Het legerkamp

Nathan fronste en keek Leona bedachtzaam aan. 'Je bedoelt plannen voor uithuwelijken?' gokte hij mompelend, terwijl zijn hand naar de hare zocht. 'Ik ben ook van adel, Leona. Als- als dit is wat we willen, dan kunnen we samen naar je ouders gaan. En stel dat je niet van me houdt en dat het niets wordt, dan kunnen we alsnog samen trouwen en dan kan je in dit leger blijven. Er zijn een heleboel opties.' Hij zuchtte bij haar laatste woorden en schopte gefrustreerd tegen een losliggende steen aan. Ze had gelijk dat ze terug moesten, maar hij keek er nog steeds tegenop. En hij wilde dit moment niet verliezen.

'Ik weet niet wat ze van plan zijn, en ik weet ook niet wat ik wil, Nathan. Ik kan daar nu nog geen beslissingen over maken.' Ze had het allemaal nog niet goed doordacht. Leona kon niet anders dan toegeven dat ze wel degelijk een zekere aantrekkingskracht tot Nathan voelen, maar hoe lang kende ze hem? En daarbij, kende ze hem wel werkelijk zo goed als ze dacht? Zelf liep ze alvast vooruit richting de kant waar ze eerder vandaan waren gekomen.

Nathan zuchtte en keek toe hoe ze koppig weg liep. Hij had gezegd dat hij wel van een uitdaging hield, maar zijn moeite had ook een grens. In al die tijd dat ze in het legerkamp woonde, had hij met geen enkele dame meer in bed gelegen, en hij moest toegeven dat hij er toch wel erg naar verlangde. Echter had hij steeds die hoop gehad dat Leona ooit... Hij kon zichzelf eigenlijk wel tegen zijn hoofd slaan. Ondanks dat ze het niet probeerde te zijn, bleef ze van adel. Wat had hij anders verwacht? Al snel had hij haar ingehaald en pakte hij zijn zweep erbij. 'Laat maar weten als je het wél weet,' mompelde hij.

Nieuw

Marcus leunde met zijn armen over elkaar geslagen tegen de tentstok van de ziekentent en tuurde het terrein over, wachtend op de nieuwe chirurg waar hij via via aanbevelingen over had gehoord. Er kwam al een tijdje ontevredenheid uit het kampdeel van de vrouwen. De medicijnman die ze in dienst hadden wist lang niet genoeg om hen te kunnen helpen, noch werden ze graag betast door een man. Marcus had met veel verontwaardiging de taak van Nathan aangenomen om een vrouwelijk chirurg te vinden in Tyrosh en haar tijdelijk, maar hopelijk voor langer naar het kamp te kunnen laten komen. Nu wachtte hij op die vrouw, maar eerlijk gezegd was hij niet erg in staat om te wachten óf om iemand rond te leiden. De nacht was erg kort geweest en de drank had nogal rijkelijk gevloeid. Marcus dacht niet dat alle alcohol zijn bloed al verlaten had.

Naevia had voor de verandering haar broek verruild voor een jurk en had er een schoon schort overheen gedaan. Toen ze werd benaderd voor een baan als legerchirurgijn had ze in eerste instantie niet staan springen, maar later besefte ze zich dat dit haar kans was om eindelijk eens die stad te ontvluchten en naar het Zuiden te reizen. Wie weet zou ze ooit haar vader tegen komen, of andere leden van de Rabbion familie. Het was de perfecte manier, maar ze wist dat ze nog niet aangenomen was. Haar was verteld dat iemand bij de ingang stond om haar rond te leiden, en gezien ze maar één man zag, stapte ze al snel op hem af. 'Zullen we maar gaan?' zei ze kortaf, terwijl ze naar het leger gebaarde en de man bekeek. 'Je ziet er niet bepaald uit als een vervanger van de generaal.'

Marcus had de vrouw al van een afstand aan zien komen en haar ongegeneerd bekeken. Hij schatte in dat er onder die jurk vast een prima lichaam verscholen zat. Toen ze voor hem stond kwam hij los van de tentstok met een zucht. 'Als je nou begonnen was met de formaliteiten, dan had je geweten dat je nu spreekt tegen de onder generaal.' Marcus had niet zijn best gedaan om er uit te zien als officiële vertegenwoordiger van het kamp. Hij droeg één van zijn geborduurde ochtendrobes over een linnen broek en instappers. Hij was simpelweg zo uit bed gerold. 'Marcus Hoster, is de naam, maar laten we inderdaad maar gaan. Hoe sneller we hier vanaf zijn hoe beter. Ik leid niet graag meisjes rond.' Met een zwaai draaide hij zich om en wees de tent in. 'De ziekentent. Als je aan het werk gaat kun je het beter bekijken. Nu hoef je alleen maar te weten dat ie hier is.' Al snel liep hij verder. 'Ik neem aan dat je al je eigen instrumenten hebt, maar als we je iets moeten verschaffen dan kun je een verzoek indienen bij de schatbewaarder en dan komt het bij mij of Nathan Barnes, de generaal, terecht.'

'Ondergeneraal?' herhaalde Naevia ongelovig met een opgetrokken wenkbrauw. De man zag eruit alsof hij net uit bed was gerold en aan zijn rode ogen te zien had hij een drukke nacht gehad. 'Die generaal van jou moet maar eens herbeoordelen wie hij als vertegenwoordigers van zijn leger wilt zien. Je stinkt naar drank en seks.' Ze haalde haar neus luidruchtig op en ging naast hem lopen, terwijl hij de plekken liet zien. 'Ik bepaal zelf wel wat belangrijk is om te zien,' mompelde ze geërgerd, waarna ze haar hoofd in de ziekentent stak. Ze wilde niet in één of ander onhygiënische tent werken, zodat ze zelf ook nog eens ziek zou worden. Gelukkig zag het er netjes uit. 'Ik eis dat al mijn instrumenten vervangen worden. Maar dat zal ik je generaal nog wel vertellen.'

Marcus moest lachen om haar onderwaarderende blik. Hij had er daar al genoeg van gezien, maar tot nu toe had nog geen soldaat hem tegen gesproken. Ze wisten heel goed dat Marcus een uitgelezen keuze was voor vertegenwoordiger van het leger. Hij had praatjes en charme, als hij die wilde gebruiken, maar daar had hij nu niet veel zin in. 'Niets mis met drank en seks. Ik vul er veel van mijn avonden mee. Soms ook overdag.' Met een zucht wachtte hij op haar toen ze de ziekentent bekeek. Hij moest nodig een duik in de rivier nemen zodat hij pas echt aan het werk kon. Marcus hoopte één van de leiders vandaag aan te kunnen spreken. 'Je eist dat? Succes met het overtuigen van de generaal.' Hij wachtte niet op haar maar liep al verder richting de centrale vuurplaats waar ook de tenten van hem en Nathan te vinden waren. Het was nog vroeg, dus het kamp was vrijwel uitgestorven.

Naevia volgde hem weer over het legerkamp heen en probeerde alles in haar op te nemen. 'Dus, waarom willen jullie eigenlijk dat ik hier kom werken? Is het weer zo'n slappe mannensmoes om meer vrouwen in het kamp te krijgen, die dan elke avond in een ander bed moet slapen?' Ze had genoeg verhalen gehoord over legerkampen zoals deze en ze walgde ervan. Ze wist nog goed hoe haar tante ook in een legerkamp had gewerkt en elke dag weer bont en blauw thuis kwam. 'Ik heb zo mijn manieren,' mompelde ze. Daarnaast wist ze dat de generaal wel van wat vrouwelijk schoon hield, dus kon ze zelfs misbruik maken van datgene waar ze juist van walgde. 'Er is ook niks mis met máte, zelfs in drank en seks.'

Grijnzend legde Marcus zijn handen in zijn nek terwijl hij verder liep. 'Geloof me, geen soldaat wil een vrouw met bloed aan haar handen in zijn bed hebben. Je zit al genoeg aan ze te wroeten met je werk, meer hoeven ze niet van je.' Hij had er echter hele andere ideeën over. Hij was benieuwd of een chirurg net zo nauwkeurig aan het werk ging in bed als in de ziekentent. 'Maar we zijn op zoek naar een vrouwelijke chirurg omdat we pas ons kamp hebben uitgebreid met een grote groep vrouwelijke soldaten uit het Zuiden. Het leek ons gepast, en ze vroegen er ook naar, om iemand in dienst te nemen die meer wist van hun kwaaltjes.' Hij liet zijn armen zakken en trok geamuseerd een wenkbrauw naar haar op. 'Seks en drank met mate vindt mevrouw de dokter wel oké?' Hij wees vervolgens naar de twee tenten waar ze voor stonden. 'Nathan's tent, mijn tent, de schatbewaarder, de keukentent, en verder zijn het voornamelijk barakken.'

Naevia zette haar eigen handen in haar zij en keek zo rond door het legerkamp. Het leek erop dat het kampvuur en de hutten van de generaals het middelpunt vormden van het kamp. 'Ik geef ze geen ongelijk,' mompelde ze, terwijl ze Marcus zijdelings kort aan keek. Ze zou er zelf ook niet op zitten wachten om een man tussen haar benen te laten kijken. Zonder iets te zeggen liep ze naar de tenten van de twee generaals en keek ze naar binnen. Nathan was er blijkbaar niet en de tent van Marcus was net zo'n troep als ze al had verwacht. Gelukkig was het wel goed doorgelucht. 'Er is met beide niets aan de hand. Maar ik zou maar kieskeurig zijn met de vrouwen die je kiest, je wilt niet dat er op een gegeven moment korsten tussen je benen gaan groeien,' grinnikte ze geamuseerd. 'Want dan moet ík er naar kijken. Of zijn jullie man ook zo zeurderig dat jullie per se een man willen hebben als chirurgijn?'

Marcus volgde haar maar toen ze de tenten in keek, maar hij deed het niet met plezier. Moest die vrouw werkelijk alles van binnen en buiten zien? Ze zou hier dagelijks komen, dan kon ze alles uitkiemen als ze daar zin in had. Bovendien hoorde ze alleen in zijn tent te komen als híj daar om vroeg. Hij duwde de flap van zijn tent dicht en ging met een lach door zijn haar. 'Nou, doc, ik weet heel goed welke vrouwen ik mijn bed in moet krijgen en welke ik beter kan vermijden.' Hij wenkte haar verder van de tenten vandaan om langs de barakken te lopen. 'Ik heb er geen problemen mee, maar we laten iedere man en vrouw zijn keuze maken. Als je vriendelijk genoeg bent zullen er een hoop mannen langs komen, maar eerlijk gezegd geloof ik niet dat jij een lieverdje bent.' Hij wees hier en daar een wapentent aan of een andere handige plek. Tot ze bij het vrouwelijke gedeelte kwamen en hij haar staande hield. 'Jouw terrein.'

'Dat dénk je,' verbeterde ze hem bijdehand, terwijl ze hem uitdagend aan keek. Ze had er geen zin in om door waarschijnlijk de meest macho man uit het kamp omver gelopen te worden. Met een zucht liep ze weer achter hem aan en nam ze opnieuw de tijd om alles te bekijken. Ze wilde niet afhankelijk van andere mensen zijn door de weg niet te kennen en te verdwalen. 'Gelukkig maar, ik heb namelijk geen zin om de hele dag met vrouwen opgescheept te zitten.' Bij het aanzicht van alle vrouwen rond de barakken gleden haar gedachten kort naar Eileen, maar al snel zette ze dat weg en keek ze Marcus aan. 'Ik krijg toch hopelijk wel een eigen tent? Ik vertik het namelijk om in zo'n barak te slapen.'

Marcus grijnsde omwille van de chirurg haar weerwoord. Hij was er inderdaad nooit honderd procent zeker van of de vrouwen die hij in bed nam geheel schoon en gezond waren, maar dat risico maakte het ook wel interessant. Marcus speelde liever een gevaarlijk spel, dan een makkelijk en veilig spel. 'Ik zou het geen probleem vinden om een hele dag met enkel vrouwen opgescheept te zitten,' lachte hij. Vervolgens haalde hij zijn schouders op. 'Je begint met een proeftijd. Je mag een barak uit kiezen of je blijft voor nu in de stad wonen en komt naar het kamp op zekere tijden en dagen. Als je vast aangenomen wordt en je het daar mee eens bent kunnen we je pas een eigen tent aan wijzen. Maar als je naar een goed uitgeruste slaapplaats zoekt, vind je dat erg makkelijk in mijn vertrekken.' Hij gaf haar een opgetogen knipoog.

Naevia was ondertussen al verder gelopen en keek nieuwsgierig in de barakken. De vrouwen schonken haar gelukkig maar weinig aandacht, dus kon ze op haar gemak alles bekijken. Toen ze weer buiten kwam, keek ze Marcus met een brede glimlach aan en ging ze bij hem staan. 'Bedankt, Marcus. Ik neem graag je aanbod aan.' Alles was beter dan in vieze, stinkende barakken slapen. En ze wist vast wel hoe ze Marcus' tent wat frisser kon maken. En eigenlijk zei ze het al om enkel om zijn gezicht erbij te zien. 'Ik kom die proeftijd wel door, geloof me maar. Ik doe alles voor een eigen tent,' murmelde ze, terwijl ze van Marcus weg keek en weer weg liep van de barakken. Ze wilde meer van het kamp zien en ook de omgeving. 'Verwachten jullie van mij dat ik ook mee reis?'

Marcus zorgde dat hij haar op de voet volgde, maar ging niet de barakken in. Hij mocht dan belust zijn op vrouwen, als onder-generaal wist hij dat het boven zijn pet ging om zomaar de vrouwelijke barakken in te stappen. Het was respectloos. Toen de chirurg weer tevoorschijn kwam keek hij haar met een mond vol tanden aan. Hij had zich er al op voorbereid om haar weerwoord van commentaar te voorzien, maar dit had hij niet verwacht. Uiteindelijk bulderde hij van het lachen en sloeg met een hand tegen zijn voorhoofd. 'Dan lijkt me dat een deal.' Hij had kunnen weten dat ze er nogal eentje zou zijn. Nadat hij uitgelachen was en haar het vrouwelijke deel had uitgeleid om richting de rivier te gaan beantwoordde hij haar vraag. 'Nog niet meteen. De proeftijd laat jou en ons bepalen of je mee gaat reizen. We nemen niet zomaar iemand aan voor ons kamp. Je moet weten dat we niet zoals normale legers zijn.'

Naevia glimlachte tevreden tijdens zijn gelach en bestudeerde ondertussen zijn gezicht. Ze kon haar vinger er nog niet op leggen waarom hij deze houding aan nam. En daarbij kon ze zich al helemaal nog niet voorstellen dat Nathan precies hém ondergeneraal had gemaakt. Hij moest dan toch wat hersenen in zijn hoofd hebben. 'Deal is een deal.' Ze volgde hem naar de rivier toe en keek ondertussen haar ogen uit. In dit deel van Tyrosh was ze nog nooit geweest. 'Dat jullie geen normaal leger zijn, geloof ik best. Je bent namelijk zeker niet een typische ondergeneraal,' grinnikte ze, waarna ze naast de rivier hurkte en haar gezicht nat maakte. 'En trouwens, denk maar niet dat ik een grap maak. Ik sta vanavond al in jouw tent.'

Marcus stopte zijn handen in de zakken van zijn ochtendrobe en grinnikte met Naevia mee. 'Ik ben geheel atypisch in dit kamp. Iedere man die je hier tegenkomt is een boer in hart en nieren. Ik heb me nooit bezig gehouden met zoiets volks.' Nu ze toch bij de rivier waren, trapte Marcus zijn schoenen uit, rolde de pijpen van zijn broek op en deed zijn jas uit om vervolgens tot zijn knieën het water in te waden. 'Ik heb je nooit in geschat als iemand die graag grappen maakt. Ik verwacht dat je vanavond in mijn tent staat. Zijn er nog bepaalde eisen die mevrouw heeft?' Hij knoopte het leren touwtje los en boog voorover om water in de kom van zijn handen te vangen en over zijn haar te laten lopen. Zorgvuldig en systematisch, alsof het een ritueel was, waste hij zijn handen, armen en gezicht.

Naevia's nieuwsgierigheid was toch geprikkeld en vragend keek ze hem dan ook aan, terwijl ze op de oever ging zitten met haar voeten in de rivier. 'In wat voor opzicht is dit leger dan ongewoon? Als ik het zo zie, is het gewoon een groep boeren met ambities, die ze vinden in Nathan Halley.' Naevia moest lachen en schopte met haar voet wat water naar Marcus toe. 'Eisen?' Naevia stond op en trok haar jurk wat omhoog, zodat ze ook het water in kon lopen. 'Ik hoef niet per se in jouw bed te slapen, als ik maar niet recht op de grond hoef te liggen. Een kleed is al genoeg. Daarnaast trek ik je nagels één voor één eruit als je ook maar ongewenst aan mij zit en wil ik niet 's nachts wakker liggen, doordat je in bed ligt met een vrouw. Dat doe je maar óverdag. En daarnaast wil ik dat het allemaal hygiënisch is. Ik ben eenmaal ziek geweest en dat wil ik nooit meer!'

Marcus wrong zijn haar uit en bond het vervolgens in een knot vast op zijn hoofd. 'Ooit was het een groep boeren met ambities die graag hun zusters en dochters veilig wilden houden van gespuis, maar dat is het allang ontgroeid. Wat ons zo ongewoon maakt is dat we niet vast zitten aan een adellijke familie of ons al te veel mengen in de politiek. We gaan waar het volk hulp nodig heeft, niet waar het ons ten goede komt.' Hij liep naar haar toe toen ze het water in kwam en bekeek haar lachend. 'Ik geloof je nog ook als je dit zo brengt. Maar maak je niet druk ik zorg voor een bed en ik ben niet handtastelijk zonder toestemming,' grinnikte hij. Na het voorval met Leona was het een ernstig onderwerp geweest in het kamp. Nathan had er geen gras over laten groeien en de man hevig aangepakt. Het was duidelijk dat het hier niet geaccepteerd werd dat mannen hun handen zomaar op vrouwen legden. 'Ik ben één en al hygiëne, mijn religie vraagt daarom, dus maak je maar niet druk. Het is misschien rommelig in mijn tent, maar het is schoon.'

Naevia sloeg haar armen over elkaar heen en luisterde zwijgend naar de woorden van Marcus. Het klonk inderdaad niet als een gewoon leger, laat staan dat ze dezelfde idealen nastreefden. En ze moest eerlijk bekennen dat ze de idealen van dít leger veel meer apprecieerde. 'Jullie dénken dat jullie niet vast zitten aan een adellijke familie, maar jullie generaal is en blijft een Halley.' Ze keek met een glimlach toe hoe hij naar haar toegelopen kwam en zo hoorde zijn woorden tevreden aan. 'En als het niet schoon is, dan heb ik altijd nog mijn desinfecterende middeltjes,' lachte ze, waarna ze hem nogmaals nat spatte en het water uit liep. 'Wat voor religie volg je?'

Marcus moest lachen. 'Als je dat denkt dan heb je geen flauw idee hoe de adel hier in Tarth werkt. Nathan's moeder was een prinses, maar ze trouwde met een soldaat. Zijn naam is niet voor niets Halley-Barnes. Het hof heeft het niet erg op buitenstaanders die plots toetreden tot de adel. Ooit van de Rabbions en hun zoons gehoord?' Hij moest nogmaals lachen toen de chirurg water zijn richting op spatte en volgde haar vervolgens. Hij ging op de oever zitten en keek met een kleine glimlach naar haar om. 'Ik volg de Moeder van Quandaï. Mijn ouders zijn Quandaïers, geboren in Tarth zonder religie, maar toen ze door Quandaï reisden zijn ze het geloof weer gaan volgen en ik was nog jong dus deed met ze mee.' Hij pakte zijn ochtenrobe op en gebruikte het om zijn benen en voeten af te drogen.

'Geloof me nou maar, eens adel, altijd adel,' mompelde Naevia, terwijl ze zijn gelach probeerde buiten te sluiten. Afkomst achtervolgde een mens altijd en Naevia zou nog wel meemaken wat het betekende om de bastaard van Donovan Rabbion te zijn. Ze trok verbaasd haar wenkbrauw op bij het noemen van Quandaï en ging naast hem op de oever zitten. 'Dat verklaart een hoop van je doen en laten,' lachte ze vervolgens, waarna ze haar benen droogden aan het gras en haar jurk weer omlaag trok. 'Dus, welke plekken ga je me allemaal nog meer laten zien?' vroeg ze benieuwd.

Marcus bekeek Naevia met enige interesse toen ze haar mening over de adel uitte. 'Geloof me, je zal er anders over denken als je Nathan ontmoet. Hij is nooit echt adel geweest, dus zal het ook niet altijd kunnen zijn.' In zijn ogen hoorde zijn vriend totaal niet bij alle poespas van het hof, noch zijn zus of ouders. Het had hem wat in verwarring gebracht toen hij door had dat Nathan zijn ogen op Leona Rabbion had laten vallen, maar alsnog: Nathan en adel was niet iets wat hand in hand ging in zijn hoofd. 'Eerlijk gezegd was dit alles wat ik je wilde laten zien of je moet nog erg benieuwd zijn naar iets. Maar dit is het zo'n beetje. Links zijn de andere barakken van de mannen, maar eerlijk gezegd wil je daar niet komen.' Marcus grijnsde terwijl hij zijn instappers terug aan trok en op stond.

Naevia sloeg haar armen over elkaar heen en keek van Marcus weg. Zijn loyaliteit was groot voor de prins, té groot als je het aan haar vroeg. Het was nooit goed om zoveel vertrouwen in één persoon te hebben. 'Ik wil de barakken nog zien,' zei ze overtuigend, terwijl ze op stond en naar Marcus keek. 'Als ik hier chirurgijn word, dan wil ik alles gezien hebben. Ik wil niet afhankelijk van jullie worden door de weg kwijt te raken.' Ze wreef over haar pijnlijke schouder - een schouder uit de kom deed niet alleen de patiënt pijn - en gebaarde naar de barakken. 'Wat is jouw taak in het kamp eigenlijk?'