om de stilte wat te verzachten. Eén ding was in ieder geval zeker nu: ze kon Naevia nu tenminste overtuigen om mee te mogen en nog altijd haar lessen te krijgen.