Het legerkamp

Leona slikte bij zijn woorden en knikte uiteindelijk. 'Oké, ik zal de laatste geven.' Nu hij het zo aanbood, vond ze het moeilijker om te accepteren dan toen ze het aan had geboden. Ze had geweten dat Nathan het nooit zou accepteren, dus kon ze het aanbieden, omdat ze zich schuldig voelde tegenover hem. Nu zou ze het werkelijk gaan doen en ook al wist ze niet hoe ze zich erbij voelde, moest ze van zichzelf doorzetten. Ze was niet zwak en dat zou ze laten zien ook. Ze zou laten zien dat er niet met Leona Rabbion te spotten valt.

Nathan zuchtte zacht na haar instemming en stond op, om door zijn kamer te ijsberen, nog steeds met de zweep in zijn handen. 'Dus, trappen je ouders er nog steeds in? Of hebben ze al wat door?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij haar vanaf de andere kant van zijn tent aan keek. Het moest vast opgevallen zijn dat Leona soms in de nacht niet terug kwam of zo vaak weg was. 'Wil je anders zometeen mee? Ik wandel altijd wat voor het vonnis, om mijn hoofd op die manier leeg te krijgen.' Hij gooide de lege fles in de hoek en deed zijn mantel om.

Leona keek op toen hij stond en haalde haar schouders op. 'Ik heb ze er beiden nog niet over gehoord, dus ik ga ervan uit dat er nog niets aan de hand is. Maar op den duur zullen ze het uitvinden, ze zijn niet achterlijk.' Ze had al het vermoeden dat haar vader meer wist dan hij liet blijken, maar zolang hij er zelf niet over begon, hield zij ook haar mond dicht. 'Ja, ik loop wel even mee.' Bij deze woorden stond ze zelf ook op en liep ze richting de uitgang van de tent. 'En ooit zal ik het ze moeten vertellen, als we hier weggaan uit het Noorden.' Gelukkig had ze nog even de tijd om na te denken over de manier waarop ze het zou vertellen aan haar familie.

Nathan liep achter haar aan de tent uit en ademde eenmaal buiten diep in. Hij legde zijn hand op haar onderrug en leidde haar zo mee het bos in. Hij had geen zin om tussen alle starende soldaten te staan en ook nog eens al hun vragen te moeten beantwoorden. Hij wilde gewoon rust. 'Het is onvermijdelijk,' verzuchtte hij, waarna hij haar bestuderend aan keek. 'De eerste weken is het verschrikkelijk om je ouders te moeten verlaten, maar daarna wordt het makkelijker. En we zien onze ouders vaak genoeg, vertel dat ze maar.' Hij ging op een omgevallen boom zitten en bekeek Leona op die manier. 'Je blauwe plekken gaan de goede kant op,' merkte hij op.

Leona volgde hem het bos in en nam naast hem plaats op de boomstam. 'Ik weet dat ik ze vaak genoeg zal zien. Daarbij, als Jill het aanbod van William aanneemt, zal ze ook in het Westen gaan wonen, dus wat is het verschil?' Jill zou getrouwd zijn en Leona zou doen wat ze het liefste deed. Daar konden haar ouders toch geen bezwaar tegen hebben? 'Ja, ze zijn bijna weg gelukkig.' Achteraf had ze stiekem toch de zalfjes van haar moeder erop gesmeerd en ondanks dat ze het niet wilde toegeven, werkte ze wel. De pijn was de dag erna al een stuk minder en ook de zwelling bij haar lip was al veel afgenomen. 'Hoe heb jij het tegen je ouders gezegd? Dat je een leger wilde gaan beginnen? Hoe reageerde zij erop?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem zijdelings aan.

Nathan moest lachen en keek Leona geamuseerd aan. 'Je ouders weten dat Jill veilig in Evenfall zit en bij jou hebben ze geen idee wat je allemaal uitspookt in mijn leger. Ik denk dat daar toch wel een groot verschil in zit.' Verbaasd hoorde hij haar vraag aan en fronste hij zijn wenkbrauwen. Dat had nog nooit iemand hem gevraagd. 'Ik heb nooit toestemming gevraagd. Het is ook nooit mijn bedoeling geweest om een leger te starten, het is eigenlijk van zelf ontstaan. En toen het eenmaal zo groot was geworden, konden mijn ouders niet meer weigeren. Ze vonden het natuurlijk geen fijn idee, maar ze stemden er al wel snel mee in. Ze weten dat ik op mezelf kan passen.'

Ergens was ze jaloers op de reactie die zijn ouders hadden gegeven. Ze wist dat haar ouders nooit zo zouden reageren, wellicht haar moeder wel, maar haar vader... voor zijn reactie vreesde ze nogal. 'Ik weet zeker dat mijn moeder erop vertrouwd dat jij mij ook veilig houdt.' lachte ze. 'En daarbij kan ik ook  prima voor mezelf zorgen.' Leona had er nooit goed tegen gekund, dat mensen dachten dat ze niet goed voor zichzelf kon zorgen. Ze was dan misschien een meisje en opgegroeid in een adellijke familie, maar ze was een Rabbion en ze kon zichzelf verdedigen. 'Waar gaan we heen, als we klaar zijn hier in het Noorden?'

Nathan pakte een tak op en tekende zo op de grond. 'We willen alle windstreken van Tarth af gaan om te kijken hoe het gaat. We gaan dus eerst naar het Oosten, vervolgens naar het Zuiden, daarna naar het Westen en we eindigen in het Noorden. Dichtbij mijn huis is ons vaste legerkamp, waar we het grootste deel van het jaar verblijven. Maar eens per jaar gaan we alle streken langs en dat gaan we na de bruiloft doen.' Hij gooide de tak weg en keek Leona aandachtig en serieus aan. 'Ik ga je ook veilig houden, dat beloof ik je. En als je dat fijn vindt, dan wil ik best met je ouders praten.'

'Dus we gaan heel Tarth rond en keren dan uiteindelijk terug naar het Noorden?' Dat klonk als een plan, wellicht iets wat ze kon gebruiken om haar ouders over te halen. Ze zou heel Tarth zien, dat was vast en zeker goed voor haar educatie. 'Dat hoef je niet te doen hoor. Ik wil niet dat je ook nog eens al het gezeur van mijn vader over je heen krijgt. Daarbij kan ik ze wel aan, met een beetje overtuigingskracht kom ik er wel.' lachte ze en liet haar blik die van hem kruisen.

'Yup. Ik vrees dat je een hele tijd met mij opgescheept zal zitten,' glimlachte hij, terwijl hij zijn gezicht naar haar toe keerde. Na haar woorden keek hij haar hoofdschuddend en lachend aan. 'Ik weet dat je veel overtuigingskracht hebt, daar hoef je me niet meer van te overtuigen. Zullen we trouwens weer verder gaan?' Hij pakte haar hand vast en hielp haar zo om van de boomstam af te lopen. 'Ik had willen voorstellen om te gaan zwemmen, maar mijn schaamte is pas weer over een week verdwenen. Zullen we in plaats daarvan maar wat rondwandelen?' lachte hij.

Leona moest lachen om zijn opmerking. Haar gedachten gingen meteen terug naar eerder die week, toen ze bij het meer waren geweest. 'Oh, ik geloof best dat het nog een heel gevoelig onderwerp is.' plaagde ze en keek naar hun handen die met elkaar verstrengeld waren. Toen ze zijn hand los had gelaten, knikte ze. 'Maar wandelen klinkt ook prima.' Zwemmen was niet handig geweest, als ze naar het strand moest en haar haren nat waren, trok ze vast nog meer de aandacht. Ze kon natuurlijk altijd nog zeggen dat ze haar haren had moeten wassen, vanwege de modder die erin zat van het trainen, maar toch. 'Dus, de rest van het jaar blijven jullie in het Noorden? Om wat te doen precies? Trainen? Rekruteren?' Ze was benieuwd naar het leger en hoe het allemaal in zijn werk ging.

'In het Noorden wachten we eigenlijk alleen maar af. We hebben een heleboel informanten door het land heen zitten, die het onmiddellijk melden als er iets gaande is. Dan sturen we wat mannen eropaf en dan handelen we dat netjes af. En de rest van de tijd rekruteren we inderdaad, trainen we nieuwe soldaten en hangen we een beetje rond. We hebben ook wel eens plezier hoor,' lachte hij met een knipoog, waarna hij om zich heen keek en besloot richting de weide te lopen. Het was een prachtige plek om naartoe te gaan met dit weer.

'Hangen een beetje rond?' herhaalde ze lachend. 'Wauw, ik denk dat ik maar blij moet zijn dat ik hier zit in plaats van in het leger van mijn tante. Daar kan ik echt niet gewoon een beetje rond hangen.' grijnsde ze en keek de weide rond die ze inliepen. Het hoge gras kietelde aan haar kuiten en het windje dat er stond was heerlijk verfrissend. 'Dus de helft van het jaar hangen jullie gewoon rond? En dan maar zeggen dat jullie altijd zo hard werken.' grapte Leona en liep een stuk de weide in. 'Kom je vaak hier in Tyrosh? Of verkies je het platteland boven de stad?' Waarschijnlijk kon ze het antwoord wel raden, maar toch was ze nieuwsgierig. Ze vond het leuk om over zijn leven te praten, maar ze was vooral erg nieuwsgierig naar hem.

Nathan liep ook de weide in en ademde diep in en uit. Hij was alweer bijna vergeten dat hij die dag nog een man zweepslagen moest geven en zowat het leven dus uit hem moest slaan. 'Ik verkies het platteland, uiteraard. Ik vind de stad maar niets, daarom ben ik eigenlijk ook de hele tijd in het legerkamp of in de bossen. Dat doet nog een beetje denken aan mijn eigen huis.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek Leona aan. 'En wat vind jij er tot nu toe van? Lijkt het je wat om een aantal jaren met ons op te trekken?' grinnikte hij, terwijl hij vragend een wenkbrauw op trok.

Leona draaide zich terug om naar hem en knikte bij zijn woorden. 'Als ik niet overtuigd was, zou ik hier nu niet zijn, toch?' veronderstelde ze en liep naar hem toe. Het plagen had ze overduidelijk van haar twee oudere broers geleerd en hoewel ze er niet goed tegen kon dat mensen haar plaagde, deed ze het wel graag bij anderen. Toen ze vlak voor hem stond trok ze ook haar wenkbrauw op en glimlachte. 'Tenzij je me natuurlijk niet hier wilt hebben.' vroeg ze uitdagend en wachtte zijn antwoord af.

Nathan keek geamuseerd toe hoe ze naar hem toe kwam lopen en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik weet wel wat plekken waar ik je graag wil hebben,' antwoordde hij met dezelfde uitdagende toon, waarna hij nog een stap dichter bij haar zette en haar kin voorzichtig in zijn hand nam. 'Maar ik wil je ook graag hier hebben. Heel erg graag. Je weet allang wat ik voor je voel.' Nathan wist heus wel dat Leona hem aan een touwtje hield, maar hij hield wel van een uitdaging, dus ging hij erin mee. 'Nu is alleen de vraag, wat voel jij?'

Leona rolde haar ogen bij de typische jongensopmerking van Nathan. Dat had ze van hem kunnen verwachten, maar ze liet zich niet kennen. 'Wat ik voel? Tja, dat is voor jou een vraag en voor mij een weetje.' glimlachte ze zoet en zette een paar stappen van hem vandaan. Dat ze niet makkelijk te krijgen was, moest voor hem inmiddels wel duidelijk zijn. Ze hield ervan om ermee te spelen, kijken hoe lang ze het vol kon houden, wat hij voor haar over had. Dit spelletje had ze ook een tijdje vol kunnen houden met de zoon van de tuinman. Leuke jongen, helaas niet al te slim. Nathan daarentegen wist dondersgoed waar ze mee bezig was.

Hoofdschuddend keek hij haar aan, waarna hij moest lachen. Het was ongelofelijk dat hij dit spelletje nog mee speelde, maar als hij ergens zijn oog op had gelegd, dan wilde hij er ook honderd procent voor gaan. Hij overbrugde de stappen al snel en stond zo weer bijna tegen Leona aan. Hij pakte haar beide handen vast en drukte zijn vingers op haar polsen, om zo haar hartslag te voelen. 'Je hart klopt anders erg snel,' grinnikte hij met pretoogjes. Hij wist dat dat niet per se door hem hoefde te komen, maar het was leuk om haar daar mee te plagen. 'En hoe zou ik er dan achter kunnen komen wat je voelt?' Hij trok opnieuw een wenkbrauw op en hield haar vast.

Leona voelde zijn vingers om haar polsen. Ze kon zelfs zijn adem tegen haar gezicht aan voelen. 'Als het eens zo gemakkelijk ging.' lachte ze en schudde haar hoofd. Ze voelde hoe haar hart sneller begon te bonken, op dit moment kon ze het zelfs in haar keel voelen, maar dat zou ze nooit toegeven aan Nathan, in tegendeel zelfs, ze zou zo onverschillig en uitdagend mogelijk blijven. Al was het enkel maar om zijn reactie te zien. 'De keukenmeisjes zijn misschien makkelijk te verleiden, maar als je iemand zoekt die het je gemakkelijk maakt, heb je nu de verkeerde voor je neus.'

Hij maakte zijn greep op haar polsen wat losser en glimlachte breed. 'Ik heb al genoeg van zulke vrouwen gehad,' murmelde hij. 'En ik ben er ook klaar mee.' Hij wilde dat ze wist dat hij honderd procent voor haar zou gaan. Het zou niet tijdelijk zijn, daar werd hij al te oud voor. Haar onverschillige houding maakte enkel nog meer warmte in hem los en teder liet hij zijn handen langs haar armen glijden. 'Ik wil je echt heel graag kussen. Laat me dat alsjeblieft doen, Leona. Ik meet het, je zult er geen spijt van krijgen.'

'Wie zegt dat ik er geen spijt van ga krijgen? Misschien ben ik er nog wel niet klaar voor..' zei ze onschuldig, maar toverde al snel een brede glimlach op haar gezicht. 'Eentje dan.' Ze leunde dichter tegen hem aan en net voordat haar lippen die van hem raakte, gaf ze hem een kus op zijn wang. Ze had de verlangende blik in zijn ogen gezien, maar ze wilde nog niet helemaal toegeven aan het verlangen dat ook zij in haar lichaam voelde. Ze wilde hem nog even laten lijden.

Nathan ademde hard door de opwinding en rolde zijn ogen lachend bij haar woorden. 'Ik wéét dat je niet zo onschuldig bent als dat je je voor doet. Ik kan me je nog heel goed herinneren bij het meer... zonder kleding.' Hij trok een wenkbrauw op en keek ondertussen toe hoe ze steeds dichter naar hem toe kwam. Toen hij er echter zeker van was dat hun lippen zouden raken, voelde hij een kus tegen zijn wang en zuchtte hij diep. 'Je bent echt ongelofelijk,' mompelde hij met een klein glimlachje, waarna hij zijn handen om haar heupen sloot en zacht zijn lippen in haar nek drukte.

Leona lachte bij zijn woorden. 'Ik kan me ook nog een ander detail van dat uitstapje herinneren. Volgens mij bewijst dat net zo zeer dat die onschuld ook allang weg is uit jou.' merkte ze op en glimlachte toen ze zijn lippen in haar nek voelde. Kippenvel verspreidde zich over haar armen heen bij de aanraking van zijn lippen en ze moest zichzelf dwingen om rustig adem te blijven halen. Ondanks dat ze hier stond en ze niets deed tegen de handelingen, wist ze niet goed wat ze hiervan moest denken. Wat als haar ouders al hadden bedacht om haar uit te huwelijken aan een man van adel? Kon ze het zichzelf wel permitteren om nu een beslissing te maken?

Nathan lachte tegen haar nek aan en streek een mouwtje van haar shirt wat naar beneden, zodat hij zachtjes in haar schouder kon bijten. 'Ik ga dit nog de rest van mijn leven horen, niet waar?' grinnikte hij, waarna hij doorging met zijn liefkozingen bij Leona. Ze zei niet dat hij moest stoppen, dus zag hij dat als groen licht en bewoog hij zacht zijn handen over haar heupen heen. Toch bleef ze opvallend stil voor haar doen en keek hij haar dus al snel weer aan. 'Is er iets aan de hand?' vroeg hij voorzichtig. Hij wilde niets tegen haar wil doen, dus kon hij het beter voor de zekerheid vragen.

Toen Nathan vroeg of er iets was, schudde ze haar hoofd. 'Nee, er is niets. Ik zat gewoon te denken aan-' Ze staakte haar zin en zette een stap opzij. 'Ik zat gewoon te denken aan mijn ouders, hun plannen voor mij.' Dit zou waarschijnlijk niet in hun plaatje passen. Als ze erachter kwamen dat ze al die tijd tegen hen gelogen had, paste Leona zelf waarschijnlijk ook niet meer in het perfecte plaatje van haar familie. 'Misschien moeten we teruggaan.' zei ze uiteindelijk en keek hem aan. 'Ik wil niet dat we te laat zijn voor de veroordeling.'