Het legerkamp

'Je wilt-' Marcus liet zijn hoofd naar achteren hangen en zuchtte. 'Prima, doc, ik laat je de barakken ook nog zien.' Hij hing zijn nu natte jas over zijn schouder en wenkte Naevia achter zich aan. Eerlijk gezegd mocht hij haar vastberadenheid en grondigheid wel, maar het ging ten koste van zíjn tijd. 'Mijn taak? Ik ben Nathan's rechterhand, ik geef hem advies op het gebied van het kamp, vrouwen en zijn kleding.' Lachend liep Marcus terug het kamp in en gingen ze al snel tussen de barakken door. 'Verder onderhoud ik voornamelijk de contacten van het leger. Ik weet nogal wat talen, ken een hoop mensen, dat heeft een kamp nodig als het zich regelmatig verplaatst door het land.' Hij wist niet veel over het echte werk, het vechten en het beschermen, maar zijn kunnen had meer te maken met de zaken die vooraf gingen.

Naevia keek tevreden naar Marcus en volgde hem naar de barakken toe. Als hij al zo makkelijk om haar vinger te winden was, dan waren de andere mannen ook een makkie. 'Een hoop mensen onderschatten de kracht en macht van het beheersen van kennis, zoals het spreken van talen en het hebben van veel contacten.' Ze keek om zich heen, maar haalde al snel haar neus op van afschuw. Het was hier een rotzooi en het stonk ook vreselijk. 'Als ik eenmaal aangenomen ben, dan is dit de eerste plaats die ik ga aanpakken. Het is hier een broedplaats voor ziektes.' Ontstemd sloeg ze haar armen over elkaar heen en keek ze Marcus aan. 'Waarom heeft niemand hier tot nu toe iets aan gedaan?'

Marcus haalde zijn schouders op. Hij had er nooit problemen mee gehad als iemand hem onderschatte. Eerlijk gezegd kon het hem überhaupt niet zo veel deren hoe mensen over hem dachten, omdat hij hun ongelijk wel zou bewijzen wanneer het nodig was. Alleen voor de écht belangrijke mensen hield hij zijn altijd en alleen zijn goede kant op. 'Je doet je best maar. Ik weet niet of je ervaring hebt met legerkampen, maar hygiëne is niet zo makkelijk aan te pakken al je reist met een groot aantal troepen. We hebben het geprobeerd in de hand te houden, maar het is nooit gelukt. We zijn ergens langer dan een week en het loopt uit tot een varkensstal.' Marcus begroette enkele soldaten die hun tenten uit kwamen en waarschijnlijk op weg naar de rivier waren. 'We zorgen er in ieder geval voor dat ze iedere dag een duik nemen.'

'Dat jullie het niet lukten, betekent niet dat het míj niet gaat lukken. Hygiëne is heel erg makkelijk te verkrijgen en zelfs al met paar kleine veranderingen. Vanavond kan ik het je wel uitleggen,' glimlachte ze, terwijl ze nadacht over de avond. Nog steeds vond ze het ongelofelijk dat ze binnen een uurtje een mooie slaapplek had kunnen regelen. Toen ze het gedeelte met de barakken weer uit waren, draaide Naevia zich om naar Marcus en glimlachte ze mysterieus. 'Ik ga nu mijn spullen thuis ophalen en dan zie ik je vanavond in jouw tent. Want ik verwacht wel dat je mij komt begroeten en vertelt wat ik waar in jouw tent kan vinden.' Afwachtend en met een lieflijke blik keek ze hem aan.

Marcus trok geamuseerd zijn wenkbrauwen op. De vrouw liet er zeker geen gras over groeien. Hij kon een grijns niet onderdrukken toen ze de avond noemde. Hij stopte voor haar en sloeg zijn armen nog altijd grijnzend over elkaar. 'Hé, ik kan niets beloven. Wie weet nodigt een mooie dame me wel uit, dan weet ik niet of ik je de weg wel kan wijzen. Maar laat dat je er niet van weerhouden om mijn tent te verkennen, hoor.' Hij smulde van de mystiek waarmee de chirurg hem plots benaderde. Mooi niet dat hij vanavond ergens anders zou vertoeven. Hij liet de vrouw voor hem maar al te graag zijn tent zien. 'Maar dat is dan helemaal geregeld, doc, ik zie je wel verschijnen.' Hij boog voor haar. 'Ik neem aan dat je de weg terug zelf wel kan vinden. Dan ga ik een poging doen om de kater weg te eten.' Marcus gunde haar nog een laatste glimlach voor hij op weg ging naar de schafttent.

NEW 

Furieus en tegelijkertijd desolaat stormde Leona het kamp in. Tot nu toe had ze de tranen kunnen bedwingen, maar ze wist niet hoe lang ze dat nog kon volhouden. Toen ze in het kasteel was geweest, had haar vader haar aangehouden om met haar te praten. Blijkbaar had hij al een tijd geweten wat Leona aan het doen was. Hij wist alles: van de driehonderd soldaten tot aan het feit dat ze zich had aangesloten bij het leger van Nathan. Leona had hem vrij duidelijk gemaakt dat ze niet van plan was om zich terug te trekken. Ze had nog willen uitleggen waarom ze het had gedaan, maar haar vader leek zo blind van woede door haar beslissing, dat hij haar een keuze had gegeven. Ze kon kiezen voor haar familie, dan zouden ze dit alles achter zich laten en zou ze mee terug kunnen naar het Zuiden. Of ze koos voor het leger en dan hoefde ze voorlopig niet meer aan te komen bij haar ouders. In de woede van Leona zelf had ook zij snel een keuze gemaakt.

Nathan stapte van zijn paard af en gaf deze aan één van de stalknechten. Hij was een week thuis gebleven en kon het toen niet meer aan. Het verdriet van zijn zus en vader en de hele Barnes familie was te overweldigend om nog langer bij te zijn. Het had niet lang geduurd tot hij zich al had afgezonderd en vervolgens in de nacht had besloten om weg te gaan, terug naar het kamp toe. Ondanks dat hij Marcus vertrouwde, gaf het hem een beter gevoel als hij zelf kon zien dat alles goed ging in het kamp. Hij was op weg naar het kampvuur, toen hij plotseling voor zich Leona zag lopen. Hij zag enkel haar rug, dus besloot hij haar te roepen. Hij had naar sinds het nieuws van zijn moeder niet meer gesproken. 'Leona!'

Bij het horen van haar naam, draaide Leona zich met een ruk om. Marcus was eerder deze week naar haar toegekomen om te zeggen dat Nathan er een tijdje niet zou zijn. Ze had niet verwacht hem al zo snel terug te zien. Ze wist niet goed wat ze moest doen, wilde ze wel met hem hierover praten? Wilde ze er überhaupt met iemand over praten? Voor enkele tellen bleef ze zo staan, twijfelend over welke keuze ze moest maken. Ooit zou ze hem hem moeten vertellen, de keuze die zij had gemaakt ging hem ook aan. Zonder verder iets te zeggen, liep ze naar zijn tent toe. Ze wilde geen commotie maken in het kamp, waar iedereen haar kon horen en zien. Dan zouden er vast en zeker weer vragen komen: dingen als dat gingen het kamp altijd erg snel door.

Nathan keek haar afwachtend aan en zuchtte diep. Hij wist niet of hij haar wou vertellen over zijn moeder, niet nog zo vroeg. Uiteindelijk zou ze er wel achter komen, maar hij wou nu juist alle verdriet ontlopen door hier naartoe te komen en zijn huis te verlaten. Zwijgend volgde hij haar zijn tent in en legde hij zijn tas neer op zijn bed. Stilletjes begon hij zijn spullen uit te pakken en weer op te bergen in zijn tent. Het was een lange reis geweest en hij verlangde naar wat sterke drank. 'Hoe gaat het met je? Heeft Marcus er geen zooi van gemaakt?' vroeg hij met een klein glimlachje, waarna hij haar aan keek. 'Ik moest naar huis, omdat Willa ziek is geworden. Maar het gaat nu gelukkig al wat beter.'

Leona had helemaal geen aandacht voor zijn woorden. Het interesseerde haar niet zoveel waarom hij naar huis moest, daar was ze nu helemaal niet mee bezig. 'Marcus heeft het goed gedaan.' zei ze kortaf, terwijl ze ijsbeerde door zijn tent. 'Mijn vader heeft me een keuze gegeven Nathan.' zei ze uiteindelijk en keek hem zonder enige emotie aan. 'Hij wist alles al, hij wist alleen niet hoe hij mij ermee moest  confronteren.' Ze slikte de brok die zich in haar keel had gevormd weg, voordat ze verder praatte. 'Hij heeft me een keuze gegeven. Of ik ga mee terug met mijn familie naar het Zuiden, en er is niets aan de hand. Of ik blijf hier bij jullie, maar dan hoef ik niet meer bij mijn familie aan te kloppen.' Ze veegde de traan die over haar wang liep ruw weg en draaide zich om, zodat hij niet zag dat ze aardig wat moeite moest doen om zichzelf bij elkaar te rapen. 'Hij heeft me van mijn titels gestript, alles. Hij was furieus, ik mag mezelf niet eens meer een Rabbion noemen van hem.' zei ze zachtjes en draaide zich om. 'Ik heb ze niet nodig. Als ze mij niet willen in de familie, hoef ik hen ook niet meer. Ik vind het prima!' Ze begon haar stem te verheffen, maar bracht hem al snel weer naar een wat lager niveau, de tentdoeken hielden niet veel geluid tegen.

Nathan luisterde zwijgend naar haar woorden en liet geen enkele emotie in zijn gezicht zien. Hij had dit allang verwacht: Leona had dit nooit geheim kunnen houden voor haar ouders. Echter wist ze niet waarom haar vader zo heftig had gereageerd. Hij zag namelijk dat Leona het er moeilijk mee had, ondanks dat ze het probeerde te verbergen. Hij stond op en legde zijn handen op haar schouders. 'Edmund meende het vast niet. Hij was gewoon boos, hij neemt vast zijn woorden terug.' Het deed hem pijn dat ze zei dat ze haar familie niet nodig had, ze hád in elk geval nog haar ouders. Geruststellend kneep hij in haar schouders en glimlachte hij zwakjes. 'Ik zou vanavond terug gaan naar huis en je ouders uitleggen dat je dit heel graag wilt. Als je het fijn vindt, dan wil ik best met je meegaan.'

'Oh dan ken je mijn vader nog niet.' merkte ze op en draaide zich om naar hem. 'Hij staat er misschien om bekend dat hij niet is zoals de rest van zijn familie, maar hij is en blijft een Rabbion. En je hebt de blik in zijn ogen niet gezien, Nathan. Hij was teleurgesteld in mij en in mijn keuzes en hij was boos dat ik voor dit koos in plaats van voor mijn familie.' Haar vader snapte niet dat ze zich hier eindelijk op haar plek voelde. Dat ze eindelijk iets had gevonden waar ze zichzelf kon zijn en waar ze plezier had. 'Verdomme Nathan! Je snapt het echt niet he! Hij heeft gezegd dat ik mijn spullen kan pakken en kan vertrekken, denk je werkelijk dat hij ook nog maar zin heeft om mij op dit moment te zien?!'

Nathan sloot zijn ogen geërgerd bij haar geschreeuw en draaide zich van haar weg, om haar woorden buiten te sluiten. Hij wilde rust na zijn lange tocht, niet dit. 'Ik snap het inderdaad niet, Leona,' reageerde hij fel, terwijl hij zich weer naar haar om draaide. 'Het lijkt wel alsof je dit allemaal hebt gepland en je er blij mee bent dat je vader zo reageert. Nu ben je eindelijk verlost van alle adellijke banden en kan je mee op reis. Als mijn vader zo had gereageerd, dan had ik nu op mijn knieën voor hem gezeten en hem gesmeekt om terug te komen. Je hebt maar twee ouders en als ze eenmaal dood zijn, dan krijg je ze niet meer terug!' Hij merkte dat hij aan het schreeuwen was, dus hij stopte abrupt met praten en probeerde hij zijn gebalde handen te ontspannen. Hij ging op een kruk zitten en pakte een fles sterke drank van onder de tafel vandaan.

Leona keek hem sprakeloos aan bij zijn woorden en schudde langzaam haar hoofd. 'Ongelofelijk...' Ze had voor zijn leger gekozen, ze had voor hem gekozen en nog steeds verklaarde hij haar voor gek dat ze het had gedaan. 'Denk je werkelijk dat ik het leuk vind dat ik heb moeten kiezen tussen de twee dingen waar ik het meest van hou?! Ja ik heb hiervoor gekozen en weet je waarom? Omdat ik niet verstikt wil worden door de keuzes die mijn ouders voor me maken. Ik wil niet trouwen met één of andere hufter die niet van me houdt, enkel omdat het goed is voor de zogenaamde "familiebanden". Ik heb hiervoor gekozen omdat ik hier eindelijk mezelf kan zijn en iets kan doen wat ik leuk vind, zonder in de problemen te komen! Maar denk je dat ik het leuk vind dat ik mijn familie niet meer kan zien? Denk je dat dit een keuze is waar ik het niet moeilijk mee ga krijgen?! Denk je dat ik het leuk vind dat ik Evan en Jill niet meer kan zien en Henry en Ren?! En mijn moeder?' Inmiddels liet ze de tranen maar over haar wangen heen rollen en nam ze de moeite niet meer om ze weg te vegen. 'Als je dat denkt, weet je niet wie je voor je hebt staan, Nathan.'

Nathan had geen behoefte om haar hele gedachtegang aan te horen en haar vervolgens te moeten troosten. Hij zette de fles sterk drank aan zijn mond en nam er wat flinke slokken uit, terwijl hij staarde naar de landkaart op de muur. Hij wilde zo snel mogelijk het Noorden verlaten en naar het Oosten toe reizen. Hij wilde alles achter zich laten en al zijn verdriet vergeten. 'Verdomme, Leona, houd alsjeblieft je kop!' Hij stond kwaad op van zijn kruk en liep naar haar toe. 'Je hebt nu hiervoor gekozen. Ik heb je nóóit gevraagd om in dit leger te komen, dat heb je zelf gedaan. En je hebt de hele tijd geweten welke consequenties daar aan hingen. Je hebt toch hopelijk nooit gedacht dat je ouders je glimlachend zouden uitzwaaien? Want dan heb je in een kinderlijk sprookje geleefd.' Hij staarde naar de tranen op haar wangen en haalde luidruchtig zijn neus op. Zijn laatste weken hadden enkel om tranen gedraaid, tranen die hij alleen maar had onderdrukt. 'Wat wil je nou precies van mij horen?'

Leona keek hem perplex aan en veegde de tranen van haar wangen af. 'Niets, ik hoef helemaal niets meer van je te horen.' zei ze kil en zette een paar stappen naar achteren. 'Je hebt gelijk, ik zou niet zo ondankbaar moeten zijn tegenover mijn ouders. Ik zal mijn ouders smeken of ze me terug willen nemen in de familie. Ik hoop dat je hebt bereikt wat je wilde bereiken, Nathan.' mompelde ze terwijl zijn richting de uitgang van de tent liep. 'Oh, nog één ding. Ik zal mijn driehonderd man informeren dat we ons terugtrekken, als je mij niet hoeft, hoef je mijn soldaten blijkbaar ook niet te hebben.' Als hij haar weg wilde hebben, kon ze dat regelen, maar dan zou ze alles wat ze in die tussentijd had gedaan ook mee terug nemen.

Nathan liet zijn schouders hangen en keek Leona emotieloos aan. Hij voelde er niet eens iets bij dat ze het kamp zou verlaten. Niets boeide hem meer, het zou hem waarschijnlijk niet eens iets schelen als ze alle mannen mee zou nemen en hij niets meer zou hebben. Hij wilde gewoon slapen, zo lang slapen dat als hij wakker werd, dat al zijn verdriet en pijn weg zou zijn. 'Mijn moeder is dood,' zei hij plotseling uit het niets. 'Ik ging niet naar huis omdat Willa ziek was, maar om mijn eigen moeder te begraven en mijn vader elke dag zwakker te zien worden. Ze is dood, ze is- mijn moeder is dood, Leona. Dóód. Ze is er niet meer en ik zal haar nooit meer vast kunnen houden. Ze zal- ze kan- ik-' Hij haalde diep adem en knipperde zijn tranen weg. 'Dus het spijt me als ik het nu even niet aan kan om érgens om te geven. Om iets te voelen, om iets en om iemand-' Hij keek haar hierbij aan en draaide zich vervolgens om.

Toen hij niets zei, voelde ze hoe haar bloed van binnen begon te koken. Ze was woedend dat hij er niets om gaf, dat hij niet eens de moeite deed om te doen alsof hij er ook maar om gaf. Leona wilde hem iets aan doen, iets waardoor hij misschien nog enige emotie toonde, maar ze hield zich in en beende naar de uitgang van de tent toe. Toen hij begon te praten, staakte ze haar passen en draaide ze zich langzaam naar hem om. Leona realiseerde zich nog niet helemaal wat hij precies had gezegd. Zelf kende ze Agathe niet erg goed. Vroeger waren ze wel eens naar de boerderij van de Barnes familie geweest, maar toen was ze zelf nog erg klein geweest. Ze wist dat haar moeder goede vriendinnen was met Agathe. 'Waarom heb je dit achter gehouden?' vroeg ze zacht, terwijl ze de tent verder in liep en op het bed ging zitten. Dit veranderde de situatie drastisch, alle puzzelstukjes leken op hun plek te vallen. Het gedrag van Nathan werd er in ieder geval door verklaard.

'We wilden rustig afscheid van haar nemen,' mompelde hij, terwijl hij zijn handen op de tafel zette en met zijn rug naar Leona stond. 'En zodat de adel er niet een hele gebeurtenis om heen konden organiseren. Pronken met jurken, wedstrijd wie het mooiste rouwcadeau geeft.' Zijn stem was bitter en opnieuw dronk hij van de drank. Zijn vader en zuster zouden er nu vast achter gekomen zijn dat hij was verdwenen. Daarnaast had hij ook een briefje achtergelaten in huis dat hij snel weer terug zou komen. Na een lange stilte ging hij naast haar op bed zitten en leunde hij met zijn ellebogen op zijn benen. 'Het is balen wat je vader heeft gezegd,' zei hij uiteindelijk. 'Maar wat ik probeerde te zeggen, was dat je hem kan proberen te overtuigen dat dit is wat je echt wilt doen en dat we over paar weken alweer in het Zuiden zijn.'

'Weet mijn moeder er iets vanaf?' Het zou Leona verbazen als ze het echt voor iedereen verborgen hadden gehouden, maar aan de andere kant snapte ze het ook goed. Agathe was en bleef een Halley en die maakte er nou eenmaal iets groots van. 'Wanneer zijn jullie van plan om het naar buiten te brengen?' Ze konden het niet voor eeuwig verborgen houden voor de rest van de adel. Ondanks dat ze van adel waren, hadden ook zij recht om te rouwen om hun zuster en vriendin. 'Nathan, hij wil me echt niet meer zien, in ieder geval niet nu. Dat heeft hij wel duidelijk gemaakt...' Haar vader was echt niet blij met wat ze had gedaan en dat had hij laten merken. 'Ik heb mijn keuze gemaakt, hij heeft zijn keuze gemaakt... Als we weer in het Zuiden zijn maak ik misschien nog een kans, maar nu niet.'

Nathan haalde zijn schouders op en stond op, om door zijn tent te ijsberen. 'Willa heeft het aan Henry verteld en misschien heeft hij het weer aan Iwone verteld. Ik weet het in elk geval niet. En ik denk dat we het binnenkort zullen vertellen, zodat ze gezamenlijk afscheid kunnen nemen.' Hij keek er nu al tegenop om alle adel in zijn woonplaats te ontvangen. Ondanks dat hij wist dat veel mensen zijn moeder zouden missen, wilde hij eigenlijk het verdriet om zijn moeder niet delen. Bij Leona's woorden knikte hij en besloot haar verder er niet op aan te dringen. Het was haar beslissing en daar had hij verder niets over te zeggen. 'Het spijt me dat ik geen afscheid van je had genomen. Ik kon je niet vinden, nadat ik het nieuws had gehoord.'

'Het is oké, Marcus had me vrij snel gevonden en gezegd dat je weg was voor zaken.' vertelde Leona. 'Het spijt me... van je moeder. En ik had net niet zo tegen je moeten schreeuwen, het is niet jou schuld. Het is mijn keuze geweest.' Hij was enkel degene die er was geweest, dus had hij al haar woede over zich heen gekregen. Ze liet haar ellebogen op haar knieën steunen en verborg haar gezicht in zijn handen. 'Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.' zei ze uiteindelijk en keek hem aan. 'Ik ga morgen mijn spullen halen in het kasteel.' Wat er daarna zou gebeuren wist ze niet, ze zou hier blijven. Het liefste wilde ze iedereen nog gedag zeggen, maar ze wist niet of ze dat nog wel kon na de ruzie met haar vader.

Nathan knikte dankbaar om haar excuses en hurkte voor haar neer. 'En het spijt mij dat ik ook zo tegen je schreeuwde. Dat verdiende je niet.' Toen ze in elkaar zakte, legde hij zijn handen op haar knieën neer en duwde hij voorzichtig haar gezicht weer omhoog, zodat ze elkaar aan keken. 'Neem in elk geval afscheid van je moeder, broers en zuster. Geloof me, Leona, straks gebeurt er wat, dan ben je jezelf eeuwig schuldig dat je geen afscheid hebt genomen.' Hij drukte een kus op haar kruin en stond vervolgens op, om het tentzeil dicht te doen en zichzelf uit te rekken. 'Je bent hier in elk geval altijd welkom, dat weet je.'

Leona knikte bij zijn woorden. 'Ik weet het.' Ze wist dat ze er spijt van zou krijgen als ze zou vertrekken zonder afscheid te nemen. Ze zou een brief schrijven aan haar moeder met de vraag of ze wellicht ergens af konden spreken. Ze wilde haar vader niet tegen het lijf lopen in de vertrekken van haar ouders. Daarnaast zou ze ook nog afscheid nemen haar broers en zuster, maar hoe ze dat ging doen moest ze nog zien. 'Bedankt, Nathan. Wil je er alsjeblieft voor zorgen dat ik geen spijt ga krijgen van mijn keuze?' Ze wist dat het veel was om te vragen, maar ze wist ook dat hij ervoor kon zorgen dat ze wist dat ze de goede keuze had gemaakt. 'Zou ik hier mogen blijven vannacht, ik wil niet zo door het kamp heen? Ik weet zeker dat er dan vragen komen en dat kan ik op dit moment echt niet aan.' Ze kon voelen dat haar ogen nog prikte van de tranen, dus waarschijnlijk waren ze nog rood doorlopen. Daarbij wilde ze ook niet alleen zijn vannacht.

Hij veegde zorgvuldig een pluk haar uit haar gezicht en glimlachte zwakjes. 'Ik ga mijn best doen, dat kan ik je beloven. En ik weet zeker dat de andere mannen en vrouwen dat ook allemaal gaan doen. Iedereen is dol op je.' Toen ze vroeg of ze bij hem mocht blijven, knikte hij langzaam en stond hij op. 'Natuurlijk, geen probleem. Heb je nog spullen nodig? Kleding om in te slapen, extra dekens?' Hij nam aan dat ze gewoon allebei in zijn bed zouden gaan slapen. Het was groot genoeg voor twee personen en zelf was hij te moe om op de grond te slapen. En hij zou Leona natuurlijk nooit zijn bed verbieden. 'Ik ben doodop, dus zullen we maar meteen gaan slapen?' Hij trok zijn shirt uit en gebaarde naar het bed.