Het legerkamp

'We hebben ons er tot nu toe goed buiten kunnen houden. Het zal niet zo makkelijk zijn als we echter achter Henry staan voor de poorten van Evenfall,' verzuchtte Marcus. Hij wilde er verder op in gaan, maar die gedachtegang werd al snel stop gezet door Naevia's woorden. Marcus lachte hard en liet zich grijnzend door haar op het bed geduwd worden. Met zijn handen gleed hij langs haar middel en trok hij haar naar zich toe. 'En ik houd van jouw, Naevia. Mogen alle Goden die er bestaan het weten.' Hard drukte hij zijn lippen op de hare. Zijn hand gleed over haar rug en grijnzend gleed hij met de andere door haar haar. 'Ik geen idee hóe veel tijd we hebben,' vertelde hij haar met een brutale lach toe. 'Maar laten we het er nu maar goed van nemen.'

Naevia lachte om zijn woorden en liet zich gewillig kussen, terwijl ze dicht tegen hem aan ging liggen. 'Door alle drukte ben ik blij met elke seconde die we samen kunnen door brengen,' glimlachte ze, terwijl ze zijn hand vast pakte en deze onder haar shirt bracht. Ze wilde aangeraakt worden en vooral bemind worden. Dat hij vertelde dat hij van haar hield liet haar lichaam warm worden en met rode wangen keek ze hem aan. Buiten haar moeder had nog nooit iemand dat tegen haar gezegd. Soms twijfelde ze eraan of Marcus wel besefte hoe erg ze alleen al zijn aanwezigheid op prijs stelde, laat staan zijn liefde en vertrouwen. 'Als alles voorbij is, dan wil naar Quandaï toe,' fluisterde ze tegen zijn lippen aan, terwijl ze zacht met haar hand door zijn haren streelde. 'Ik wil alles zien.'

Marcus maakte kleine cirkeltjes op Naevia's warme huid en bekeek glimlachend haar blozende gezicht. 'Dan zal ik je meenemen.' Hij sloot kort zijn ogen en genoot van het tedere gebaar van de streling door zijn haren. Het was nu al weer lentes geleden dat hij in Quandaï was geweest. Normaal ging hij er regelmatig heen om de banden die ze daar hadden te onderhouden, maar nu het hier zo een chaos was geweest had Marcus zijn handen vol gehad. 'Ik wil je alles laten zien. De havens, de markten, de cultuur, mijn familie.' Glimlachend kwam hij overeind en nam Naevia mee. 'Maar ik heb mijn verantwoordelijkheden hier en als Nathan mijn hulp nodig heeft-' Marcus wilde het plan niet van de kaart schuiven, hij nam het erg serieus, maar hij wilde Naevia ook niet te veel laten verwachten. Hij kon niet veel tijd af nemen. Zelfs niet als dit voorbij was, zeker niet dan.

Eileen hield Ren's hand stevig vast en haalde haar schouders op. 'We kunnen niet iedereen verplaatsen. Er zijn enkele zwaar gewonden. Die moeten hier blijven en iemand moet voor ze zorgen en Naevia-' Ze stopte met lopen en hield ook Ren staande. 'Ik heb je nooit verteld hoe ik hier aan ben gekomen. Maar-' Eileen slikte en keek verder de bossen in. Ze had Naevia altijd beloofd dat ze deze informatie niet zou delen met anderen, maar ze dacht niet dat het enig kwaad kon om het Ren te vertellen. Hij had niets te maken met Naevia, noch andersom. Toch twijfelde ze erg, ook omdat ze Ren niet op wilde zadelen met haar kleine probleempjes terwijl hij over de kwesties van heel Tarth na dacht. Ze schudde haar hoofd en glimlachte voorzichtig. 'Naevia wil me gewoon niet onderwijzen als ik er voor kies om niet achter te blijven. Ze wil dat ik bewijs dat ik dit niet voor jou heb gedaan, om niet achter te blijven in het Zuiden terwijl jij maar rond reisde en zoveel deed. En ik zou dan maar op een markt staan en baden schoon schrobben,' verzuchtte Eileen. Ondertussen realiseerde ze zich meer en meer dat het waar was wat Naevia dacht.

Ren fronste naar haar toen ze vertelde waarom ze hier moest blijven. 'Wat?! Maar dat is onzin, er zijn toch genoeg andere... mensen die hier kunnen blijven om voor ze te zorgen?' Enkel en alleen maar omdat Neavia wilde dat Eileen zou bewijzen dat ze hier niet was voor Ren moest ze achter blijven en Neavia's rotklusjes maar opknappen? 'En al zou hier je zijn voor mij, wat maakt dat nou uit? Je doet je werk toch goed?' Hij snapte er niets van hoe sommige mensen in elkaar zaten. 'Hoe zou Neavia het vinden als ik zou zeggen dat ze hier achter moest blijven zodat ze kon bewijzen dat ze er niet was voor Marcus? Kom op, dat slaat toch nergens op?!' Dit alles frustreerde hem meer dan misschien zou moeten, maar in zijn ogen was het zo oneerlijk, daarbij was hij doodop en dat hielp ook niet erg mee. 'Ik ga wel met Marcus en Nathan praten.'

Eileen beet op haar lip toen ze Ren's reactie hoorde. Dat hij zo fel reageerde gaf haar een dubbel gevoel. Enerzijds waardeerde ze het dat hij hier om gaf, maar anderzijds moest ze dit ook zelf op kunnen lossen. Ze pakte ook Ren's andere hand vast en keek hem ernstig aan. 'Nee, Ren, alsjeblieft vertel ze het niet. Naevia weet het allemaal, oke?' Ze kneep in zijn beiden handen en probeerde haar stem bij te zetten zodat hij zou begrijpen dat ze het heel serieus meende. Daarmee besloot ze ook dat ze het hem allemaal zou vertellen. Het had geen nut het te weerhouden. 'Ik ken Naevia van Tyrosh. Ze leverde toen medicijnen en wat nog meer en ik kocht altijd mijn maan thee bij haar. En- En dat kwam vaak voor vanwege wat ik deed en toen ik het niet kon betalen werd Naevia een klant in ruil voor de maanthee.' Eileen haalde diep adem. Ze sprak hier nooit over met Ren. Het was altijd een soort stil besluit tussen hen geweest om er niet over te praten. 'Maar ze wilde weer geld na enkele weken en dat kon ik haar niet geven. Naevia nam er geen genoegen mee dat ik in de schulden kwam en ze heeft me toen verlinkt. Naevia heeft Maire verteld wat ik in mijn kamer deed. Ik wil niet dat Marcus en Nathan dat weten. Of Henry of wie dan ook.'

Henry had aangegeven dat hij al te lang in het kamp van Nathan was. Ondanks dat iedereen het vast vermoedde, wilde hij niet dat Nathans leger problemen zou krijgen doordat mensen wisten dat ze samen werkten. Henry zou dus rond middernacht terug keren. Nathan wilde voor dat moment al de plannen doorgesproken hebben, dus beende hij naar de tent van Marcus toe en liep hij onaangekondigd naar binnen, zoals hij altijd deed. Hij was niet verbaasd om ze zo aan te treffen. Het was al vaker gebeurd, en daarbij kwam Marcus ook vaak genoeg bij hem naar binnen als hij met Leona in eenzelfde positie was. 'Henry komt vannacht weer terug voor de verdere plannen. In de tussentijd kunnen we dus nog wat dingen bespreken,' mompelde hij, terwijl hij naar de tafel met landkaarten liep.

Naevia maakte het stuk stof los, dat zijn haren bijeen hield, en gleed er teder met haar handen doorheen. Zijn handen op haar huid voelden heerlijk warm aan en vol genot drukte ze haar lichaam dichter tegen zijn huid aan. 'Ik hoop dat we het ook echt kunnen verwezenlijken,' verzuchtte ze met een bescheiden glimlach. Ze snapte erg goed dat hij een belangrijke functie in het kamp had en dat zijn aanwezigheid eigenlijk niet gemist kon worden. Maar Nathan kon toch vast begrijpen dat hij zijn familie wilde opzoeken? Naevia kuste hem opnieuw en op hetzelfde moment kwam Nathan de tent binnen. Met een teleurgestelde blik keek ze Marcus aan, waarna ze van hem af stapte en overeind kwam. 'Ik moet nog wat regelen en dan zal ik terug komen om de praktische zaken rondom de gewonden te bespreken, oké?' Ze glimlachte kort naar de mannen en verliet vervolgens de tent.

Marcus voelde hoe hij langzaam opgewonden begon te raken van iedere kleine beweging die Naevia maakte. Hij liet zijn handen verder naar beneden glijden over Naevia's rug en liet ze op haar heupen rusten om haar dichter naar zich toe te trekken. Innig kuste hij haar terug en hoorde toen de flap van zijn tent en vervolgens de stem van zijn vriend. Zuchtend kwam hij overeind en haalde een hand door zijn haar terwijl hij Naevia na keek. 'Tot straks.' Met een kreun stond hij op van het bed en stopte zijn blouse terug in zijn broek. 'De Goden en de Moeder bij elkaar, zie ik er net zo slecht uit als jij?' Marcus sloot aan bij de tafel en zette een hand op het hout, terwijl hij zijn vriend bekeek. 'Nathan we hebben dit al zo vaak doorgesproken, waarom neem je niet wat rust voor Henry straks terug komt. Dan zet ik alles hier klaar.'

Nathan moest lachen om zijn woorden en bekeek Marcus van top tot teen. 'Ik mag toch hopen van niet,' grinnikte hij, waarna hij zich over de landkaarten boog. De woorden van Marcus lieten echter zijn glimlach verdwijnen en nors ging hij op een kruk zitten. 'Dat kan niet. Niemand kent het plan zo goed als ik, zelfs jij niet,' mompelde hij, terwijl hij een glas met wijn in schonk. 'En daarbij, ik wil niet dat iemand hier zomaar binnen komt. Ik heb net wat mannen rond zien lopen die ik niet vertrouwde... Daarom adviseerde ik Henry om vannacht nog langs te komen.' Hij besefte goed wat hij had gedaan en met een verontschuldigende blik keek hij Marcus aan. 'Het spijt me dat ik weer je nachtrust af pak. Ik- ik kan me 's nachts beter concentreren.' Zelf had hij al wekenlang niet meer goed geslapen. Elke keer als hij in dutte, werd hij wel schreeuwend wakker. Iedereen in het kamp had nu wel door dat er iets mis was, maar Nathan ontkende halsstarrig.

Marcus schudde grinnikend zijn hoofd, maar keek bedenkelijk naar zijn vriend toen hij zo nors reageerde op zijn voorstel. Hij besloot zijn vriend niet tegen te spreken. Ook al had hij wel twintig opmerkingen hij hield zich voor zich omwille van de uitdrukking op Nathan's gezicht. Marcus leunde met over elkaar geslagen armen tegen de tafel met de kaarten en bestudeerde hem voor enkele tellen. 'Verontschuldig je alsjeblieft niet. Zaken zijn zaken en het moet nou eenmaal gebeuren.' Aarzelend opende hij een paar keer zijn mond om nog iets te zeggen, maar sloot hem uiteindelijk toch iedere keer. Marcus wist heel goed welke geruchten er rond gingen en hij zag het zelf ook, maar hij wist niet wat de manier was om dit aan te pakken. 'Oké, kom maar op dan met het plan. Vertel het me nóg een keer.' Hij draaide zich om naar de tafel en boog zich over de kaarten.

Nathan haalde zijn schouders op en leunde met zijn arm op de tafel. 'Ik- het is misschien ook een excuus voor iets anders. Ik wil dat Leona goed slaapt en dat lukt niet als ik er ben. Als we een vergadering hebben, dan heb ik een goed excuus om niet te hoeven slapen.' Leona was inmiddels hoogzwanger en ze kon elk moment bevallen. Ze had haar slaap dus extra nodig. 'Henry vertrekt vanaf het basiskamp naar een kamp dichtbij Evenfall. Wij volgen, maar we zullen op dit punt gaan splitsen, waardoor we hier eindigen.' Met zijn vinger stippelde hij op de landkaart het pad af. 'Vanaf daar wil ik ons eigen kamp ook gaan splitsen. De krijgers die in geval van nood gaan vechten moeten dichterbij Evenfall gestationeerd worden. Gewonden, vrouwen en kinderen blijven in dit achterste kamp, zodat ze uit de strijd blijven.' Hij bekeek de landkaart nogmaals en zuchtte vervolgens diep. 'Maar laten we hopen dat alles goed gaat.' Van buiten hoorde hij plotseling wat geluiden en onmiddellijk spande al zijn spieren zich aan. Toen hij zag dat Marcus naar hem keek, ontspande hij snel weer en deed hij alsof er niets was gebeurd.

Marcus luisterde aandachtig naar Nathan toen hij over Leona begon. Hij wist dat Nathan zich erg veel zorgen maakte om zijn vriendin. Marcus had dat nooit eerder gezien bij zijn vriend. Daarom vond hij het ook moeilijk om hem er op aan te spreken. Hij wist dat Leona vast en zeker gek moest worden van de overbezorgdheid. Marcus richtte zijn aandacht op de kaart en volgde de lijn met zijn ogen. 'Ik heb het er net met Naevia en Eileen over gehad dat de ziekenboeg met de ernstig gewonden inderdaad achterblijft.' Bedenkelijk tikte hij met zijn vinger op zijn arm. 'Weet je zeker dat dat-' Marcus stopte en keek verward naar Nathan die ineens erg gespannen leek. Het moment was echter zo weer over en Marcus hervatte zichzelf. 'Is het niet beter het kamp een paar kilometer verder naar het Oosten te plaatsen? We zitten daar met minder obstakels en kunnen eventuele aanvallen van meters ver aan kunnen zien komen.'

Ondanks dat hij deed alsof er niets aan de hand was, zat dat ene geluid van buiten nog steeds in zijn maag. De woorden van Marcus gingen totaal langs hem heen en knarsetandend staarde hij naar de landkaart. 'Ik ben zo terug,' mompelde hij, terwijl hij zijn mes tevoorschijn haalde - hij had het altijd wel ergens onder zijn kleding verstopt - en liep zo naar buiten toe. Het geluid kwam te komen van een stelletje dat zich rechtsachter Marcus' tent verstopt hadden in de bosjes. Met een opgelucht gevoel ging hij weer naar binnen toe en richtte hij zich weer op Marcus en de kaart. Als Nathan iets niet vertrouwde, dan kon hij niet verder, tot hij zeker wist dat er iets aan de hand was. Dit gebeurde ook vaak 's nachts, waardoor hij uit bed stapte en de hele omgeving onderzocht. Leona werd er gillend gek van, dat had ze vanochtend nog gezegd. Nathan vroeg Marcus om zijn woorden te herhalen en ditmaal luisterde Nathan goed. 'Op zich is dat een betere plek. Voor bodes tussen ons en Henry's kamp wordt het dan een langere weg, maar dat moet te over zien zijn, lijkt mij. Goed idee.' Hij sloeg Marcus op zijn schouder en ging vervolgens weer op zijn kruk zitten. 'Hoe is de sfeer in het kamp? Wat vinden de mannen ervan dat we Henry helpen?'

Marcus keek Nathan beduusd na. Sprakeloos zag hij niet veel later zijn vriend terug komen en doen alsof er niets gebeurd was. Hij herhaalde compleet afgeleid zijn woorden, maar kon het toen niet meer aan zien. 'De sfeer in het kamp? Wat vinden ze van Henry? Wil je het echt weten?' Marcus deed zijn best om Nathan's blik te vangen en vast te houden. 'Nathan, het enige waar de soldaten over praten is over jou.' Er waren al verschillende mannen naar hem toe gekomen om te vragen wat er aan de hand was. In het begin had hij het niet begrepen, maar op een gegeven moment begon het ook voor hem duidelijk te worden dat er iets aan de hand was. 'Je hebt toch zelf ook wel door dat er iets niet goed zit, toch?'

Nathan luisterde de woorden van Nathan met een ongelovige blik aan, waarna hij kwaad met zijn vuisten op tafel sloeg en op stond. 'Er is niets aan de hand!' schreeuwde hij tegen zijn vriend, terwijl hij woedend tegen de kruk schopte. Het was de laatste druppel dat ook nog eens zijn beste vriend en vertrouweling vond dat hij gestoord was. Ruw greep hij Marcus' blouse vast bij zijn kraag en trok hij zijn vriend zo omhoog. 'Vertel de mannen dat ze zich met de strijd bezig moeten houden en niet met mij. Ik wil dat niemand meer bij mijn tent in de buurt kan komen. Ik kan al die mannen niet vertrouwen als ze denken dat ik gek ben!' Hij liet Marcus weer los en gleed met zijn handen door zijn vettige haren heen. Hij had zich al dagen niet meer gewassen, hij had nog langer niet goed geslapen en overal waar hij kwam, zag hij wel dingen die er niet waren. Hij wist niet eens meer of hij zijn trouwste maat kon vertrouwen. 'Hoe denk jij over mij, Marcus? Ben je net zo oppervlakkig als alle mensen in dit kamp?'

Marcus was wel wat gewend aangezien hij al jaren voor het leger van Nathan werkte en verbonden moest onderhouden met niet altijd de meest makkelijk mensen. Maar dat dit gedrag van Nathan kon komen maakte hem zeer ongerust. In een reflex greep hij naar de armen van Nathan die hem vrijwel van de grond op tilden. Hij wist echter beter dan hard tegen te stribbelen. Dat zou geen goede uitwerking hebben. Toen hij werd los gelaten staarde hij zijn vriend aan met een ellendige blik. 'Nathan, kalmeer je, alsjeblieft.' Het was er veel slechter aan toe met de man die voor zijn neus stond dan hij gedacht had. Marcus zette echter al snel een doelgerichte blik op en keek Nathan doordringend aan. 'Je zou beter moeten weten. Als de mannen praten ligt dat niet aan hen. Je hebt niet zomaar een groep soldaten onder je, Nathan, het zijn geen idioten. Dus doe niet alsof het probleem bij hen ligt.' Marcus vond het prima als hij aangevallen werd, maar Nathan kon niet als leider zijn mannen gaan bekritiseren op die manier. Dat ging veel te ver en kon hem bovendien het vertrouwen van het leger kosten.

Leona hoorde Nathan van buiten de tent roepen, dus liep ze zonder te twijfelen naar binnen toe.  Ze kon nog net zien hoe Nathan Marcus losliet. 'Gaat alles wel goed hier?' vroeg Leona, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en een veelbetekenende blik naar Marcus wierp. 'Ik kon jullie buiten horen...' Ze was inmiddels hoogzwanger, maar dat weerhield haar er niet van om door te gaan met wat ze altijd deed. 'Waar hadden jullie het over?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze verder de tent in liep.

Nathan keek Marcus zwijgend aan en zag vervolgens Leona de tent betreden. 'Alles gaat prima,' zei Nathan uiteindelijk, terwijl hij zijn kruk verplaatste en gebaarde dat Leona erop kon gaan zitten. Zijn ogen volgden hun blikwisseling en geïrriteerd kuchte hij. 'Ik wéét dat er iets aan de hand is en ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan, oké? Als ik wil checken of er buiten iets aan de hand is, dan doe ik dat. Dat stelt míj gerust.' Hij leunde tegen de tafel aan en keek vervolgens zijn vriend aan. 'Ik had dat niet mogen doen. Het spijt me. En-' Peinzend beet hij op zijn lip en keek vervolgens beiden met een gepijnigde blik aan. 'Mijn mannen- Zijn ze bezorgd? Ik- ik heb er niets van gemerkt dat ze iets van míj hebben gemerkt,' zei hij zacht, terwijl zijn blik naar Leona's buik gleed.

Marcus keek geërgerd toe toen Leona de tent plots binnen was gekomen en met een zucht bond hij zijn haar weer bij elkaar. Hij wist niet of Leona wel door had wat voor een immense afleiding ze was voor Nathan op het moment. Marcus was ontzettend blij voor de twee en hij kon niet wachten om de kleine te zien, maar het kwam nu absoluut niet uit dat Nathan constant aan de veiligheid van het kind dacht. Hij vergat dan de veiligheid van zijn mannen, van zijn kamp. Zwijgend keek hij naar de twee en bedacht hoe hij dit het beste kon zeggen. Marcus was niet graag de pessimist, maar als hij zijn vriend nu zag voelde hij zich erg hopeloos. 'Nathan, je bent hier te veel mee bezig. Je moet je focussen op het kamp, vooral nu, dat je niet hebt gemerkt dat de mannen zijn gaan praten baart me nog het meeste zorgen.' Kort gleed zijn blik naar Leona, maar tegen haar zei hij niets.

Eileen liet zijn handen gaan en sloeg haar armen om haar middel. Het was toen een erg spontaan idee geweest, dat nu uitgelopen was tot een goed plan. Ze leerde een vak en wellicht zou ze dat nog goed kunnen gebruiken als dit alles over was. Als Ren en zij over waren. Ze moest zichzelf veilig stellen en als dat dan via Naevia moest, dan was het maar zo. 'Maar ik verdien het ook dat niemand over mijn verleden weet, dus alsjeblieft Ren, zeg echt niets.' Op haar lip bijtend keek ze hem aan en schudde toen zuchtend haar hoofd. 'Nu zie ik je eindelijk weer en dan hebben we het hier over.' Ze pakte één van Ren's handen weer vast en trok hem weer verder het bos in. 'Ik heb een brief van Wren gehad. Hij was terug naar Tyrosh gegaan en heeft zich aangemeld om op een schip te gaan werken! Kun je je het voorstellen om zo constant rond te reizen?' Eileen deed haar best om enthousiast verder te gaan, maar het hele ding met Naevia knaagde nog aan haar gedachten.

Leona keek naar de twee mannen. Ze kon duidelijk aan het gezicht van Marcus zien dat hij er niet gecharmeerd van was dat ze hier plotseling binnen was komen stampen, maar dat deerde haar niet veel. 'Nathan, iedereen in het kamp houdt zijn oren en ogen open. Niet alle druk ligt op jou, dat weet je. Als er iets aan de hand is zijn er genoeg anderen die opletten, toch Marcus?' Ze keek naar Nathan's vriend en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Oh en voor ik het vergeet, Henry heeft doorgegeven dat hij vannacht niet gaat redden. Er waren schijnbaar andere ontwikkelingen in de kampen die zijn aandacht harder nodig hadden. Hij komt morgennacht.'

Nathan hoorde de woorden van zijn vriendin en beste vriend aan en probeerde het echt binnen te laten komen. Hij moest zijn attitude veranderen en ook zo snel mogelijk. Als hij Marcus mocht geloven, dan kon het kamp in no time op zijn kop staan zonder de leiding van Nathan. 'Ik zal mijn best doen. Dat- dat beloof ik, oké? Geen... paranoia meer.' Hij nam weer plaats op de kruk en staarde naar de landkaart van Tarth, terwijl hij luisterde naar de mededeling over Henry. 'Mooi. Dan kunnen jullie een goede nacht maken. Misschien dat ik vannacht wel naar hem toe kan reizen.' Of misschien kon hij wel zijn zuster en neefjes bezoeken. Dat was de enige plek waar hij nog tot wat slapen toe kwam. Het was iets dat hij nog niet aan Leona had durven vertellen. Hij wilde niet dat ze zou denken dat hij zich niet veilig voelde bij haar.