Het legerkamp

'Oh ik dacht dat je zoveel keukenmeisjes in je bed had.' merkte ze op. Dat had hij eerder deze week nog gezegd in de tent van Marcus. 'Die heb ik overigens niet gezien.' Ze trok één van haar wenkbrauwen op. 'Volgens mij was je gewoon aan het bluffen. Er waren helemaal geen keukenmeisjes, je wilde dat Marcus gewoon dacht dát je al iemand had, maar niets was minder waar. Of wel soms?' Leona zwom zelf naar de kant toe, om daar in het zand te gaan zitten. De zon was inmiddels sterker geworden en verwarmde Leona's lichaam met zijn stralen. 'Ik heb je wel door.'

Nathan fronste en schudde zijn hoofd. 'Ik was niet aan het bluffen. Het waren enkel niet alleen keukenmeisjes, maar ook wat vrouwen uit de lagere adel. Maar die heb ik uiteraard bezocht in een wat luxere ruimte.' Hij moest lachen, maar sloot al snel zijn mond. Dit was misschien niet de beste manier om Leona te imponeren. Nerveus keek hij toe hoe ze uit het water liep en hij checkte vervolgens hoe het er daaronder bij zijn lichaam uit zag. Doordat hij nu een nog beter uitzicht op haar had, werd het er niet beter op. 'Ik ga denk ik nog even zwemmen.'

Leona fronste haar wenkbrauwen en haalde haar schouders op. 'Als jij het zegt..' Nog steeds geloofde ze hem niet helemaal, maar ze zei er verder niets over. Toen hij nog verder ging zwemmen, stond ze op en draaide ze zich met haar rug naar het meer toe. Ze trok haar shirt uit en wrong deze uit zodat het sneller droog zou worden. Met haar mantel droogde ze haar bovenlichaam af en trok het shirt weer aan. Nadat ze ook haar broek uit had gewrongen - en weer aan had gedaan - en haar haren, draaide ze zich terug naar Nathan. Schaamte was niet iets wat ze kende. Ze zou zich niet uitkleden voor iedereen die ze tegen kwam, maar moeilijk was ze ook niet.

Nathan zwom rustig wat rondjes en voelde hoe het alweer wat beter werd. Toen hij ook uit het water wou lopen, zag hij plotseling een halfnaakte Leona staan. 'Bij de Goden...' murmelde hij, terwijl hij met grote ogen en een half openhangende mond haar aan staarde. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit een mooiere vrouw had ontmoet, laat staan een vrouw die hij meer verlangde dan Leona. Hij wist dat hij zich niet langer in het water kon verstoppen, dus liep hij met een rood hoofd het water uit en probeerde vooral Leona niet aan te staren. Met zijn eigen mantel droogde hij ook zijn bovenlichaam af, terwijl hij zijn rug naar haar toe draaide.

Leona grinnikte toen ook hij het water uit kwam en bekeek hem kort van achteren. Ze merkte de ongemakkelijke stilte op en ze zag dat hij haar blik probeerde te vermijden. Ze moest om haar eigen gedachten lachen. Misschien zag ze het verkeerd, maar misschien ook wel niet. Er was maar één manier om daar achter te komen. 'Hé, Nathan!' Ze liep naar hem toe en glimlachte liefelijk. 'Ik wil nog-' Haar blik gleed over zijn lichaam heen en iets zorgde ervoor dat haar adem even stokte. 'Oh, ehm - sorry?' Ze kon het niet laten om haar lach in te houden. 'Sorry...' grinnikte ze nog. 'Ik zal je verder niet storen, met... privézaken?'

Nathan had helemaal niet gezien dat ze naar hem toe kwam, dus schrok hij toen hij merkte dat ze plots naast hem stond. Met een diepe zucht keek hij haar aan en draaide hij zich weer van haar af. 'Het is niet grappig. Je weet dat ik er nu niets aan kan doen,' mompelde hij nukkig, terwijl hij zijn broek weer aan deed. Toch moest hij ook lachen en warde hij met zijn hand door haar haren heen. 'Je bent echt verschrikkelijk! Maar ik denk dat ik dit ook wel heb verdiend.' Zijn hand bleven liggen op haar wang en kort beet hij op zijn lip. 'Ik denk dat ik maar vaker met jou hiernaartoe kom,' grapte hij.

Leona glimlachte bij zijn woorden. 'Ik weet dat je er niets aan kan doen.' Ergens vond ze het wel schattig dat hij ineens zo dichtsloeg. Normaal was hij de jongen die altijd wel een weerwoord had, die altijd wel iets te zeggen had. Leona drukte haar lippen zachtjes op zijn wang en glimlachte. 'Ik weet dat ik verschrikkelijk ben, maar ik weet ook dat je dat juist zo leuk aan mij vindt, of niet dan?' Leona had vader jongens achter zich aan gehad, ze kon het op één of andere manier altijd aanvoelen. 'Misschien moeten we dat maar doen.' lachte ze, terwijl ze zich terugdraaide en naar de plek toe liep waar ze haar mantel had neergelegd.

Nathan glimlachte breed en pakte haar hand vast, nadat ze hem een kus had gegeven. 'Ik vind veel meer dingen aan je leuk dan alleen dat,' bekende hij, waarna hij knipoogde en haar los liet. Hij was nooit iemand geweest die zijn gevoelens erg verborgen hield. Zijn probleem was eerder of de gevoelens enkel fysiek waren of ook dieper gingen. Hij liep achter haar aan en ging naast haar op het gras zitten, terwijl hij haar zijdelings aan keek. 'Ik zou eerst even wat opdrogen, anders worden alle mannen en vrouwen in het kamp helemaal gek. Ik kan trouwens ook niet zo door het kamp heen lopen.'

Leona rolde haar mantel op en gebruikte het als kussen, zodat ze heerlijk in het zachte gras kon liggen. 'Ik vind het geen probleem om nog even hier te liggen hoor.' zei ze met een glimlach en draaide zich half naar hem toe. 'Hoe gaat het met je heup?' Toen hij zich net had staan afdrogen, had ze de snee op zijn heup zien zitten. In het meer har ze geen enkele keer gedacht aan het voorval, dat was de eerste keer geweest sinds de afgelopen paar dagen.

Nathan legde zijn armen onder zijn hoofd en ging zo ook liggen. 'Het gaat prima met mijn heup. Ik heb een geneesheer uit het paleis er naar laten kijken en die heeft het gehecht. Soms maak ik wél gebruik van mijn privileges,' grinnikte hij, terwijl hij naar haar lip keek. De zwelling begon al langzaam weg te trekken. 'Trouwens, als je het koud hebt, dan mag je ook je shirt verruilen voor de mijne,' zei hij oprecht, terwijl hij naar haar natte kleding keek. Dat droogde niet zo snel op en ze zou alleen maar koud vatten. 'Ik meen het, ik heb het zelf niet koud.'

'Dat je me één keer hebt moeten redden, betekend niet dat je altijd het prins op het witte paard moet spelen, Nathan. Die kleding droogt vanzelf wel weer op.' lachte ze. Ze zon was heerlijk warm en eigenlijk voelde ze de wind niet eens meer zoveel. Leona draaide zich weer op haar rug en kneep haar ogen dicht voor het felle licht. Ze was al die warmte niet gewend in het Zuiden, daar was het klimaat een stuk guurder. 'Heb je nooit het idee gehad dat je dingen hebt gemist? Je moeder is van adel, maar toch ben je opgegroeid in een... niet adellijke omgeving. Heb je nooit gehoopt dat je ouders een andere beslissing hadden genomen?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had geen idee hoe hij zijn zuster waren opgegroeid. Ze wist enkel dat zijn moeder de zuster van de koning was en had besloten om haar kinderen op te laten groeien buiten de adel om.

Nathan moest lachen en haalde zijn schouders op. Als ze het niet wilde, dan niet. 'Dat ik iets heb gemist?' vroeg hij verbaasd, waarna hij al snel zijn hoofd schudde. 'Ik heb juist het idee dat ik zoveel meer heb ervaren en gekregen dan als ik écht mee had gedaan aan het adellijke leven. Ik zou nooit mijn leger gestart mogen hebben, ik had in één van de kastelen moeten wonen, uitgehuwelijkt worden...' Hij gruwelde al als hij er aan dacht. Hij was zijn ouders eeuwig dankbaar dat ze dit besluit hadden genomen. Willa dacht er hetzelfde over. 'En jij dan? Ben jij blij dat je ouders wél jullie een adellijke opvoeding hebben gegeven?'

Haar familie was nog het minst adellijk van alle 4 de families. Dat vond ze echter geen enkel probleem. 'Ik had vroeger nooit zoveel met de tradities van de adel. Ik vond het onzin, ik wilde liever buiten spelen en mijn eigen ding doen. Toen ik wat ouder werd deed ik maar gewoon mee, ik was geen kind meer dus veel keuze had ik niet.' vertelde ze. Leona had het niet erg gevonden als ze niet in een adellijke familie was geboren, al had ze natuurlijk niets te klagen. 'Maar aan de andere kant ben ik wel getraind door de beste soldaten uit mijn vaders leger. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen.'

Nathan knikte begripvol en keek naar het water. Hij wist niet eens of zijn leven zo verschrikkelijk geweest zou zijn als hij wel een adellijke opvoeding had gehad. Na een tijdje stond hij op en stak hij zijn hand naar Leona uit. 'Laten we maar weer naar het kamp gaan. Ik wil niet dat je door je koppigheid ziek wordt. Zelf wil ik daarnaast ook niet ziek worden. Misschien kunnen we nog wat eten in mijn tent?' Hij keek haar met pretoogjes aan en grinnikte. Hij kon het niet laten om haar nog een beetje te plagen. 'Je hebt trouwens erg mooie billen.'

Leona stond op en wilde antwoord geven op zijn vraag, toen hij zelf al begon te spreken. 'Dat eten in jou tent kan je dus mooi vergeten he.' merkte ze lachend op, terwijl ze de mantel pakte en deze omsloeg. Ze wilde vandaag graag nog naar het kasteel toe, ze wilde niet dat het teveel op ging vallen dat ze altijd weg was. Daarbij moest ze ook nog wat dingen regelen. Ze had nog steeds niet met haar tante gepraat over de alibi die ze haar moest geven. Leona hoopte dus vurig dat haar vader nog niet met zijn zuster had gepraat. 'Ik moet toch nog even naar het paleis toe.' meldde ze alvast, terwijl ze terug begon te lopen richting het kamp.

Nathan liet zijn hoofd hangen en moest lachen. Complimentjes werkte altijd bij de dames, maar zo te zien was Leona er nogal immuun voor. Vooral als hun lichaam werd geprezen, waren ze tot alles toe in staat. Hij liep achter haar aan richting het kamp en trok ondertussen zijn shirt aan. 'Ik kan anders wel met je mee gaan naar het paleis?' stelde hij voor, terwijl hij naast haar ging lopen. 'Dan kan ik mijn zuster weer eens opzoeken en Henry lastig vallen.'

Leona knikte bij zijn woorden. 'Prima, maar als mijn vader ernaar vraagt. Je bent me onderweg tegen gekomen en je hebt me de rest van de dagen niet gezien.' lachte ze. Ze moest ervoor zorgen dat iedereen hetzelfde verhaal zou vertellen. Haar ouders waren te slim om erin te trappen, daarbij was Leona ook nog eens een verschrikkelijke leugenaar als het erop neer kwam. Het verbaasde haar dat haar vader het geloofde toen ze had gezegd dat ze in het legerkamp bij haar tante was om te trainen. 'Henry vindt het vast leuk om je weer te zien.' verzekerde ze hem.

Nathan knikte en herhaalde de woorden in zijn hoofd. 'Oké, dus ik ben je gewoon tegen gekomen en omdat je de zus bent van Henry, ben ik met je mee gelopen om te vragen hoe het met hem gaat. Die smoes gaat wel werken,' knipoogde hij, terwijl ze steeds dichter bij het kasteel kwamen. Op een veilige afstand keek Nathan Leona aan en drukte hij een zachte kus op haar wang. 'Tot over paar dagen,' glimlachte hij, 'je weet waar je mij kan vinden.' Hij knipoogde nogmaals en rende toen naar het paleis toe.

[new]

Peinzend liep Nathan in zijn tent heen en weer met de zweep in zijn handen. Het vonnis was uitgesproken en de man kreeg twintig zweepslagen. Daarnaast was hij uiteraard ook verbannen uit het leger van Nathan, maar niet verbannen als soldaat. De rechter had gezegd dat ze elke man konden gebruiken tijdens oorlog en dat zulk soort uitspraken dus niet gemaakt zouden worden. Echter zou de straf van de zweepslagen die dag uitgevoerd worden en Nathan was diegene die ze zou uitdelen. Hij vond het altijd vreselijk om te doen, maar hij wilde de taak niet uit handen geven en daarmee laten zien dat hij een slechte leider was. Hij moest er maar mee leven en het geschreeuw van de man negeren.

Leona liep de tent van Nathan in. Het vonnis van de man was uitgesproken en het zou niet lang meer duren voordat Nathan zijn straf zou uitvoeren. 'Hé.' Ze bleef bij de ingang van de tent staan, met haar armen over elkaar geslagen. Het was een hectische dag, eerst dit en daarna moest ze naar haar familie toe. Ze had haar moeder beloofd om te komen naar het strand en ze kon het niet maken om niet op te komen dagen. Daarbij zou het alleen nog maar meer argwaan wekken als ze weg zou blijven en dat wilde ze voorkomen. 'Gaat het?' Ze wist van voorgaande gesprekken nog hoe hij dacht over de zweepslagen en ze wist dus ook dat hij ze niet graag uitdeelde.

Nathan keek op bij het horen van Leona's stem en al snel zag hij haar in de deuropening staan. 'Hé,' antwoordde hij kort, terwijl hij gebaarde dat ze binnen mocht komen. Hij was inmiddels op zijn bed gaan zitten en bekeek de zweep aandachtig. Het was een goede zweep, zo eentje die de huid er vanaf sloeg. Hij gruwelde al bij het idee. 'Ja hoor... Waarom zou het niet goed gaan?' mompelde hij, terwijl hij wat drank pakte en het uit de fles dronk. 'Wil je ook wat?' Zonder dat ze antwoordde, rolde hij de fles al naar haar toe en staarde hij weer naar de zweep.

Leona pakte de fles van de grond af, maar dronk er niet uit. 'Ik weet dat je het niet graag doet.' zei ze uiteindelijk en zette de fles op een tafeltje neer. 'Laat mij het doen, Nathan. Ik kan het wel aan.' Het maakte haar niet uit wat er met die man zou gebeuren, als hij maar gestraft werd. Leona liep naar het bed toe en knielde ervoor neer. 'Je hoeft het niet te doen, dat heb ik nooit van je gevraagd en dat verwacht ik ook niet.' Als het aan haar lag zou zij de straf uitdelen, maar ze wist ook dat Nathan daar waarschijnlijk niet mee in zou stemmen.

Nathan moest grimmig lachen om haar woorden en schudde zijn hoofd. 'Leona, een man doden is heel wat makkelijker dan een man martelen. En je kan me niet vertellen dat je al eens iemand hebt gedood, laat staan martelen,' verzuchtte hij. Ze dacht dat ze het aan kon, maar dat kon ze niet. En hij wou niet de verantwoordelijke zijn die het laatste beetje onschuld uit Leona zou halen. 'Ik ben de leider van dit leger en ik ben dus ook de uitvoerder van de straffen. Dat wist ik toen ik hiermee begon en ik stem er nog steeds mee in. Het is niet anders.'

Leona zweeg bij zijn woorden, omdat ze wist dat hij gelijk had. Ze had nog nooit iemand vermoord, of gemarteld. Na een stilte ging ze zelf op het bed zitten en pakte de fles toch maar van het bijzettafeltje af, om er een slok uit te nemen. Ze had geen idee wat er precies in zat, maar dat het geen wijn was, was duidelijk. Wat onhandig bleef ze zitten en pulkte ze wat aan de onderkant van het overhemd dat ze droeg. Voor ze naar het strand zou gaan, zou ze zich nog moeten hullen in een jurk. 'Bedankt dat je het toch doet. Ik weet dat je het niet wilt, maar toch bedankt.'

Nathan keek toe hoe Leona van de fles dronk en nam hem vervolgens weer van haar over. 'Graag gedaan,' antwoordde hij met een klein glimlachje, waarna hij zijn arm om haar heen sloeg en haar kort tegen hem aan drukte. 'Het komt allemaal wel goed. Hij wordt gestraft en zal je nooit meer lastig vallen. Níémand zal je hierna meer lastig vallen.' Dat was waarom Nathan de straf uit voerde: om een boodschap over te geven aan de andere soldaten. Hij liet haar weer los en zuchtte diep, waarna hij weer een slok nam. 'Als je wilt, dan kan je de laatste zweepslag geven. Dan zal hij vast bewusteloos zijn.'